Morgunblaðið - 03.10.1999, Side 38

38 SUNNUDAGUR 3. OKTÓBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Móöir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
HELGA INGIBJÖRG JÓNSDÓTTIR,
Álfheimum 42,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju þriðju-
daginn 5. október kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hinnar látnu, er bent
á líknardeild Landspítalans eða Heimahlynn-
ingu Krabbameinsfélagsins.
Jórunn Sveinsdóttir, Hjálmar Kristinsson,
Mínerva Sveinsdóttir, Jens Jónsson,
Þorsteinn Sveinsson, Helga Björg Helgadóttir,
Ástríður Jóna Sveinsdóttir, Guðmundur M. Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HELGA BJARGMUNDSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Fríkirkjunni í Reykjavík
mánudaginn 4. október kl. 13.30.
Þeir, sem vilja minnast hennar, láti Styrktarsjóð
Odds Ólafssonar á Reykjalundi njóta þess.
Sólveig Björg Aðalsteinsdóttir, Sighvatur Blöndahl,
Ólafía Aðalsteinsdóttir, Ólafur Bergmann Bjarnason,
Örvar Aðalsteinsson, Brynja Dís Björnsdóttir,
Ævar Aðalsteinsson, Vigdís Pétursdóttir
og barnabörn.
+
Útför móðursystur minnar,
ÁSTU THORSTENSEN,
frá Þingvöllum,
sem andaðist á heimili sínu, Hrafnistu í Reykjavík, föstudaginn 24. sept-
ember, ferfram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 5. október kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Helgi Bergs.
+
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs
föður okkar, tengdaföður, sonar, bróður, vinar
og afa,
BJARNA SNÆLAND JÓNSSONAR
útgerðarmanns
frá Skarði í Bjarnarfirði,
til heimilis á Hverfisgötu 39.
Sérstakar þakkir til sr. Pálma Matthíassonar og Guðna Guðmundssonar
organista.
Blessun fylgi ykkur öllum.
Hulda Sigrún Bjamadóttir, Kjartan Þór Halldórsson,
Magnús Þór Bjarnason,
Jón Bjarni Bjarnason,
Bryndís Bjarnadóttir, Sigurður Jónsson,
Hulda Svava Elíasdóttir,
Elfas Snæland Jónsson,
Jóhannes Snæland Jónsson,
Valgerður Snæland Jónsdóttir,
Anna Rósa Magnúsdóttir
og barnabörn.
+
Einlægar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug og heiðrað hafa
minningu eiginkonu minnar og móður okkar,
BRYNJU ÓLAFÍU RAGNARSDÓTTUR,
Vesturbyggð 5,
Laugarási.
Sérstakar þakkir til Kristjáns Vals Ingólfsson-
ar, Margrétar Bóasdóttur, Egils Hallgrímsson-
ar, Moniku Abendroth og starfsfólks Skálholtsskóla.
Georg Franzson,
Jón Þór Þórólfsson, Hafdís Héðinsdóttir,
Hjördís María Georgsdóttir, Gunnar Einarsson,
Ragnheiður Lilja Georgsdóttir, Sigurjón Þórmundsson,
Eiríkur Már Georgsson,
Heiðrún Björk Georgsdóttir, Ólafur H. Óskarsson,
íris Brynja Georgsdóttir, Steinar Halldórsson,
Erla Norðfjörð, Magnús Tómasson,
barnabörn og barnabarnabörn.
HELGA
BJARGMUNDSDÓTTIR
+ Helga Bjarg-
mundsdóttir var
fædd í Suðurkoti á
V atnsley sustr önd
17. júní 1919. Hún
lést á Reykjalundi
25. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Sólveig
Jónasdóttir, f. 21.11.
1882, d. 22.3. 1942
og Bjargmundur
Hannesson, f. 15.9.
1886, d. 1. maí 1927.
Hún átti eina systur
Ingveldi, f. 24.9.
1922, d. 5.5. 1978.
Hún vann alla tið
reiðslustörf.
Helga giftist Aðalsteini Sig-
urðssyni, f. í Reykjavík 14.9.
1917. Hann var sonur hjónanna
ólafi'u Jónsdóttur og Sigurðar
Sigurðssonar. Börn Helgu og Að-
alsteins eru: 1) Sólveig Björg,
leikskólakennari, f. 12.12. 1951.
Maður hennar er Sighvatur Blön-
viðskiptafræð-
5.5. 1954.
Þeirra börn eru Magn-
ús, f. 24.12. 1977 og
Ragnheiður, f. 12.3.
1980. 2) Ólafía, banka-
starfsmaður, f. 1.8.
1953. Maður hennar er
Ólafur Bergmann
Bjarnason, prentari, f.
19.10.1952. Börn Ólaf-
íu og Hlyns Möller,
bifvélavirkja, f. 23.2.
1953 eru Helga Björt,
f. 20.2. 1977 og Aðal-
steinn, f. 17.12. 1979.
3) Örvar, slökkviliðs-
maður og trésmiður, f. 28.5. 1961.
Kona hans er Brynja Dís Björns-
dóttir, kennari og myndlistarmað-
ur, f. 26.4. 1962. Börn þeirra eru
Birkir, f. 29.5. 1988, Drífa, f. 1.1.
1990 og Kári, f. 4.9. 1997. 4) Ævar,
múrari, f. 28.5. 1961. Kona hans er
Vigdís Pétursdóttir, læknir, f. 22.3.
1962. Börn þeirra eru Ingveldur, f.
17.5. 1989 og Eyrún, f. 30.1. 1992.
Ég vil með þessum línum kveðja
tengdamóður mína, Helgu Bjarg-
mundsdóttur, sem lést á Reykja-
lundi 25. september síðastliðinn,
eftir langvinn veikindi. Þar fór kona
sem hafði á langri ævi fengið að
kynnast hörðum skóla lífsins og
mörgum hliðum mannlífsins. Hún
var hætt að kippa sér upp við smá-
muni, tók með æðruleysi því sem að
höndum bar og í veikindum sínum
síðustu árin sagði hún oft: „Ég hlýt
að komast í gegnum þetta eins og
annað.“
Helga var af þeirri kynslóð sem
man tímana tvenna. Hún hafði frá
mörgu að segja. Dætur mínar, nú
10 og 7 ára gamlar, áttu stundum
erfitt með að setja sig í spor ömmu
sinnar þegar hún sagði þeim frá
æskuárum sínum. Til dæmis að hún
sem lítil stúlka hefði þurft að fara á
aðra bæi til að hlusta á útvarp og í
næsta þorp til að komast í síma.
Helga fæddist og ólst upp í Suð-
urkoti á Vatnsleysuströnd. Foreldr-
ar hennar, Bjargmundur Hannes-
son og Sólveig Jónasdóttir, bjuggu
ásamt dætrum sínum tveimur,
Helgu og Ingveldi, í litlu timbur-
húsi, þar sem nú eru aðeins tóftirn-
ar sjáanlegar. Hjá þeim bjó Hann-
es, föðurafi Helgu. Einungis tvö
herbergi voru í húsinu. Hannes bjó í
stofunni sem kölluð var og hjónin
ásamt dætrunum í eldhúsinu. Faðir
hennar stundaði sjómennsku og
vann við það sem til féll til að fram-
fleyta fjölskyldunni. Skugga bar á
fjölskyldulífið þegar Helga var átta
ára gömul er faðir hennar lést úr
berklum, aðeins 41 árs að aldri. Eft-
ir það ráku þau heimilið í samein-
ingu, Sólveig og Hannes tengdafað-
ir hennar, sem gekk þeim systrum í
föður stað. Oft var þröngt í búi því
Hannes var orðinn fullorðinn og
sótti ekki lengur sjóinn en með mik-
illi nýtni og útsjónarsemi tókst þeim
að halda heimilinu saman. Þá var
mikiivægur stuðningur frændfólks-
ins sem bjó á næstu bæjum en
tengslin við frændfólkið voru sterk
og hafa varað ævilangt. Snemma
var Helga farin að vinna. Tólf ára
gömul fór hún í vist til vinafólks í
Hafnarfirði og lagði hún mikið upp
úr því að þeir litlu aurar sem hún
vann sér inn færu heim til mömmu.
Æskustöðvamar voru Helgu afar
kærar. Hún talaði oft um bemsku
sína og það var greinilegt að þær
systur hafa alist upp við ástríki og
kærleika þrátt fyrir erfiðleika og
skort á veraldlegum auðæfum.
Helga hafði hug á að leggja fyrir
sig Ijósmóðurstörf. Örlögin gripu þó
í taumana þegar hún tvítug að aldri
veiktist af berklum, sjúkdómnum
sem varð föður hennar að aldurtila.
Það hafa verið þung spor bæði fyrir
hana sjálfa og ástvini hennar á
Ströndinni þegar hún varð að
kveðja og fara sem sjúklingur á Víf-
ilsstaði. Enginn, sem þangað fór,
vissi hvort hann ætti þaðan aftur-
kvæmt og henni var enn í fersku
minni þegar komið var heim með
kistu föður hennar frá hælinu.
Helga var þó ein af þeim heppnu,
sem lifðu af þennan mannskæða
sjúkdóm fyrir daga sýklalyfjanna.
Þrautseigjan og þolinmæðin, sem
hún erfði frá móður sinni, hafa kom-
ið sér vel þegar hún varð að liggja í
rúminu mánuðum saman, í von um
að komast hjá höggningu. Þessi
reynsla markaði djúp spor í líf
Helgu. Það var lærdómsríkt fyrir
mig og okkur sem yngri erum að
heyra hana lýsa þessum tíma. Kvíð-
anum og hræðslunni við sjúkdóm-
inn sem lagt hafði svo marga að
velli og jafnframt gleðinni ef ein-
hver var svo heppinn að komast
heim. Fólk lá þétt á stofunum á Víf-
ilsstöðum, misjafnlega veikt. Þótt
margir yrðu að lúta í lægra haldi
fyrir þessum banvæna sjúkdómi
varð barátta sjúklinganna á Vífils-
stöðum við sameiginlegan óvin oft
að ævilangri vináttu.
Stofnun vinnuheimilis SIBS á
Reykjalundi var sem bylting í lífi
berklasjúklinga þessa tíma. Helga
var ein af þeim fyrstu sem áttu því
láni að fagna að fá að upplifa þessa
einstæðu uppbyggingu sem ein-
kenndist af bjartsýni og krafti
ásamt trú á framtíðina. Fólk sem
hafði verið sjúklingar mörg ár ævi
sinnar fékk þama einstakan mögu-
leika á að þjálfa sig aftur í að takast
á við hið daglega líf og komast
þannig út í þjóðfélagið á ný. Fyrir
Helgu var þetta ógleymanlegur tími
sem hún þreyttist aldrei á að rifja
upp. Hún tók alla tíð virkan þátt í
starfsemi SIBS og fylgdist af áhuga
með uppbyggingu Reykjalundar.
Á Reykjalundi urðu kaflaskipti í
lífi Helgu. Hún var orðin frísk. Þar
að auki kynntist hún þar eiginmanni
sínum, Aðalsteini Sigurðssyni múr-
arameistara, sem vann við bygg-
ingaframkvæmdir á staðnum. Þau
felldu hugi saman og þaðan í frá var
það fjölskyldan sem skipaði æðsta
sess í hennar lífi. Helga og Aðal-
steinn hófu búskap á Hringbraut 30
í Reykjavík þar sem Aðalsteinn
hafði búið með foreldrum sínum.
Sigurður og Ólafía, tengdaforeldrar
Helgu, bjuggu áfram hjá ungu hjón-
unum til dauðadags. Þarna kynntist
Helga samhentri fjölskyldu og oft
var glatt á hjalla.
Eins og nærri má geta var nóg að
gera á stóru heimili og metnaður
Helgu var að fjölskyldunni liði vel.
Heimilið var myndarlegt og bar
merki um dugnað hennar og mynd-
arskap. Henni féll aldrei verk úr
hendi og þegar bömin voru komin í
ró á kvöldin var oft tekið til við
saumaskap eða aðra handavinnu.
Þær eru ófáar flíkurnar sem orðið
hafa til í höndum hennar. Það var
bæði saumað og prjónað á alla fjöl-
skylduna og oft var Helga fengin til
að sauma föt fyrir aðra, enda var
hún einstaklega lagin við sauma-
skapinn. Osjaldan sendi hún litla
vettlinga eða sokka á litlar frænkur
Helga gekk í fjóra vetur í
Barnaskólann í Brunnastaðar-
hverfinu á Vatnsleysuströnd.
Helga sinnti í uppvexti sínum
öllum algengum störfum til sjáv-
ar og sveita. Var í vist, kaupa-
vinnu á sumrin og vann við
saumaskap. Mikil umskipti urðu
í lífi hennar sumarið 1939. Þá
greindist hún með berkla í lung-
um og lagðist á Vífilsstaðahælið.
Við berkla var hún að berjast í
rúmlega tíu ár og dvaldi hún
langdvölum á Vífilsstöðum og á
Reykjalundi. Á Reykjlundi kynn-
ist hún manni sínum og eftir það
er hennar aðalstarf að búa hon-
um og börnunum gott heimili.
Hún fer út á vinnumarkaðinn
um 1973 og er dagmamma í
mörg ár, einnig starfaði hún í
sex ár .á Barnaheimili Klepps-
spítalans. Helga var mikil
handavinnukona og liggja eftir
hana mörg falleg verk á því
sviði. Hún hafði áhuga á félags-
málum og var virk í starfi SIBS
og í starfi Kvenfélags Fríkirkj-
unnar í Reykjavík.
Helga verður jarðsungin frá
Fríkirkjunni í Reykjavík á morg-
un, mánudaginn 4. október og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
eða frænda og bar það vott um
trygglyndi hennar í garð ættingj-
anna. I lífi Helgu var ræktarsemi og
aðstoð við þá sem veikir voru og
minna máttu sín einkennandi. En
hvað svo sem Helga tók sér fyrir
hendur sáu allir að bömin fjögur
voru henni allt. Oft sagði hún að
ekkert veitti sér meiri gleði en það
að vita að þeim gengi vel og að þau
væru ánægð. Það má segja að í
þeirri staðhæfingu hafi lífsstarf
hennar veríð fólgið. Ég veit að
Helga lagði gjarnan á sig mikla
vinnu og fyrirhöfn til að hvetja
bömin til dáða í áhugamálum
þeirra. Sem dæmi er fræg sagan um
það þegar hún prjónaði húfur á heil-
an skátaflokk, lagði til útsaumaðan
fána með merki flokksins og vann
síðan í sjálfboðavinnu við húsvarð-
arstarf í skátaheimilinu. Ótalmarg-
ar svipaðar sögur væri hægt að
segja, því börnin voru lífleg og alltaf
var eitthvað í bígerð sem þurfti að
styðja á einn eða annan hátt.
Fyrir tuttugu ámm, árið 1979,
varð Helga að sjá á eftir elskuðum
eiginmanni sínum eftir 30 ára bú-
skap í blíðu og stríðu. Aðalsteinn
lést úr krabbameini eftir hörð veik-
indi. Þetta var erfiður tími fyrir
Helgu, því árið áður hafði Ingveldur
systir hennar látist úr sama sjúk-
dómi. Henni reyndist það erfið raun
að með svo stuttu millibili þurfa að
kveðja þau bæði. Helga og Ingveld-
ur vora alla tíð mjög nánar og sam-
rýndar. Ingveldur var ógift og bam-
laus. Alltaf var hún velkomin til
Helgu og Aðalsteins og var í miklu
uppáhaldi hjá systkinunum.
Én Helga lét ekki sorgina buga
sig og tók áfóllum lífsins með ein-
stöku jafnaðargeði. Börnin studdu
vel við bakið á henni og bamabörn-
in, sem nú era níu talsins, voru öll
hænd að ömmu sinni. Hún var glað-
lynd og drífandi að eðlisfari og þar
sem hún var heilsuhraust gat hún
gert ýmislegt sem hugurinn stóð til
og ekki hafði áður unnist tími til.
Svo dæmi sé nefnt þá lagðist hún á
gamals aldri í ferðalög, bæði utan-
lands og innan, og hafði af því mikla
ánægju. I félagsmálum tók hún líka
góðan sprett og bæði SIBS og
Kvenfélag Fríkirkjunnar nutu
krafta hennar hin síðari ár.
Þegar halla tók undan fæti naut
Helga þeirra hlunninda að geta
dvalið á Reykjalundi. Þar leið henni
vel, hún hafði margs að minnast og
var nánast eins og heima hjá sér.
Fyrir hönd aðstandenda vil ég nota
tækifærið og þakka starfsfólki
Reykjalundar fyrir frábæra hjúkr-
un og umönnun sem hún hlaut á
meðan veikindum hennar stóð.
Nú þegar leiðir skilur þakka ég
Helgu innilega fyrir samfylgdina
þessi sextán ár sem ég hef tilheyrt
fjölskyldunni. Hún hefur ávallt
reynst mér vel og borið hag fjöl-
skyldu minnar fyrir brjósti. Ég mun
með virðingu minnast þrautseigju
hennar, dugnaðar og fórnfýsi í öllu