Morgunblaðið - 03.10.1999, Blaðsíða 40

40 SUNNUDAGUR 3. OKTÓBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
RÓSA
JÓNSDÓTTIR
+ Rósa Jónsdóttir
fæddist í Ur-
bana í Illinois í
Bandaríkjunum 6.
ágúst 1989. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
22. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru Guðrún
Erla Sigurbjarna-
dóttir hárgreiðslu-
meistari og Jón
Hrólfur Sigurjóns-
son tónlistarkenn-
ari. Bróðir hennar
er Daði Jónsson.
Utför Rósu fer fram frá
Langholtskirkju á morgun,
mánudaginn 4. október, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku hjartans Rósin mín. Það
sem gerst hefur, er eitthvað sem
enginn skilur. En minningamar um
þig munum við eiga um alla framtíð
og þær getur enginn tekið frá okkur.
Eg sá þig fyrst rúmlega árs
gamla þegar þú komst heim frá
Ameríku með foreldrum þínum og
Daða. Þú varst svo undur fallegt
barn, búttuð og með krullað hár. Þú
þroskaðist fljótt og byrjaðir
snemma að tala. Gast þulið upp
nafnið þitt, heimilisfang og síma-
númer, aðeins tveggja ára gömul.
En pabbi þinn setti þig á gat þegar
hann spurði um kennitöluna þína.
Þú varst einstök. Kappsöm, dug-
leg, ákveðin, viðkvæm og ljúf, allt í
senn.
Það kom fljótt í Ijós hve ákveðin
þú varst. Þú varst ekki nema fjög-
urra til fimm ára þegar þú gafst
skýr skilaboð um það að kjólar og
pils væru ekki við þitt hæfi. Buxur
skyldu það vera. Mamma þín reyndi
að tala þig til og kannski var hægt
að fá þig til að fara í kjól í jólamat-
inn til ömmu en þá sko í stuttbuxum
undir. Manstu þegar ég og Anna
Rósa gáfum þér nærföt, með rósum
og rauðum slaufum. Þú þakkaðir
kurteislega fyrir þig en þegar þú
varst ein með mömmu þinni sagðir
þú: „Ég fer sko aldrei í þetta.“
Manstu þegar þú fórst með okkur
í Munaðames um páska og við tók-
um Akraborgina. Við fórum út á
dekk og ég hélt á Þorbjörgu Önnu í
fanginu. Aður en nokkur vissi tók
hún sólgleraugun af mér og henti
þeim í sjóinn. Að þessu hlógum við
- mikið. Þú sagðir Þorbjörgu Önnu
frá þessu fyrir stuttu síðan og
fannst henni þetta jafn fyndið og
okkur á sínum tíma.
Margar minningar á
ég um þig á Mosunum
þar sem okkur öllum
finnst svo gott að vera.
I sumar komst þú aust-
ur með Tinnu og Sigur-
jóni Ama, og fannst
þér mikið til um það.
Þið bulluðuð alla leið-
ina austur, bjugguð til
sögur og leiðin austur
var óvenju stutt í þetta
skiptið. Að labba upp á
Killa, fara niður að á,
spila yatsy í bollanum,
að spila krikket, þessar
minningar á ég um þig.
Og svo þú og amma, báðar með hár-
ið út í loftið, þú með nikkuna að
spila fyrir okkur og hefðir ömgg-
lega tekið fyrir okkur trommusóló
ef þér hefði unnist tími til.
Elsku Rósin mín, ég ætla að
kveðja þig með bæninni sem afi
þinn kenndi mér þegar ég var bam.
Þessa bæn kenndi Rósa amma hon-
um og ég veit að hann fór með hana
með þér þegar þú gistir hjá honum
síðast.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson írá Presthólum.)
Elsku Jón, Erla og Daði, megi
Guð vera með ykkur á þessum erf-
iðu tímum.
Helga.
Það era daprir dagar hjá henni
systur minni, mági og syni þeirra.
Já, hræðilegt högg fyrir okkur öll
þegar lítið bam er tekið frá okkur
með svo miskunnarlausum hætti
sem raun ber vitni. Segja má að
þetta sé kóróna sorgarinnar, meiri
sorg er ekki til í mínum huga. Það
er erfítt að setjast niður og skrifa
um lítið saklaust bam sem átti alla
framtíðina fyrir sér, að maður hélt
allavega.
Það hvarflaði ekki annað að mér
þó að Rósa væri veik sem byrjaði
síðastliðinn fóstudag, hinn 17. sept.
á afmælisdegi fóður okkar, sem
andaðist 1984. Sjúkdómur sem eng-
inn þekkti og engin gat neitt gert
við, ótrúlegt á þessari tækniöld,
engin svör, en nóg af spumingum.
Ég talaði við Erlu systur á föstu-
dag, og var hún í miklu uppnámi
eins og gefur að skilja, þegar bamið
manns fær óvenju mikinn hita, en
að endalokm væra framundan datt
engum í hug.
OSWALDS
simi 551 3485-
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
adai.sim:i'i ui • ioi iii:vi<jÁvÍK
LfKKISTi;VINNUSIOI:A
EYVINDAR ÁRNASONAR
Blómastofa
Friðfinns
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
0 ÚTFARARÞJÓNUSTAN
Stofnað 1990
Persónuleg þjónusta
Aðstoðum við skrif minningarrgreina
Sími: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is utfarir@itn.is
Rúnar Geirmundsson Sigurður Rúnarsson
útfararstjóri__________________útfararstjóri
Rósa hefur verið annar auga-
steinn foreldra sinna. Ég kynntist
henni ekki mikið, en þau skipti sem
ég spjallaði við hana var hún ákaf-
Iega prúð og stillt bam, dugleg í
skólanum og spilaði á harmoniku,
þeim til mikillar ánægju sem nutu
þess.
Það er góð tilfinning að njóta
góðra stunda þegar bömum okkar
gengur vel. Hugur okkar allra er
hjá þeim allar stundir alla daga, það
er aldrei eins mikiil vilji að fá að
gera eitthvað, hjálpa til eða létta
undir hjá þeim sem verða fyrir
svona missi, allavega léttir það mér
ef ég get gefið eitthvað af mér á ein-
hvem hátt. Maður er heltekinn af
þessum ósköpum. Hreiðar bróðir
hringdi í mig snemma morguns og
hinum megin á línunni var sagt:
Hún Rósa litla er dáin, það vora
engin orð til, aðeins þögnrn ein, það
var ótúlegt högg sem ekki orð fá
lýst. Konunni minni varð það að
orði að það væri mikill sársauki að
eiga þessi blessuðu böm en sárs-
aukinn gæti nú ekki verið meiri en
að missa þau. Mér fannst það hugg-
un að vita til þess að tengdamóðir
Erlu, hún Nanna, væri hjá þeim all-
ar stundir, og er hún þeim mikill
styrkur, þessi indælis kona, og er
ég þakklátur henni fyrir það og öll-
um auðvitað sem sýna henni systur
minni, mági og honum Daða, syni
þeirra, hjálp og samhug.
Erla hefur átt við mikil veikindi
að stríða undanfarið ár og fyrir um
það bil ári lést móðir okkar. Vora
það löng og erfið veikindi hjá henni.
Rósa var oft hjá mömmu og var hún
í miklu uppáhaldi hjá mömmu.
Þetta hefur verið erfitt ár og er
engan veginn hægt að sætta sig við
svona áföll, en öll verðum við að
læra að lifa við það sem maður get-
ur ekki breytt.
Minningar um hana Rósu litlu
verða vel geymdar í huga okkar
allra. Það er smá huggun að eiga þó
gott myndasafn sem við voram að
fletta heima hjá Erlu og Jóni um
daginn, svo ég tali nú ekki um á
myndbandi sem er nú til sem hægt
er að skoða með ættingjum og vin-
um alla ævi. Þó svo að æviár Rósu
séu nú ekki mörg era þau yndisleg
og ógleymanleg, já, saklaus tíu ára
stelpa sem engum hefur gert neitt
nema gott.
A morgun, mánudaginn 4. okt.,
kveðjum við Rósu og verður það
sorglegasti og eftirminnilegasti
dagur í mínu lífi sem komið er alla-
vega, að kveðja böm úr manns eigin
fjölskyldu er átakanlegt fyrir okkur
öll sem verðum fyrir því.
Elsku Erla mín, mágur og Daði
minn, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð. Maður er sár og hugur minn
er hjá ykkur alla daga og hverja
stund. Guð blessi og styrki ykkur öll
sömul í framtíðinni.
Egvar lítið bam
og ég spurði móður mína
hver munur væri á gleði og sorg.
Móðir mín strauk yfir hár mitt og svaraði:
Sá maður sem aldrei kennir sorgar í hjarta
sínu
Getur ekld glaðst
því hann þekkir ekki sorgina.
(Þórunn Magnea.)
Hafsteinn Sigurbjarnason.
Ég vildi ekki trúa því þegar mér
var sagt að Rósa væri dáin, og vil
það ekki enn. Það er óskiljanlegt,
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Útfararstofa Islands
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.
litla frænka mín, farin frá okkur, og
við sem áttum eftir að gera svo
margt saman.
Rósa var afar sérstök stelpa og
viðkvæm sál. Hún var góð við alla
og vildi aldrei særa neinn. Alltaf
var hún þakklát fyrir það sem hún
fékk. Dugnaðurinn í henni var ein-
stakur og það var aldrei neitt mál
að biðja Rósina um aðstoð. Hún var
t.d. aðstoðarmaður minn í „krakka-
afmælinu“ mínu í mars. Rósa hafði
mjög gaman af tónlist og tók hún
oft lagið fyrir okkur á nikkuna.
Stundum gat hún verið svolítið til-
baka en á sumu hafði hún mjög
ákveðnar skoðanir. Og þá var sko
ekki gefið eftir.
Við áttum margt sameiginlegt.
Oft sátum við við eldhúsborðið í
Bræðró og spiluðum og þegar Rósa
svaf yfir nótt var alltaf jafn gaman
að heyra hana og ömmu hrjóta í kór
þegar ég kom heim seint á kvöldin.
Ég læt hugann reika og man þeg-
ar við spiluðum krikket fyrir aust-
an. Við voram saman í liði og tókst
henni af mikilli snilld að senda kúlur
andstæðinganna eitthvað langt út í
buskann á meðan mér tókst aðeins
að dúndra í tána á mér. Þessu hló
hún mikið að, og reyndar allir, og
var hún dugleg að minna mig á
þessi mistök. Eftir þetta lét ég hana
alfarið um að losa okkur við and-
stæðingana.
Rósa, manstu öll skiptin sem við
fóram í bíó og leikhús? I bflnum á
leiðinni fífluðumst við alltaf mikið
og hlógum. Ekki skildu allir húmor-
inn hjá okkur Rósu en okkur var al-
veg sama um það.
Einu sinni bauð ég Rósu í bíó og í
staðinn ætlaði hún að aðstoða mig
við að þrífa bílinn. Fyrst fóram við í
bíó og svo á bflaþvottastöðina sem
henni fannst mjög spennandi. En
svo þegar við voram í þann mund að
hefjast handa byrjaði að rigna. Svo
við hættum bara við og fóram og
fengum okkur hamborgara í stað-
inn. Þetta var góður dagur.
Ég á margar góðar minningar um
Rósrna sem ég mun varðveita vel
um ókomna tíð. Elsku Rósa mín, ég
bið Guð um að geyma þig, sofðu
rótt. Ég gleymi þér aldrei.
Tinna.
Elsku frænka. Við viljum þakka
þér fyrir þær stundir sem við áttum
saman. Nú ert þú engill hjá ömmun-
um, Þorbjörgu og Gillu. Við munum
þig alla tíð. Sofðu rótt, elsku
frænka.
Snert hörpu mína, himinboma á's,
svo hlusti englar guðs í paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré sem fann ég út við sjó
ég fugla skar og líka úr smiðjumó
í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Eg heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit,
snert hörpu mína, himinboma dís,
og hlustið, englar guðs í paradís.
(Davíð Stef.)
Sigurjón Árni, Þorbjörg Anna,
Kristjana Björk.
Elsku Rósa mín. Litli engillinn
minn, ég spyr mig í sífellu: Af
hverju þú? Fráfall þitt er mér alveg
óskiljanlegt, svo ósanngjamt, þú
sem áttir allt lífið framundan. Það
er svo margt sem flýgur í gegnum
huga minn, allar þessar spurningar
sem við fáum vafalaust aldrei svör
við.
Ég mun aldrei gleyma þebn
stundum sem ég átti með þér og
bróður þínum. Elsku Daði minn, ég
get ekki skilið hvemig á að sann-
færa þig, mömmu þína og pabba um
að guð einn hafi vfljað fá Rósu til sín
núna, en einhversstaðar er nú sagt
3 lómabwð in
öa^ðsKom
v/ PossvogsUiukjLigarS
Símii 554 0500
að vegir guðs séu órannsakanlegir.
Elsku Erla, Jón og Daði, megi góð-
ur Guð gefa ykkur allan þann styrk
sem tfl er og mun ég minnast ykkar
í bænum mínum er ég leggst til
hvflu hvert kvöld.
Ég kveð þig með táram, litla
frænka. Ég veit að amma og góður
guð era búin að taka á móti þér, og
er ég sannfærð um að þau hlúa vel
að þér.
Bless, elsku Rósa frænka.
Sigríður Dagný.
í 5. bekk GÆ í Langholtsskóla
ríkir djúp sorg og söknuður vegna
skyndilegs fráfalls Rósu Jónsdótt-
ur, en hún var bekkjarfélagi bam-
anna og vinur allt frá því þau hófu
skólagöngu og til endadægurs.
Rósa- var einstaklega hraustleg
og lífleg telpa, enda vinsæl bæði í
hópi telpna og drengja. Hún lék sér
jafnt við bæði kynin og lét sem vind
um eyran þjóta, væri henni strítt á
því. A hana var hlustað og tillögur
hennar og hugmyndir af margvís-
legasta toga náðu oftar en ekki
fram að ganga í vinahópnum. Hún
var rólegur og yfirvegaður nemandi
í kennslustundum, en öðram böm-
um kátari og glaðari í leik. Rósa var
mannasættir; með útsjónarsemi og
rósemi, tókst henni oft að tala máli
andstæðra hópa og vinna um leið
hugmyndum sínum fylgi. Hún var
músíkölsk, og fór þar sínar leiðir;
hún lærði á harmoníku í nokkur ár,
og nú í haust hugðist hún byrja að
læra á trommur.
A snöggu augabragði er klippt á
lífsþráð þessa bams, og eftir sitja
nemendur og kennarar agndofa og
reyna að takast á við þá harkalegu
staðreynd. Börnin gráta Rósu, þau
gráta missi sinn, en þó einkum missi
foreldra hennar og bróður. Það
hjálpar að minnast bekkjarsystur
sinnar með því að skapa eitthvað;
þau hafa teiknað, klippt og límt
saman yndislegar myndir, þau hafa
skrifað Rósu einlæg bréf, full af
skemmtilegum minningabrotum,
sem tíu ára gamlir vinir eiga sam-
eiginleg.
Nú í haust var tekið að kenna
námsgreinina Lífsleikni, samkvæmt
aðalnámsskrá grannskóla. Þar segir
meðal annars um tilgang í mark-
miðslýsingu: - að auðvelda bömum
að setja sig í spor annarra.
- að þroska næmi barna á marg-
breytileika eigin tilfinninga og geta
tjáð þær.
- að efla samkennd innan bekkj-
arins.
- að bömin geri sér far um að
rækta með sér sálrænan styrk.
A öll þessi markmið námsefnis-
ins, sem við eðlilegar aðstæður era
margra ára þroskaferli, hefur reynt
undanfama daga - með harkalegum
hætti. Þar að auki hefur þessum tíu
ára gömlu bömum orðið ljós eigin
dauðleiki á áþreifanlegan hátt, og
þau hafa komist í náin kynni við
hverfulleika tilverunnar. Þau hafa
ekki staðið ein, margir færir aðflar,
er málið varðar, hafa veitt þeim
styrk. En fyrst og síðast hafa þau
verið umvafin elsku og styrk for-
eldra sinna.
Rósa Jónsdóttir var einnig um-
vafin ást og umhyggju eigin for-
eldra. Enginn skilur af hverju hún
var frá þeim tekin á þennan mis-
kunnarlausa hátt. Við eigum engin
svör. En við biðjum af einlægni um
styrk foreldram hennar og bróður
til handa í þeirra sára sorg.
Elsku Rósa, þín er sárt saknað og
þú ert treguð. Minningarnar sem
við eigum um þig munu þó aldrei
frá okkur teknar og þær munu lifa
með okkur.
Nemendur og kcnnarar 5. GÆ.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ijóssins öndum.
(B. Halld.)
Rósa Jónsdóttir, tíu ára gömul er
látin eftir fárra daga veikindi. Við
stöndum skilningsvana þegar lífs-