Morgunblaðið - 30.11.1999, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 30. NÓVEMBER 1999 43
+ Baldur Sigurðs-
sou fæddist á
Eyrarbakka 20. jan-
úar 1906. Hann lést á
Landakotsspítala 18.
nóveniber síðastlið-
inn. Baldur var sonur
hjónanna Sigurðar
Guðmundssonar, f.
26.11. 1878, d. 22.5.
1976, kaupmanns og
síðar bankastarfs-
manns, og konu hans,
Sigríðar Ólafsdóttur,
húsmóður, f. 5.3.
1886, d. 12.8. 1986.
Systkini Baldurs:
Guðmundur, f. 1907, látinn, Ást-
ríður, f. 1910, Hlíf, f. 1912, látin,
Ólafur, f. 1915, látinn, Páll, f.
1916, Geirmundur, f. 1918, Garð-
ar, f. 1922, Ingibjörg, f. 1924, Sól-
rún, f. 1928.
Baldur kvæntist 5.10.1946 Ingi-
björgu Heiðdal, f. 10.5. 1915. Hún
Ég þakka þau ár sem ég átti
þáauðnuaðhafaþighér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfmn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Hann Baldur okkar hefur nú kvatt
okkur. Eftir mikil veikindi síðustu
mánuðina var það honum líkn að fá
að fara. Við sem eftir sitjum skiljum
það, en það fylgir því samt alltaf mik-
ill söknuður að kveðja góðan og ná-
inn vin og það var hann Baldur okk-
ur svo sannarlega.
Baldur var giftur móðusystur
minni, henni Imbu frænku, en hann
var mér, og seinna líka minni fjöl-
skyldu, svo miklu meira en bara
maðurinn hennar Imbu.
Imba og Baldur giftust 5. október
1946. Þá var Baldur nýbúinn að
byggja Skipasund 59. Ég fæddist í
húsinu hans í Skipasundinu og alla
tíð áttum við mikið hvor í öðrum.
Skipasund 59 var alveg sérstakur
staður og griðastaður margra, sér-
staklega í minni móðurætt, sem þar
fengu inni í lengri eða skemmri tíma.
Þar var líka staðurinn sem börnin
okkar nutu að koma og láta hjónin
góðu dekra við sig. Afi og amma
bjuggu þar lengst af með Imbu og
Baldri og var Baldur alveg sérlega
góður og ræktarlegur við tengdafor-
eldra sina. Sjálfur átti ég margar
góðar stundir í Skipasundinu hjá
Imbu og Baldri. Baldur var alltaf
eitthvað að dunda enda iðinn með af-
brigðum. Það var viðhald hússins,
garðvinna, bílaviðgerðir eða lagfæra
og jafnvel búa til eitthvað handa okk-
ur krökkunum. Hann var alveg sér-
lega vinnusamur og strákpollanum
mér fannst hann geta allt.
Imba og Baldur bjuggu í Skipa-
sundinu í 39 ár og voru það nokkur
tímamót þegar þau seldu þar og
keyptu sér íbúð við Akraland. Þar
fékk Baldur stóran og góðan bílskúr
og þar átti ég með honum margar
góðar stundir. Á þessum árum fóru
Imba og Baldur nánast á hverjum
morgni í sundlaugarnar í Laugardal
og var Baldur þá enn á Dusternum
sínum. Þegar Baldur hætti að keyra
fóru þau að velta fyiúr sér íbúða-
kaupum á Dalbrautinni því þá yrði
stutt að ganga yfir í laugarnar. Um
haustið 1994 keyptu þau svo
draumaíbúðina á Dalbraut 20 en
ekki entist honum heilsa til að njóta
dvalarinnar þar lengi; í desember
sama ár fékk hann blóðtappa við
heila og varð aldrei samur eftir það.
Baldur hafði hlýjan og góðan húm-
or og laumaði oft gullkornum inn í
samræðurnar. Hann var ljóðelskur
og ágætlega lesinn, tranaði sér ekki
fram en skemmtilegur í frásögnum
og sjaldan kom maður að tómum kof-
anum hjá honum. Eins og áður hefur
komið fram var hann bæði verklag-
inn og hjálpfús og ávallt reiðubúinn
að miðla af sinni þekkingu og reynslu
og fórst það vel úr hendi enda alltaf
sérlega þolinmóður og rólegur.
er dóttir hjónanna
Sigurðar Heiðdal,
rithöfundar og skól-
astjóra, og konu
hans, Jóhönnu Jörg-
ensdóttur Heiðdal,
húsmóður.
Ungur fór Baldur
að starfa til sjós og
lands. Á fjórða ára-
tugnum ók hann
áætlunarbifreiðum
hjá Steindóri. Hann
rak síðan í nokkur ár
leigubifreið, sem
hann átti við annan
mann, en um miðjan
fimmta áratuginn hóf Baldur
störf í Stálsmiðjunni í Reykjavík
og starfaði þar alla tíð síðan eða
þar til hann lét af störfum kominn
vel á áttræðisaldur.
Útför Baldurs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ég man alltaf eftir þegar Baldur
kom heim til mín á Laugarnesveg-
inn, setti spýtna- og járnarusl í poka
og tók með heim til sín. Ég var u.þ.b.
átta ára gamall og hálfvolandi yfir
örlögum þessa drasl sem áður hét
skíðasleði og var í minni eigu.
Nokkrum dögum seinna birtist
Baldur aftur með gljáfægðan, rauð-
lakkaðan skíðasleða. Þvílíkur kaggi.
Mér fannst þetta ótrúlegt. Hann
Baldur var algjör galdramaður.
Snemma fékk ég að fara með
Baldri í vinnuna þegar hann þurfti
að keyra pressumar um helgar.
Hann vann í Stálsmiðjunni og þar
var ævintýraheimur fyrir ungan
dreng. Ég fékk að keyra „litla“ vöru-
bílinn, hífa á halíukrananum og prófa
ýmis tæki og tól. Síðan var alveg sér-
stök athöfn þegar kom að kaffinu og
við borðuðum samlokurnar hennar
Imbu, rúgbrauð á annarri hliðinni og
franskbrauð á hinni. Og svo var
sturta í lok vinnudags; algjör karl-
mannadagur!
í gegnum árin þá hefur Baldur
rétt mér og minni fjölskyldu mikla
hjálparhönd. Það var sama hvort það
var við að lagfæra íbúðina eða bílinn
alltaf var hann boðinn og búinn.
Hann eyddi t.d. miklum tíma með
okkur hér í Hvassaleitinu þegar við
keyptum og unnum við viðhald, ut-
anhúss og innan. Sumarið ’89, þá var
Baldur orðinn 83 ára gamall, voram
við að skrapa og lagfæra utanhúss til
að gera klárt undir málningu. Ég
leigði m.a. háþrýstisprautu og réðst
til atlögu við gömlu málninguna á
húsinu. Eitt sinn þurftum við hjónin
að bregða okkur frá. Ég hafði verið
að háþrýstiþvo á efri hæð hússins,
stóð í stiga, regngallaður og mátti
hafa mig allan við að hanga í stigan-
um þegar sprautað var. Þegar við
komum til baka var Baldur kominn í
regngallann, upp í stigann og spraut-
aði án afláts þar sem frá var horfið.
Honum fannst alveg ótækt að láta
slíkt leigutæki liggja óhreyft, ærið
væri verkefnið og vinnuafl var jú á
staðnum.
Nú, þegar hugurinn reikar við
leiðarlok, streyma svo margar minn-
ingar fram og endalaust væri hægt
að rifja upp atvik sem sitja sterk í
minningunni. En mál er að skrifun-
um linni, minningarnar halda áfram
að ylja okkur og upp úr stendur að
okkur þótti afskaplega vænt um
hann Baldur okkar sem við kveðjum
nú í dag. Samúð okkar er hjá henni
Imbu frænku.
Sigurður H. Hauksson
og fjölskylda.
Mínar fyrstu minningar eru
tengdar Baldri, enda er ég fæddur
heima í borðstofunni hjá honum og
Ingibjörgu konu hans, sem er móð-
ursystir mín. Baldur og Imba eign-
uðust ekki börn, en hugsuðu mikið
um okkur systkinin þegar foreldrar
okkar vora að heiman. Hef ég alla tíð
sótt mikið til þeirra hjóna.
Þegar ég var smástrákur smíðaði
Baldur kassabíl fyrir okkur bræð-
urna, og það var enginn hrákasmíð,
heldur kassabíll með stýrisvél,
teppalagður og mikil völundarsmíð.
Hvergi í hvei’finu var til annar eins
bfll og var maður öfundaður af slíkri
eign. Þegar ég síðan komst á ungl-
ingsárin seldi ég bflinn fyrir 500
krónur sem þóttu mikið fyrir kassa-
bfl, því þeir gengu ekki kaupum og
sölum. Ég hef síðan selt marga bfla,
en í dag sé ég líklega ekki eftir nein-
um eins og þessum kassabfl og þá
sérstaklega vegna þess að hann var
smíðaður af Baldri.
Á unglingsáram mínum var ég
með smábfladellu og þá var gott að
eiga Baldur að. Þegar maður kom
með bílana heim til hans í mismundi
ástandi, þá hughreysti hann mann
alltaf og sagði að það yrði nú lítið mál
að koma þessum bfl í lag. Með lagni
hans og natni tókst það alltaf. Lærði
ég mikið af vinnubrögðum Baldurs
og mun ég ætíð njóta góðs af því að
hafa verið í læri hjá honum svo ung-
ur.
Baldur var barngóður maður,
enda sérlega rólegur og þolinmóður.
Þess nutum við systkinin góðs af í
uppvexti og síðar þegar böm okkar
voru að vaxa úr grasi að þá nutu þau
þess engu síður. Ég man eftir því að
hafa setið á tröppunum á Skipasundi
59 og hann var að kenna mér að
binda skóreimar. Aldarfjórðungi síð-
ar horfði ég á hann sitja í sömu
tröppunum og kenna syni mínum
það sama. Og það era ekki mörg ár
síðan hann, þá á níræðsaldri, var í
feluleik við dætur mínar og vart
mátti á milli sjá hvert þeirra hafði
mest gaman af leiknum.
Baldur var þúsundþjalasmiður og
það var fátt sem hann gat ekki gert
enda leitaði fólk mikið til hans. Og
það var sama hvort það vora við-
gerðir á bílum, húsum, hjólum, leik-
föngum, húsgögnum eða einhverju
öðra, maður gat alltaf leitað til hans.
Baldur var einstaklega góður
maður og sagði aldrei neitt ljótt um
nokkurn mann og þegar ég hugsa
um það held ég að það versta sem ég
man að hann sagði var, ja hérna“ og
það sagði hann ekki oft. Það var allt-
af stutt í kímnigáfuna hjá Baldri og
hnittin svör hans og innskot vora
með því skemmtilegra sem maður
heyrði og nokkuð sem alltaf mun lifa
í endurminningunni. Þó svo að hann
hafi ekki verið langskólagenginn var
hann víðlesinn og aldrei kom maður
að tómum kofunum hjá honum.
Hann kunni mikið af ljóðum og vitn-
aði oft í skáldin.
Baldur var stórkostlegur maður,
hæverskur, rólegur, fyndinn, hjálp-
samur og umburðarlyndur. Enda
held ég að öllum sem kynntist hon-
um hafi þótt vænt um hann.
Því kveð ég Baldur í síðasta sinn
með miklum söknuði en minninguna
um hann mun ég varðveita í hjarta
mínu og þótt söknuðurinn sé sár er
mér efst í huga þakklæti fyrir allar
þær samverastundir sem við áttum
saman og þakklátur fyrir allt það
sem Baldur gerði fýrir mig og mína
fjölskyldu.
Knútur G. Hauksson.
Ég kynntist Baldri Sigurðssyni
þegar foreldrar mínir fluttu til Is-
lands frá Bandaríkjunum en þá
bjuggum við í kjallaranum hjá hon-
um og eiginkonu hans Ingibjörgu
Heiðdal í Skipasundinu.
Ég á margar bernskuminningar
sem tengjast honum því ég var svo
oft í pössun hjá þeim. Mér er afar
minnisstætt hvað Baldur var hand-
laginn en hann gat smíðað nánast
allt, ég átti fjöldann allan af leikföng-
um sem hann hafði smíðað handa
mér. Eitt sumarið tóku hann og faðir
minn sig til og smíðuðu sandkassa
handa mér. Þetta var alveg dæmi-
gert fyrir Baldur, hann var ávallt að
gera einhverja hluti fyrir mig.
Sjálfur er ég skírður í höfuðið á
honum og get ég sagt að ég ber nafn
hans með miklu stolti því ef ég mun
líkjast honum eitthvað í framtíðinni
þá þarf ég ekki að kvíða neinu.
Ég veit að Baldur mun vaka yfir
mér það sem eftir er af ævi minni og
leiðbeina mér áfram.
Baldur Knútsson.
Að morgni 18. nóvember síðastlið-
ins andaðist öðlingurinn Baldur Sig-
BALDUR
SIGURÐSSON
urðsson eftir löng og erfið veikindi.
Foreldrar Baldurs vora Sigríður Ól-
afsdóttir húsmóðir og Sigurður Guð-
mundsson bóksali og lengst af
bankastarfsmaður á Selfossi. Eign-
uðust þau hjón tíu börn, var Baldur
þeirra elstur. Þrjú af systkinunum
eru þegar látin. Baldur fæddist á
Eyrarbakka og gekk þar í barna-
skóla. Eftir fermingu stundaði hann
ýmis störf, sem til féllu til lands og
sjós. Var hann á veturna við fiskveið-
ar á bátum frá Eyrarbakka, Grinda-
vík og Sandgerði. Sagði hann undir-
rituðum að sjórinn hefði ekki átt við
sig, svo hann hefði snúið sér að
akstri og tekið meira bflstjórapróf.
Réðst hann þá til Bifreiðastöðvar
Steindórs og ók áætlunarbifreiðum í
mörg ár með farþega milli Reykja-
víkur, Hveragerðis, Selfoss, Eyrar-
bakka og Stokkseyrar. Var þetta oft
erfitt ferðalag um Hellisheiði og
Kamba eins og vegimir vora í þá
daga. Ef vantaði bifreiðastjóra á
Keflavíkurrútumar var Baldur oft
sendur á þær í afleysingar. Oft voru
þetta erfiðar ferðir á veturna, slæmt
veður og vondir vegir sem reyndi
mikið á hæfni og þol bifreiðastjór-
ans. Komst Baldur klakklaust úr öll-
um þeim erfiðleikum. Þegar hann
hætti akstri hjá Steindóri fór hann
að aka sínum eigin bfl frá BSR í
nokkur ár. Þegar hann hætti akstri
réðst hann til Stálsmiðjunnar í
Reykjavík. Vann hann þar í fjölda-
mörg ár við ýmis störf en lengst af
sem gæslumaður við loftpressur og
rafsuðuvélar og sá hann alfarið um
allar viðgerðh- á þeim. Margar af
þeim vélum sem hann hafði umsjón
með vora staðsettar við gömlu
Reykjavíkurhöfn þar sem viðgerðir
fóra fram á hinum ýmsu skipum.
Þurfti hann að fara margar nætur að
vetrinum að heiman og niður á hafn-
arbakkann til að gæta að vélunum
svo ekki frysi á þeim. Allt þetta gerði
Baldur af sinni miklu trúmennsku
við yfirmenn sína, bára þeir mikla
virðingu fyrir manninum, hæfni hans
við öll störf og ósérhlífni og treystu
honum. Oft kom undirritaður í
Stálsmiðjuna til að hitta þennan öðl-
ingsmann og ræða við hann og
starfsfélaga hans, sem margir vora
vinir hans um árabil. Var oft glatt á
hjalla í kaffistofunni, átti þá Baldur
til að skjóta inn smellnum athuga-
semdum. Bára starfsfélagar hans
traust og virðingu fyrir þessum góða -
félaga. Hinn 5. október 1946 giftist
Baldur eftirlifandi konu sinni, Ingi-
björgu Heiðdal, foreldrar hennar
vora Jóhanna S. Jörgensdóttir, f. 2.
júní 1890, d. 27. september 1965,
húsmóðir, og Sigurður Heiðdal, f. 16.
júlí 1884, d. 17. febrúar 1972, skóla-
stjóri, rithöfundur og fangavörður.
Var þetta mikið gæfuspor í lífi
þeirra hjóna Ingibjargar og Baldurs,
því hjónaband þeirra einkenndist af
virðingu og trausti svo ekki bar
skugga á. Þeim hjónum varð ekki
barna auðið.
Við hjónin áttum því láni að fagna ’
að vera mikið samvistum við Ingi-
björgu og Baldur svo áram skipti og
bar aldrei skugga á. Tóku þau hjón
miklu ástfóstri við börnin okkar og
vora alltaf boðin og búin að taka þau
í fóstur þegar Anna konan mín fór í
siglingu með mér. Þau hjón vora
ekki að telja það eftir sér og höfum
við gran um að þau hafi haft nokkra
ánægju af þessum stundum með
börnunum og börnin ekki síður, því
þau hafa sýnt það í gegnum tíðina að
þau hafa borið virðingu fyrir gæsku
þeirra og góðmennsku. Söknuður
verður alltaf við andlát svona góðs og
vandaðs heiðursmanns sem Baldur
Sigurðsson var, minningar koma
fram í huga manns en sárastur verð- ^
ur söknuður ástkærrar eiginkonu
hans Ingibjargar og biðjum við góð-
an guð að blessa hana í hinni miklu
sorg og söknuði.
I fimm ár hefur Baldur barist við
þann sjúkdóm sem dró hann til
dauða og síðustu mánuði og vikur
helsjúkur. í þessum veikindum hef-
ur Ingibjörg sýnt ótrúlegt þrek við
umönnun hans. Baldur lést á öldran-
ardeild K-1 á Landakoti, naut hann
mikillar og góðrar umönnunar hjá
því góða hjúkranarfólki og læknum,
sem önnuðust hann þar. Era þeim:
öllum færðar innilegar þakkir.
Guð blessi minningu góðs manns.
Anna Heiðdal,
Haukur Dan Þórhallsson.
ÞÓRARINN
GUÐLA UGSSON
+ Þórarinn Guð-
laugsson fæddist
í Fellskoti í Biskups-
tungum 11. nóvem-
ber 1909. Hann lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 17. nóvember
síðastliðinn og fór
útfor hans fram frá
Skálholtskirkju 27.
nóvember.
Við systumar kveðj-
um afa Tóta með sökn-
uði en fyrst og fremst
með þakklæti í huga.
Afi Tóti tók okkur
systrunum eins og sínum eigin
barnabörnum og fannst ekkert sjálf-
sagðara en að þessar fjórar ákveðnu
dömur kölluðu hann afa frá fyrstu
tíð.
Þær vora þónokkrar stundimar
þar sem setið var við
eldhúsborðið í Fells-
koti og heimsmálin
rædd fram og aftur.
Þar var hvergi komið c
að tómum kofunum, afi
Tóti hafði ákveðnar
skoðanir á hlutunum og
sagði það sem honum
bjó í brjósti, hvort sem
um var að ræða það
sem var efst á baugi í
Tungunum eða hugsan-
lega inngöngu Islands í
Evrópusambandið.
Afi Tóti var eina afa-
ígildið okkar systranna
og við teljum okkur ríkari fyrir vikið.
Elsku amma Kata og fjölskylda, við
samhryggjumst ykkur.
Guðríður, Þórhildur Ólöf,
Jóhanna Katrín
og Þórey Inga. 1
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjóm blaðsins í
Ktinglunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina
inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um 25
dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt
til þrjú erindi. Greinarhöfundar era beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentun-
inni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tviverknaÐ.