Morgunblaðið - 17.09.1999, Blaðsíða 40

MORGUNBLAÐIÐ
40 FÖSTUDAGUR 17. SEPTEMBER 1999
t------------------------------
MINNINGAR
LÁRUSINGVAR
SIGURÐSSON
+ Lárus Ingvar
Sigurðsson,
fyrrverandi skip-
stjóri, fæddist, í
Tjarnarbúð í Hnífs-
dal 10. apríl 1911.
Hann lést á Vífils-
stöðum að morgni
fimmtudagsins 9.
september síðastlið-
ins. Foreldrar lians
voru hjónin Sigurð-
ur Jónasson, f. 12.
júní 1866 í Hlíð í
Hörðudal í Dala-
sýslu, fiskmatsmað-
ur, d. 5. júlí 1965,
og Sigríður Ingibjörg Sal-
omonsdóttir, f. 25. september
1886 á Kirkjubóli í Korpudal í
Onundarfirði, d. 10. janúar
1976. Sigurður var tvíkvæntur,
fyrri kona hans var Ingibjörg
Ivarsdóttir. Alsystkini Lárusar
eru Jón Arinbjörn, f. 22. janúar
1914, d. 20. mars 1936, Karl
Kristján, f. 14. maí 1918, Ás-
geir, f. 29. nóvember 1920, d.
30. maí 1941, María Elísabet, f.
18. apríl 1923, og Salomon Þor-
lákur, f. 27. mars 1930. Hálf-
systkini Lárusar, samfeðra, eru
öll látin, þau voru Lárus Mikael,
Árni, Steinunn, Sigurður, Guð-
jón Gísli, Halldór,
Helga Pálína og
Jónas.
Lárus kvæntist 12.
apríl 1941 Daníelu
Jónu Jóhannesdóttur,
f. 14. febrúar 1914, d.
8. mars 1981, frá Hlíð
í Álftafirði. Börn
þeirra eru 1) Jón Ar-
inbjörn, f. 3. mars
1937, d. 5. ágúst
1991, 2) Sigfríð,
sjúkraliði, f. 11. ágúst
1938, fyrri maður
hennar var Stefán
Björnsson, d. 21.
ágúst 1963, síðari maður hennar
er Finnbogi Jóhannsson. Börn
Sigfríðar eru Lárus Daníel, d. 1.
mars 1962, Jóna, d. 1. mars 1962,
Hinrik, Gróa, Lárus Daníel, Stef-
án Jón og Þorkell Már. 3) Lárus
Hafsteinn, bóndi og smiður, f. 15.
desember 1940, kvæntur
Þórönnu Kristínu Hjálmarsdótt-
ur, börn þeirra eru Þórður St.
Tr., Einar Jóhannes og Steinunn
Daníela. 4) Einar Jóhannes, stýri-
maður, f. 9. júlí 1942, d. 22. des-
ember 1966, kvæntur Finneyju
Anítu Finnbogadóttur, börn
þeirra eru Daníela Jóna, Finn-
bogi Rútur og Jóhanna. 5) Sigur-
geir Ingi, skipstjóri, f. 26. febr-
úar 1945, kvæntur Kristbjörgu
Guðjónsdóttur, börn þeirra eru
Hólmfríður, Lára Jóna, Sigur-
björg og Einar Jóhannes. 6)
Bára Björk, bankamaður, f. 24.
apríl 1948, gift Stefáni Ólafs-
syni, börn þeirra eru Ólafur Jó-
hannes, Ingvar Þór og Daníela
Jóna.
Lárus ólst upp í Bugnum í
Hnífsdal og hóf sjómannsstarfið
1925. Hann lauk fiskimanna-
prófi 1931 og minna vélstjóra-
prófi 1932. Fyrsta skipið sem
hann stýrði var Guðmundur frá
Hnífsdal, það var 1929.
Láms og Daníela hófu bú-
skap 23. nóvember 1936 í Hnífs-
dal, þau bjuggu um tíma á Isa-
firði og seinna í Súðavík en
fluttu aftur í Hnífsdal haustið
1952 og bjuggu þar þar til
haustið 1967 að þau fluttu til
Reykjavíkur. Hann var lengst af
starfsævi ýmist skipstjóri, stýri-
maður eða vélsljóri við Djúp.
Einnig gerði hann um tíma út
eigin bát, Einar ÍS, og var ákaf-
lega farsæll og fengsæll sjó-
maður. Síðustu starfsárin var
hann 2. vélstjóri á hafrann-
sóknaskipinu Dröfn og var síð-
an vaktmaður á skipum Haf-
rannsóknastofnunar fram yfir
áttrætt.
Utför Lárusar Ingvars fer
fram frá Fossvogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elsku afi, nú þegar þú hefur
horfið á ný mið langar mig að
þakka þér fyrir allt sem þú gafst
mér. Ótal sinnum dróst þú mig út
til að snattast eitthvað, að keyra
þig um bæinn í búðarferðum eða
bara að skutla þér á vakt og alltaf
fékk maður kaffi og spjall eða sögu
að ferðunum loknum. Sögurnar af
>Jifi þínu sýna mér hvað maður hef-
ur það gott. Það var sama hvort
maður var í vandræðum með bíl-
ana eða lífið, alltaf áttir þú til góð
ráð eða gast aðstoðað mig. Ef ég
var ekki viss hvort ég væri að gera
rétt þá bara talaði ég við þig og yf-
irleitt endaði það með því að við
vorum sammála, sama hvað það
var. Björgunarmál voru líka mikið
rædd og var gaman að bera saman
það sem nú er að gerast og það
sem gerðist hjá þér fyrir vestan.
Enn og aftur takk fyrir allt.
Eg kveð nú afa minn og einn af
mínum bestu vinum og ég veit að
það er tekið vel á móti þér þegar
þú leggur að í nýrri höfn og verður
~*margt spjallað.
Vertu sæll og blessaður, afi.
Þinn
Ingvar Þór.
Hann afi Lalli lagði fyrir viku
upp í sína hinstu för og veit ég að
þar sem hann lagði að urðu fagnað-
arfundir. Afi minn var Vestfirðing-
ur eins og þeir gerast bestir, sjó-
maður frá fyrsta degi og fengsæll
bæði á sjó og í lífinu. Afi var ekki
vanur að drolla við hlutina, hann
framkvæmdi það sem honum þótti
viturlegast og fór ekki alltaf hefð-
bundnar leiðir í því sem hann tók
sér fyrir hendur, hvort sem var í
bátunum sem hann átti eða hverju
öðru sem honum datt í hug. Hann
var mikil sagnabrunnur og þekkti
Vestfirðina og hafíð þar í kring
eins og handarbakið á sér og gat
lýst fyrir okkur öllum fjöllum og
ömefnum eins og við væram á
staðnum.
Engan hef ég haft sem gat sagt
eins vel fyrir um veður og hann afi,
ekki var farið á fjöll án þess að tala
við „veðurstofuna" bg lærði ég af
reynslunni að afi vissi oft betur en
^íiinhverjir spekingar hvað var í
~ væntum í þeim efnum. Hann var
mikil vinur okkar krakkanna og
vissi oftast hvað við vorum að
stússa, spurði frétta af okkur og
fylgdist vel með. Við sem eftir er-
um erum kannski þakklátust fyrir
hvað við fengum að hafa hann afi
lengi með okkur, en vitum að hann
^itur nú með ömmu, Nonna og Jóa
ásamt öllum hinum vinum sínum
og ættingjum og segir sögur og
spilar á nikkuna sína.
Vertu sæll afi, leiðir okkar liggja
saman síðar.
Þinn
Ólafur Jóhannes.
Hægt og hljótt kveður sú
kynnslóð sem kennd er við alda-
mótin síðustu þennan heim. Afi,
Lárus Ingvar Sigurðsson, var
fæddur 1911 í Hnífsdal. Á langri
ævi öðlaðist hann reynslu af lífinu
og þeim öldugangi er því getur
fylgt. Hann stundaði sjósókn frá
barnsaldri og einnkendi það starf
allt hans líf. Bátar, aflabrögð,
fiskimið og veðurlag var hans sér-
grein sérstaklega á svæðinu við
Djúp. Flóð og fjara höfðu svipaða
merkingu fyrir hann og dagur og
nótt fyrir okkur. Með næmni og
eftirtekt tókst afa að stunda sjó-
sókn í gegnum einn mesta fram-
faratíma þjóðarinnar með afar far-
sælum hætti. Það er erfitt að gera
sér grein fyrir þeirri aðlögun sem
sjómenn, er hófu róðra á árabát-
um og enduðu sinn feril á tækni-
væddum skipum, hafa búið yfir.
Reynslan af samskiptum við nátt-
úruna og þau óblíðu tök sem hún
getur tekið með litlum fyrirvara
einkenndu þó altaf störf þessa
heiðursmanns.
Það var afar lærdómsríkt að
koma á Gunnarsbrautina til afa og
ömmu. Hlýjan og kærleikurinn
sem einkenndi öll þeirra samskifti
gerði það að verkum að maður sat
stundum og fylgdist með þeim
hjónum með aðdáun. Þau hjón
sigldu í gegnum lífið, hvort sem því
fylgdi miskunnarlaus ólgusjór er
skildi eftir djúp sár eða logn og
blíða, af einlæggni og heiðarleika.
Það var þeirra veganesti út í lífið
og það skilaði þeim í höfn með
fullri sæmd.
Þegar ég kvaddi afa fyrir
nokkrum vikum var fyrsta spurn-
ingin hans, hvort ekki væri nóg að
gera? Ég svaraði játandi og hann
að bragði, það er gott. Ég skrapp
reyndar í morgun til þess að ná
mér í soðið, sagði hann, allt vænir
og stórir fiskar. Ætli ég skreppi
ekki aftur seinna, það þýðir ekki að
reyna neitt núna á háfjörunni.
Reyndar var það rétt hjá honum,
ég var hjá honum á háfjöru.
Síðustu mánuði hafði afi legið á
sjúkrahúsi og beðið þess að kallið
kæmi. Þrátt fyrir að honum hefði
hrakað var hans náttúrulegi komp-
ás nokkuð réttur. Laus við allan
hégóma. Svona kompás kaupa
menn ekki í búð, hann er hluti af
arfi og dyggð þessa fólks, reynslu
þess og mannkostum. Þetta vona
ég að við höfum lært af kynnum
okkar við sómahjónin afa og
ömmu. Ég bað afa að skila kveðju
ef hann rækist á einhverja sem ég
þekkti þegar hann yfirgæfi þennan
heim. Sagðist hann gera það og vil
ég ítreka þá ósk mína, kæri afi.
Faðmaðu pabba frá okkur systkin-
unum og mömmu. Ég veit að afi
stendur við orð sín og óska honum
guðs blessunar.
Finnbogi Rútur Jóhannesson.
Elsku afi, ég kveð þig í dag.
Margs er a_ð minnast og margs er
að sakna. Ég þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast þér.
Við siglum um sama hafið og
stundum sömu miðin en á ólíkum
tímum, margt er því breytt. Ég
feta í fótspor þín og stunda sjóinn.
Og þar af leiðandi gátum við rætt
málin í marga klukkutíma og um-
ræðuefni okkar var óþrjótandi. Afi
það kemur sá dagur aftur að við
setjumst niður og ræðum um fisk-
inn og hafið sem þér var svo voða-
lega kært.
Ég kveð þig með söknuði.
Eg þakka öll þín ævispor
Ogástarbrosiðvarma.
Þín minning gefur þrek og þor
Og þerrar tár um hvarma.
Mín hjartans besta huggun er:
Við himins dyr þú fagnar mér
I björtum sólarbjarma.
(Gísli Ólafsson.)
Þinn
Jóhannes.
Elsku langafi, við kveðjum þig
með þessari litlu bæn.
Égbyrjareisu mín,
Jesú, í nafni þín,
Höndin þín helg mig leiði,
Úr hættu allri greiði.
Jesús mér fylgi í friði
Með fógru engla liði.
í voða, vanda og þraut
Vel ég þig fórunaut,
Yfirmérvirstuvaka
Og vara á mér taka.
Jesú mér fylgi í friði
Með fógru engla liði.
(Hallgr. Pét)
Sofðu rótt, elsku langafi.
Rebekka Ýr og Sunneva
Eir, Þorsteinn Orri og
Þorbjörn Atli.
Hann afi er dáinn og minning-
arnar hrannast upp, en það eina
sem kemst að er í rauninni að nú
fær hann að hitta hana ömmu mína
eftir 18 ára bið. Hann var lengi bú-
inn að bíða eftir kallinu, búinn að
horfa á eftir eiginkonu, sonum,
barnabörnum og mörgum gömlu
vinanna.
Afi kenndi okkur barnabörnum
sínum svo margt, ekki síst að lífið
væri ekki alltaf dans á rósum og að
allir væru jafningjar. Mér kenndi
hann mjög ungri að drekka kaffi.
Hann var mikill maður í mínum
augum, á áttræðisaldri var hann
hoppandi milli Ái-na Friðriks og
Bjarna Sæm niðri við hafnarbakka,
spilaði á harmonikku og söng sinni
fallegu háu röddu og glettist við
barnabörnin og barnabarnabörnin.
En heilsuleysið fór að segja til sín
og sjóninni hrakaði þannig að hann
gat ekki lengur splæst reipi og
unnið þessháttar handavinnu, en
sögunum af lífinu eins og það var,
þeim gleymdi hann ekki.
Þegar ég kom heim úr fríi núna í
ágúst spurði hann okkur
mæðgumar hvaða dagur væri og
hvort hann væri þá orðinn hundrað
ára, því hann ætlaði að verða eldri
en faðir hans hafði orðið.
En ég trúi því að amma og afi
séu dansandi saman núna, og þau
eru hetjurnar mínar. Á aðventunni
síðustu, nokkrum dögum áður en
Stella frænka dó, spurði afi hvort
hún væri nokkuð dáin, en mamma
og Diddý neituðu því, hann hafði
dreymt að þau væru að dansa sam-
an og hún var í svörtum kjól.
Núna eru þau öll komin þarna
upp og við vitum öll að nú er sann-
arlega komin langþráð hátíð. Hann
afi er sko kominn til hennar Dönu
sinnar.
Þín
Daníela Jóna Stefánsdóttir.
Hjarta mitt fyllist sorg yfir því
að hafa misst þig afi minn, og ég
veit, að þú kemur aldrei aftur. En
ég er full þakklætis yfir því að hafa
átt þig fyrir afa. Afi sem stóð með
manni í blíðu og stríðu. Afi sem
alltaf átti stund til að spjalla við lít-
ið fólk, og átti svo auðvelt með að
skilja og gleðja öll litlu barnabörn-
in og svo síðar meir barnabarna-
börnin. Samvera okkar afa spannar
nærri 39 ár og á löngum tíma er af
mörgu að taka.
Hugur minn flýgur mörg ár aft-
ur í tímann, ég í holunni hans afa,
hann á sjónum, amma við hliðina á
mér með lokuð augu og spenntar
greipar biður Guð að vaka yfir sín-
um. Ég sit í sjónvarpsstólnum hans
afa á „Gunnó“ bryð kandís og litl-
um tvíbökum er dyfið í mjólk, við
amma ætlum nefnilega að horfa
saman á bíómynd kvöldsins. Hann
afi var lánsamur í sínu einkalífi,
hann átti fallegustu konuna, hana
ömmu Daníelu, en naut hennar
alltof stutt. Amma lést eftir erfið
veikindi 8.3.1981.
Ég á fallega minningu um öll jól-
in sem afi, amma, Nonni frændi og
fjölskyldan mín áttum saman. Afi
vildi hugsa vel um alla og lítið
dæmi um það er að ef snjóaði og
kalt var í veðri fór hann út að skafa
bílinn og hita hann fyrir ömmu
Dönu.
Ég man afa að spila á harmon-
ikku í jóladagsboðinu á Gunnars-
brautinni, öll hrúgan sat í kringum
stólinn og hver söng sem mest
hann mátti. Ég man afa að kenna
lítilli stúlku hvernig hún átti að
leggja strákana í glímu. Ég man
okkur afa að keyra norður í Skaga-
fjörð tO Þórönnu og Hafsteins.
Álltaf lagt af stað tímanlega, áð á
sömu stöðum. Afí var mikill visku-
brunnur um örnefni, nú ef hann
ekki vissi það bjó hann það tO á
staðnum, því hann afi var skemmti-
legur. Þegar hann hló að allri vit-
leysunni náði gleðin svo sannarlega
til augnanna. Margt áttum við afi
sameiginlegt og eitt af því var að
láta aldrei bíða eftir okkur, ekki
undir neinum kringumstæðum. Ég
vona, elsku afí minn, að það gefi
alltaf á sjóinn hjá Guði, sé mikið
sungið og jafnvel tekið í harmon-
ikku annað slagið. Ég sé þig reynd-
ar fyrir mér, afi minn, sitjandi á
stól, hreyfa örlítið fingurna eins og
til að leggja áherslu á mýktina, og
syngja:
Vagga, vagga, viða fagra,
undur breiða haf.
Ástarblíðum blævi strokið var.
vagga, vagga allar sorgir
svæfa niður þagga.
Vagga, vagga.
(N.N.)
Minning þín lifir, afi minn, í okk-
ur öllum afkomendum þínum, og sú
minning er björt.
Þín alltaf,
Gróa Stefánsdóttir.
EÐVARÐ
SIGURGEIRSSON
+ Eðvarð Sigurgeirsson fædd-
ist á Akureyri 22. október
1907. Hann lést á heimili sínu
12. ágúst síðastliðinn og fór út-
för hans fram frá Akureyrar-
kirkju 24. ágúst.
Ég horfi upp til himins. Niður úr
skýjunum brjótast sólargeislarnir,
skýin sjálf svo litfögur, stórfengleg
og bregða upp listrænum myndum.
Þvflíkt meistaraverk.
Þú ert kominn til himinsins
heim, elsku afi minn.
Eins og hindin sem þráir vatnslindir,
þráir sál mín þig, ó Guð.
Sál mína þyrstir eftir Guði,
hinum lifanda Guði.
(Úr sálmi 42.)
Minningamar um þig, afi, eru
svo margar, dýrmætar og mér
hjartfólgnar frá því ég er lítið barn,
unglingur og nú fullorðin kona.
Afi minn, þessi ljúfi maður, miðl-
aði svo ríkulega af kærleika, nær-
gætni, jákvæðri hugsun og innri
friði. Ekkert verður samt og áður.
I huga mínum nú ríkir söknuður,
þakklæti til þín, afi, og djúp virðing
en um leið sú gleði yfir að þú skulir
vera kominn tfl himinsins heim,
þar sem Ijós friðarins fylgir þér á
æðri stigu.
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum. Hugsið ekki um dauð-
ann með harmi og ótta, ég er svo
nærri að hvert eitt tár ykkar snert-
ir mig og kvelur, þótt látinn mig
haldið. En þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug, sál mín
lyftist upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt, sem lífið
gefur, og ég, þótt látinn sé, tek þátt
í gleði ykkar í lífinu. (Oþekktur
höfundur.)
Að vera nú síðustu árin þín, afí,
áhorfandi að hversu fallega og vel
hún amma hlúði að þér af svo mik-
illi natni og hlýju, elsku og ósér-
hlífni og hversu samband ykkar,
allt til þinnar hinstu stundar var
sterkt og heOagt, var mér mikill
lærdómur og sannur ... „andar
sem unnast fá aldreigi eilífð aðskil-
Guð vaki yfir þér, elsku amma
mín.
Þakka þér alla elsku þína og
kærleika, afi minn. Friður Guðs
blessi þig.
Unnur Huld.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.