Morgunblaðið - 03.10.1999, Side 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 3. OKTÓBER 1999 41
glöð stúlka er hrifin burt frá ástvin-
um sínum og félögum.
Rósa var nemandi í 5. GÆ í
Langholtsskóla. Hún var falleg
stúlka og tápmikil, góður félagi
allra, bæði stráka og stelpna. Hún
var prúð og dugleg, góð stúlka.
Nú er sæti hennar autt, erfið er
reynsla bekkjarfélaga hennar svo
ungra að hafa misst einn úr hópn-
um. Vanmáttur okkar verður enn
ljósari þegar þau spyrja um til-
gang. Orð segja líka oft svo lítið
þegar sorgin er stór.
Rósu verður sárt saknað af félög-
um sínum og okkur öllum í skólan-
um. Sárastur er þó harmur foreldra
hennar, bróður og annarra ástvina.
Við biðjum guð að styrkja þau í
sorginni og sendum þeim innilegar
samúðarkveðjur.
P.h. starfsfólks Langholtsskóla,
Erna M. Sveinbjarnardóttir.
Sem lofbára rísi við hörpuhljóm
og hverfi í eilífðargeiminn,
skal þverra hver kraftur og kulna hvert
blóm-
þau komu til þess í heiminn.
En þó á sér vonir hvert lífsins ljós,
er lúta skal dauðans veldi,
og moldin sig hylur með rós við rós,
og roðnar í sólareldi.
Oss er svo léttgengt um æskunnar stig
í ylgeislum himinsins náðar,
og fyrir oss breiða brautimar sig
svo bjartar og rósum stráðar.
Vér leikum oss, börnin, við lánið valt,
og lútum þó dauðans veidi,
því áður en varir er allt orðið kalt
og ævinnar dagur að kveldi.
En svo em vonimar - vonir um lif,
sem veldinu heljar ei lúti,
þær lýsa oss hátt yfir kvalir og kíf
- og kennist, þá bemskan er úti.
Þær tala um sífógur sólskins-lönd
og saklausa eilífa gleði,
með kærleik og frið, engin fjötrandi bönd,
en frjálst allt, sem drottinn léði.
Og því er oss erfitt að dæma þann dóm,
að dauðinn sé hiyggðarefni,
þó ljósin slokkni og blikni blóm. -
Er ei bjartara land fyrir stefni?
Þér foreldrar grátið, en grátið lágt,
við gröfina dóttur og sonar,
því allt, sem á líf og andardrátt
til ódáinsheimanna vonai'.
(Einar Benediktsson.)
Elsku Erla, Jón og Daði. Engin
orð megna að lýsa sorg okkar.
Minningin um yndislegu stúlkuna
ykkai’ mun lifa í hjörtum okkar.
Megi sú bjarta minning styrkja
ykkur á erfiðum stundum og lýsa
ykkur veginn um alla framtíð.
Hildigunnur og Guðlaugur.
Elsku Rósa, mikið á ég eftir að
sakna þín og yndislegu ferðanna
okkar austur á Mosana með
mömmu þinni og pabba. Stundirnar
sem við áttum saman uppi á háa-
lofti að hlusta á tónlist og að tala
saman, og snaginn sem við smíðuð-
um saman. Ekki má gleyma því
þegar við vorum alltaf að rúlla okk-
ur niður hlíðina í fjallinu fyrir ofan
bæinn, og veiðiferðunum með
pabba þínum. Skautasvellið vai’
einn af þeim stöðum sem við fórum
svo mikið á og það var svo ofboðs-
lega skemmtilegt þar. Og göngu-
ferðirnar okkar með hann Nonna
voffa, og þegar við vorum að baða
hann Rasmus okkar og þurrka
hann með hárblásara svo að hann
yrði fínn. Eg kveð þig með miklum
söknuði, en geymi minninguna um
þig í hjarta mínu að eilífu.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gerðu svo vel og geymdu mig,
guð, í skjóli þínu.
I>ín besta vinkona
Eva Rós.
Nú er hún Rósa vinkona mín far-
in. Eg á svo margar góðar minning-
ar um hana, sérstaklega frá því í
sumar. Rósa var alltaf til í að
prakkarast og vera úti í leikjum.
Við vorum duglegar að fara í sund.
Einu sinni í sumar þegar ég svaf
hjá Rósu þá kjöftuðum við saman
næstum alla nóttina. Líka þegar við
Rósa og Halla sváfum saman í
tjaldinu í garðinum þínum þá var
svo gaman og við töluðum saman
langt fram á nótt og borðuðum fullt
af nammi. Það var líka svo margt
fyndið hjá okkur og við hlógum svo
mikið í sumar þegai’ við vorum að
ákveða leiki fyrir afmælið þitt og
teiknuðum svín með húfu og vindil
fyi’ir einn leikinn. Við vorum líka
búnar að ákveða að smíða okkur
kassabíl með mótor því það tókst
svo vel hjá okkur að smíða stökk-
pall fyrir línuskautana. Nú verð ég
bara að klára að smíða hann ein og
ég veit að þú fylgist vel með mér.
Elsku Rósa, ég veit að Guð og
englarnir hugsa vel um þig og þú
átt ábyggilega eftir að spila á bæði
harmonikuna og trommurnar hjá
þeim.
Hver minning er dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og hljóðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Guð gefi fjölskyldu þinni styrk í
þessari miklu sorg.
Þín vinkona
Sigríður Dynja.
Rósa Jónsdóttir var ein af bestu
vinkonum mínum. Við lékum okkur
oft saman. Eg gisti hjá henni og
hún hjá mér. Eg sakna hennar
mjög mikið og það er mér mikill
missir að Rósa dó. Við fórum út í
leiki í Efstasundinu og í skólanum,
og það er svo stutt síðan við vorum
að hlaupa tvo kílómetra í íþrótta-
tímanum.
Guð blessi þig og varðveiti þig,
pabba þinn og mömmu og bróður
þinn.
Þín bekkjarsystir og vinkona,
Erla Rún Guðmundsdóttir.
Við í 5. GÆ í Langholtsskóla er-
um mjög sorgmædd núna. Góð vin-
kona okkar, Rósa Jónsdóttir, er
horfin snögglega frá okkur. Rósa
var vinkona mín frá því við vorum
fimm ára. Ég sakna hennar mjög
mikið og ég vorkenni foreldrum
hennar, Jóni og Guðrúnu Erlu, og
Daða, bróður hennar.
Jóhann Andri Gunnarsson.
Við öll í 5. GÆ erum afar sorg-
mædd. Rósa fór svo snögglega frá
okkur. Rósa lék oft í leikjum með
okkur og var mikill strákur í sér.
Ég mun sakna hennar.
Jón Ásberg Sigurðsson.
Skilafrestur
minningargreina
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: I sunnudags- og
þriðjudagsblað þai'f grein að berast fyrir hádegi á föstudag. I miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingai’degi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu gi-eina, enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
+ Matthias Jón
Þorsteinsson
fæddist á Hólmavík
29. október 1942.
Hann lést af slysför-
um í Reykjavík 17.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
Matthíasar voru
þau Þorsteinn
Matthíasson, kenn-
ari, skólastjóri og
rithöfundur á
Drangsnesi, Suður-
eyri, Hólmavík,
Reykjavík, Blöndu-
ósi og víðar, f. 23.
apríl 1908, d. 28. september
1990, og Jófríður Jónsdóttir,
húsmóðir, f. 13. maí 1910, d. 13.
maí 1971. Eftirlifandi bræður
Matthíasar eru Halldór Þor-
steinsson, f. 1944, kvæntur
Björgu Guðmundsdóttur, f.
1949, og sr. Jón Þorsteinsson, f.
1946, kvæntur Sigríði Önnu
Þórðardóttur, alþingismanni, f.
Góður drengur er genginn.
Matthías Þorsteinsson bekkjar-
bróðir minn og vinur lést af slysför-
um hinn 17 september sl. Við leið-
arlok vil ég minnast hans í virðing-
ar- og þakklætisskyni fyrir sam-
fylgdina.
A menntaskólaárum okkar vor-
um við Matthías fyrst og fremst
skólasystkin en þekktumst ekki ná-
ið. í heimavistarumhverfinu í þá
daga var heimur stelpnanna nokk-
uð aðgreindur heimi strákanna og
flestir horfðu á hitt kynið í nokkurri
fjai'lægð. Þótt langflest okkar vær-
um að miklu leyti farin að vinna
fyrir okkur vorum við á sama tíma
líka óttalegir krakkar sem ærsluð-
umst og lékum okkur fjarri áhyggj-
um og alvöru lífsins. Það var
kannski kostur þess að vera ungur
þá. Eitt var það sem einkenndi líf
okkar fremur en annað. Fjarri
heimilum okkar bundumst við
hvert öðru sterkum tilfinninga-
böndum eins og gerist í systkina-
hópi sem stendur saman á hverju
sem dynur. Líka þeir sem voru
fremur kunningjar en vinir. Ég
minnist Matthíasar sem þess glæsi-
lega unga manns sem hann var,
sem í senn tók þátt í námi, leik og
íþróttum af glæsibrag og með bros
á vör. Hann var „charmör“ sem ör-
1946.
Matthías kvæntist
25. júní 1965 Hall-
dóru Sigríði Gunn-
arsdóttur, f. 1. nóv-
ember 1946. Þau
skildu. Börn þeirra
Matthíasar og Hall-
dóru eru Þorsteinn,
f. 8. janúar 1966,
verkamaður í
Reykjavík, og Guð-
rún Anna, f. 22. jan-
úar 1967, flugfreyja
í Reykjavík.
Matthías varð
stúdent frá Mennta-
skólanum á Akureyri 1963,
stundaði nám í heimspeki og
guðfræði við HÍ 1963-1965 og
nám í arkitektúr við háskólann í
Lyon í Frakklandi 1965-1966.
Matthías stundaði almenna
verkamannavinnu í Reykjavík
og víðar um 20 ára skeið.
Útför Matthíasar hefur farið
fram.
ugglega margar stúlkur litu hýru
auga. Vorið 1963 skildi leiðh’ okkar
flestra og við héldum vonglöð út í
heiminn fullviss þess, að gatan væri
bæði breið og greið. Matthías, sem
var bæði trúhneigður og leitandi,
stundaði um tveggja ára skeið nám
í heimspeki- og guðfræðideild Há-
skóla íslands en sneri svo við blað-
inu og hóf nám í arkitektúr í Lyon í
Frakklandi árið 1965. Þar réð ferð-
inni áhugi hans á listum og skap-
andi störfum. Frakklandsdvölin
mun þó hafa reynst Matthíasi erfið,
alltént sneri hann heim ári síðar,
veikur á sál og líkama. Þetta voru
þáttaskil í ævi Matthíasar því þar
tók við baráttu- og þroskasaga
manns sem um þrjátíu ára skeið
glímdi við afleiðingar andlegi’ar
vanheilsu. Þar eru fylgikvillarnir
gjarnan tómlæti, fordómar um-
hverfisins og útskúfun úr samfélagi
manna. Það er oft sagt og með
sanni að það þurfi góða heilsu tO
þess að vera veikur, a.m.k. þarf
sterk bein til að takast á við þá erf-
iðleika sem Matthías gekk í gegn-
um. Hann lét þó aldrei alveg bugast
en reis upp og tókst á við það sem á
hann var lagt. En lífið hafði líka
sína björtu hliðar og stundú’. Sama
ár og Matthías hélt utan til Frakk-
lands hafði hann kvænst ástinni
sinni, Halldóru Sigríði Gunnars-
dóttur, Dóra eins og hann kallaði
hana. Þau eignuðust tvö börn með
árs millibili, Þorstein árið 1966 og
Guðrúnu Önnu ári síðar 1967. Það
má með sanni segja að börn Matth-Í
íasar vora, hvort með sínu móti,
augasteinar og lífsblóm föður
þein’a. Fáa foreldra hef ég þekkt,
nema vera skyldi foreldra fatlaðra
barna, sem hafa verið jafn fórnfús í
samskiptum við börn sín og Matthí-
as. Eigingh’ni var ekki til í því sam-
bandi, stundum fannst okkur sem
utan við stóðum nóg um, en það var
ekki okkar að dæma. Leiðir Matthí-
asar og Halldóru skildi en oft talaði
Matthías við mig um Dóra og alltaf
fallega.
Við Matthías áttum samleið um .
heim hinna fötluðu, hann sem full-
gildur þátttakandi en ég utanað-
komandi og oftast þiggjandi.
Matthías spaugaði oft með þessa
sameiginlegu reynslu okkar og
sagði að við værum bæði „kleppar-
ar“. Það var oftast stutt í gaman-
málin hjá Matthíasi og það var gott
að hlæja með honum. Síðasta ára-
tuginn hittumst við oft og urðum
góðir vinir og töluðum saman, oft-
ast um tilgang lífsins, trúna og
framtíðina. Aldrei gaf Matthías upp
vonina um betra líf og alltaf langaði
hann til þess að geta á ný tekist á
við hönnun. Stundum var líf hans
líka býsna gott, ekki síst þegar
hann gat sagt mér stoltur af vel-r'
gengni barna sinna. Líka þegar
hann minntist funda með tryggum
vinum úr félagahópnum, oftast
voru þá nefnd til sögunnar vinur
hans Sigurjón Norberg og Aðal-
björg kona hans.
Múlakaffi var hans kaffihús, þar
átti hann trygga og góða vini meðal
starfsfólksins. Eitt sinn bauð hann
mér þangað í kaffi og vöfflur. Það
var góður dagur sem vert er að
minnast og það var á dagskránni að
endurtaka þann góða fund. En það
eins og margt annað sem geymt er
til morgundagsins verður ekki
framkvæmt. Mennirnir biðja en
Guð ræður og þess vegna hefur
hann nú tekið Matthías til sín og
alltof fljótt. Matthías átti einlæga
trú og þakkaði henni hvern áfanga í
bata sínum og endurkomu til lífs-
ins. Við það og góðar minningar um
góðan dreng sem öllum vildi vel ylj-
um við okkur vinir hans og fjöl-
skylda að leiðarlokum.
Ég bið góðan Guð að styrkja og
vernda börn Matthíasar og sendi
þeim, bræðram hans og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Lára Björnsdóttir.
MATTHÍAS JÓN
ÞORSTEINSSON
OLAFIA KRISTIN
KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Ólafía Kristín
Kristjánsdóttir
fæddist í Pálshúsum
í Grindavík hinn 10.
desember 1940.
Hún lést á Landspít-
alanum 25. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Grindavík-
urkirkju 2. október.
Mikið átti ég erfitt
með að sætta mig við
þegar hringt var til
mín og sagt: Hún Olla
frá Bergi er dáin. Mig
setti hljóðan og margar minningar
fóra hratt um hugann frá liðnum
tíma. Olla ólst upp í Pálshúsi fyrstu
árin en ég í Brimnesi. Þar skildi
ekkert að nema einn veggur og var
töluverður samgangur á milli bæja
á þeim tíma og við náið frændfólk.
Er þau fluttust að Bergi dró heldur
úr heimsóknum en héldust þó alltaf,
mest í afmæli, fermingar og á tylli-
dögum. Eftir fermingu fór Olla að
vinna hjá Fiskverkun við að breiða
út fisk á reitum og svo ýmislegt eins
og flestir krakkai’ á þessum aldri.
En svo gerðist það þegar hún hitti
jeppa-gæjann sinn hann Helga
Kristins akandi á nýjum Willis og
fór greitt. Það var toppurinn. Þar
með var Olla föst hjá
Helga sínum, og eins
og gengur hjá ungu
fólki fóra þau að búa.
Þau byggðu á Rán-
argötu 4 í Grindavík.
Árið 1967 fluttumst við
hjón að Ránargötu 6.
Þá voru krakkarnir
ungir á báðum heimil-
um og var alltaf mikill
samgangur á milli
heimila og hann góður.
Eftir að krakkamir
stálpuðust gekk Olla í
saumaMúbbinn sem
Hrefna var í og hittust
konumar á tveggja vikna fresti til
sauma og skrafs og ráðagerða. Síð-
an var farið í að safna fyrir utan-
landsferðum. Fyrsta ferðin var far-
in til Mallorka. Allur hópurinn, ein
sextán saman, og heppnaðist sú ferð
mjög vel og alltaf mjög gott sam-
komulag. Eftir þetta fórum við sam-
an öll til Costa Brava á Italíu. Rútu-
ferð fórum við öll um Þýskaland og
alltaf sama ánægjan hjá öllum.
Ólafía er annar félaginn sem
hverfur úr hópnum. Áður var Mar-
geir farinn.
Fyrir þrem vikum heimsóttum
við Ollu. Þá var hún á sloppnum
því hún lá mikið fyrir. Mér fannst
hún nokkuð hress, en Olla var ekki
vel fyrirkölluð þennan dag, og
sagði meðan hún gaf okkur kaffi:
„Ætli það fari ekki að koma að leið-
arlokum." Mér var dálítið brugðið
og reyndi að fara í vörn, sem bar
lítinn árangur. Á endanum sagði
hún: „Ég á að fara í meðferð eftir
helgina." Að lokinni heimsókn
kvöddust þær Olla og Hrefna mjög
innilega. +
Við biðjum Guð almáttugan að
styrkja Helga í hans sorgum og
einnig börn, tengdabörn og bama-
börn.
A sólríkum degi þú lagðir af stað
er slokknaði lífs þíns luaftur.
Með tárvotum augum um það ég bað
að hitta ég fengi þig aftur.
Og erfiða baráttu háðir þú hörð,
en á endanum þvarr svo þinn máttur.
Ég veit að um okkur þú stendur nú vörð,
það er þinn einlægi háttur.
(H.L.) %
Magnús Sverrisson,
Hrefna Petersen.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum. ^