Morgunblaðið - 17.06.2000, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 17. JÚNÍ 2000 55
VILBERG
HA UKSSON
+ Vilberg Hauks-
son fæddist á
Patreksfirði 4. októ-
ber 1962. Hann lést á
Patreksfírði 6. júní
siðastliðinni og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 13.
júní.
Fregnin um ótíma-
bært andlát Vilbergs,
Villa eins og hann var
oftast kallaður á vinnu-
stað, kom eins og köld
vatnsgusa framan í
samstarfsmenn hans
og vini í Hampiðjunni. Hann var
væntanlegur til starfa síðastliðinn
fimmtudag eftir mánaðar langt sum-
arfrí - hress og endurnærður af allri
útiverunni og veiðimennskunni.
Hann vildi taka sumarfríið snemma
og nýta það til dvalar vestur á Pat-
reksfirði. Honum var hlýtt til fæðing-
arbæjarins Patreksfjarðar og dvaldi
þar gjarnan hjá vinum og ættingjum,
m.a. við veiðar og kennslu í flugu-
köstum.
I Hampiðjunni er hópur stang-
veiðimanna, sem finnst gaman að
veiða á flugu. Menn eru misjafnlega
langt komnir á því sviði. En í listinni
að kasta flugu var Villi örugglega
fremstur í flokki félaga sinna. Hann
var afbragðs veiðimaður og frábær
flugukastari. En það er ekki öllum
gefið að miðla af kunnáttu sinni - svo
vel sé. En Villi átti hins vegar jafn-
gott með að kenna byrjendum undir-
stöðuatriði flugukasta og lengra
komnum. Með hógværð sinni og
glaðværri hvatningu tókst honum að
efla námsviljann og getuna hjá öllum
sem hann leiðbeindi.
Þess nutum við félag-
ar hans í Hampiðjunni.
Hann bauð okkur
ókeypis leiðsögn í
fluguköstum í vor eins
og svo mörg undanfarin
ár, áður en hann fór í
sumarfrí í maí síðastlið-
inn. Ég náði ekki að
nýta mér kennsluna í
það sinnið. En eins og
við mátti búast hjá Villa
bauðst hann til að leið-
beina mér seinna í sum-
ar.
Við Villi fórum í
nokkrar veiðiferðir
saman. Þar af er mér ein ferð sér-
staklega minnisstæð. Ferðin var far-
in í paradís fluguveiðimannsins,
Laxá í Mývatnssveit. Þetta var á
besta tíma sumarsins í byrjun júlí en
það var nístingskuldi og hvasst alla
þrjá dagana og veiðin ekki mikil. En
það var alveg sama hvað gekk á, ekk-
ert spillti veiðigleði Villa þessa köldu
daga. Hann naut þess að kasta flugu
á hina margbreytilegu staði sem
Laxá býður upp á. Ég sé Villa enn þá
ljóslifandi fyrir mér. I rokinu og níst-
andi kuldanum með flaksandi úlp-
una, ónæmur fyrir veðm’hamnum,
hlæjandi og geislandi af veiðigleði.
Hann var svo sannarlega veiðimaður
eins og þeir gerast bestir.
Fluguhnýtingar léku einnig í
höndunum á Villa. Ég man ekki eftir
að hafa farið í veiðiferð undanfarin ár
- án þess að þiggja nokkrar flugur
frá Villa í kveðjuskyni. Talsverður
hluti af þeim silunga- og laxaflugum
sem ég á í dag eru frá Viila komnar.
Þar á meðal er listilega hnýtt
straumfluga sem Villi hnýtti á öngul
nr. 4 og var sérstaklega útbúin handa
SIGURGEIR
GUNNARSSON
+ Sigurgeir Gunn-
arsson fæddist í
Reykjavík 19. júní
1944. Hann lést á
heimili sínu 4. júní
siðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fossvogskirkju 14.
júní.
Mín fyrstu kynni af
Geira voru þegar ég
hringdi í dóttur hans í
fyrsta sinn. Við kynnt-
umst þegar Anna
Brynja kom ný í skól-
ann í gaggó. Mér leist
strax vel á þessa hressu stelpu og
höfum við verið bestu vinkonur síð-
an. Geiri svaraði í símann með djúpri
röddu: „Já, halló.“ Mér dauðbrá. Ég
stamaði erindi mitt, gleymdi að
kynna mig og létti mikið þegar Anna
Brynja kom í símann. Er ég kom síð-
an í heimsókn í fyrsta sinn var ég
svona hálfhrædd við að hitta þessa
djúpu rödd og bjóst við risastórum,
svarthærðum og mjög alvörugefnum
manni sem myndi ekki vilja hafa
okkur stelpuskjátur í kringum sig.
Ég hélt að Anna Brynja myndi fara
með mig beint inn í herbergi sitt eins
og margir krakkar gerðu en það var
ekki Önnu Brynju stíll. Hún hefur
alltaf kunnað sig og kynnti mig strax
fyrir foreldrum sínum. Geiri var alls
ekki sá sem ég hafði búið mig undir.
Er ég hugsa til baka þá minnist ég
hans alltaf brosandi og gerandi að
gamni sínu. Mér fannst hann hafa
skemmtilegan húmor og okkur kom
strax vel saman. Hann og Dilda tóku
mér opnum örmum. Mér leið strax
mjög vel, það voru engar strangar
reglur, við þurftum aldrei að halda
okkur inni í herbergi, heldur höfðu
Geiri og Dilda áhuga á hvað við vær-
um að gera. Þetta var í fyrsta sinn
sem ég var spurð um mínar stjórn-
málaskoðanir sem voru engar á
þessum tíma. Ég hafði ekki hug-
mynd um hver þessi Jón Baldvin var
fyrr en ég kynntist Geira. Hann
hafði yndi af að tala við
okkur um stjómmál
sem og annað. Þetta
var nýlunda fyrir mig,
það var aldrei talað um
stjómmál á mínu heim-
ili eða maður spurður
álits á einhveiju mál-
efni.
Hann hafði mikið
gaman af þegai’ við vin-
konurnar vomm búnar
að eyða mörgum
klukkustundum í að
hafa okkur til fyrir að
fara út. Hann hló mikið
að okkur og spurði fyr-
ir hvem við ætluðum að dansa með
þessa stríðsmálningu og hárgreiðslu.
En Dilda var ekki lengi að mótmæla
þessu, hvaða vitleysa þetta væri í
karlinum. Við værum stórglæsilegar
og þannig héldum við yfirleitt út og
bárum höfuðið hátt.
Ég þakka fyrir þessar stundir,
þær em dýrmætar. Mikið vatn hefur
rannið til sjávar síðan og höfum við
Anna Brynja og fjölskylda hennar
haldið góðu sambandi þó að hún
flyttist til Svíðþjóðar og hef ég farið í
heimsókn til hennar nánast á hverju
ári síðan hún fluttist þangað. Nú síð-
ast voram við fjölskyldan nýkomin
til hennar í Svíðþjóð þegar kallið
kom að heiman og var það þungbært
fyrir Önnu Brynju að horfast í augu
við það að stundin væri rannin upp.
Kæra fjölskylda, megi ljós og kær-
leikur umvefja ykkur, elsku Dilda,
Kristján, Anna María, Andrea, Stell-
an, Lísa Katla og mín elsku vinkona,
Anna Brynja. Hugur minn er hjá
ykkur.
„Þótt ég sé látinn harmið mig ekki
með táram. Hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta. Ég er svo nærri
að hvert eitt ykkar tár snertir mig og
kvelur. En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug, lyftist sál mín upp í
mót til ljóssins. Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem líflð gefur, og ég tek
þátt í gleði ykkar.“ (Ók. höf.)
Auður Elísabet.
mér fyrir urriðanri í Laxá í Laxárdal.
Einnig reyndist urriðaflugan skæð í
laxveiði eins og kom í ljós seinna um
sumarið í Vatnsdalsá. Það höfðu
margar flugur verið reyndar þann
morgun en ekkert hafði gengið fyir
en urriðaflugan hans Villa fékk að
reyna sig. Og viti menn, hún heillaði
15 punda hrygnu til að taka. Þetta er
minn stærsti flugulax fram til þessa
dags. Samgladdist Villi mér líkt og
hann hefði veitt hann sjálfur. Þannig
var Villi.
Mér hefur verið tíðrætt um veiði og
flugur sem var sameiginlegt áhuga-
mál okkar Villa. En annað áttum við
einnig sameiginlegt; vinnu okkar hjá
Hampiðjunni. Ég vann í söludeildinni
þegar Villi hóf störf í fléttivéladeild
fyrirtækisins 1986. Fyrstu árin
þekktumst við lítið. Það átti hinsveg-
ar eftir að breytast þegar Villi hóf
störf í netahnýtingadeild fyrirtækis-
ins sem verkstjóri hjá Birgi heitnum
Kristjánssyni. A milli söludeildar og
netahnýtingadeildar var jafnan mikið
og gott samstarf. Oft þurfti að bregð-
ast hratt við í hnýtingadeildinni þeg-
ar breytingar urðu á fyrirhuguðum
framleiðslulotum til að geta þjónað
viðskiptavinum með síbreytilegar
þarfir. Margar sölur náðust vegna
skjótra og röggsamlegra viðbragða
starfsmanna hnýtingadeildar. Þá var
gott að geta leitað til lipra og hæfra
manna eins og Villa.
Ingvari Steinari, syni Vilbergs, og
öðrum ættingum votta ég mína
dýpstu samúð.
Megi minningin um góðan félaga
lifa.
Ingp Þórðarson.
Elsku Villi. Mikið er erfitt að
kveðja þig í hinsta sinn og ótrúlegt að
eiga ekki eftir að heyra þinn dillandi
hlátur oftar. Þú varst alltaf svo kátur
og skemmtilegur og hrókur alls fagn-
aðar. Mikið fannst þér gaman að
dansa, það var rifist um að dansa við
þig enda unun að sjá þig svífa yfir
gólfið.
Við félagar þínir í Starfsmannafé-
lagi Hampiðjunnar viljum kveðja þig
með örfáum orðum. Það er nú ekki
langt síðan við voram að skipuleggja
óvissuferð starfmannafélagsins, er
við fóram á Stokkseyri hinn 13. maí
og skemmtum okkur vel að vanda.
Hver hefði trúað því að 13. júní, að-
eins mánuði eftir óvissuferðina, vær-
um við að kveðja þig í hinsta sinn.
Við nutum þess að starfa með þér
en ekki síður að fá að vera í stóram fé-
lagahópi þínum. Störf þín í stjórn
starfsmannafélagsins vora drjúg og
sáum við fram á öflugt starf nú þegar
fyrir dyram stóð að þú gegndir for-
mennsku félagsins næsta starfsárið.
Vandfyllt verður í skai’ð það er mynd-
aðist við fráfall þitt, það eru ekki
margir tilbúnir að fórna frítíma sín-
um í þessi störf jafn ötullega og þú.
Elsku Villi, takk fyrir frábær störf
fyrir starfsmannafélagið, heiðarlega
og trausta framkomu, skemmtilegt
samstarf en umfram allt góðar sam-
verastundir.
Fráfall þitt er okkur erfitt en við
vitum að aðrir eiga um sárara að
binda. Við viljum votta öllum
aðstandendum þínum samúð okkar
og vonum að góður Guð styrki þau.
Fyril• hönd S.M.F.H.
Ragna, Magnús, Friðjóna
og Haukur.
JON MARZ
ÁMUNDASON
+ Jón Marz
Ámundason
fæddist í Dalkoti í
Kirkjuhvamms-
hreppi í V-Hún. 11.
október 1921. Hann
lést á líknardeild
Landspitalans 12.
júní siðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Áskirkju 16. júnf.
Það era bjartir sum-
ardagar, fuglamir
syngja í trjánum, lömb
og nýfædd folöld leika
sér við hlið mæðra
sinna og minna okkur á sumarið. Á
slíkum degi kvaddi tengdafaðir minn,
Jón Ámundason frá Bjarghúsum. Á
slíkri stundu streyma fram minning-
ar, minningar um ástsælan föður,
tengdaföður og afa. Börnum sínum
og ástvinum öllum var hann mjög
hlýr og elskulegur og einnig hverjum
þeim sem hann tengdist vináttubönd-
um. Hann vildi ávallt hafa fólkið sitt í
kringum sig og var duglegur að hafa
samband ef ekki var hægt að vera ná-
lægur. Með okkur Jóni tókst strax
mikil vinátta er við kynntumst fyrst
og bar aldrei skugga þar á. Hann var
alltaf jafn elskulegur í minn garð og
mér finnst það ákveðin forréttindi að
hafa fengið að kynnast slíkum vini.
Jón var mikið náttúrabarn og
stundaði búskap nær allt sitt líf og
hafði mikið yndi af skepnum. Hann
var natinn við skepnurnar og jafn-
framt góður hirðir. Löngum stundum
sat hann á garðabandinu í fjárhúsun-
um og horfði á kindurnar. Hann átti
forystusauði, sem vora í miklu upp-
áhaldi hjá honum og helst vildi hann
hafa féð mislitt. Einnig átti hann lengi
vel ferhymt fé, sem vai' ekki til á
hverjum bæ. Jón var mjög næmur
maður og fann oft á sér ef eitthvað
var að hvort heldur það var hjá mann-
fólkinu eða varðandi skepnumar.
Hrossin vora honum mjög kær og átti
hann marga góða hesta. Gaman var
að koma í sveitina, meðan hann bjó
þar, og fá að taka þátt í þeirri gleði,
sem hrossin gáfu honum. Oft vai- farið
í útreiðartúra bæði langa og stutta
eða eitthvað að snúast í kringum
skepnurnar.
Hugur hans var ávallt fyrir norðan
þótt hann væri fluttur suður. Hann
dvaldi hjá okkur á Hvammstanga um
lengri eða skemmri tíma þegar hann
kom í heimsókn norður. Oft var gripið
í spil og þá var Jón í essinu sínu, spil-
aði djarft og gerði þannig spilið
skemmtilegra. Gaman var að hlusta á
hann segja frá, t.d. ýmsum ferðum
sem hann fór til Reykjavíkur á vöra-
bifreið sinni á þeim áram er vegir
vora ógreiðfærir. Frásögn hans var
með þeim hætti að maður lifði sig inn
í ferðalagið og atburðir urðu Ijóslif-
andi fyrir manni. Sá tími sem hann
dvaldi hjá okkm- er mér mjög dýr-
mætur í minningunni og vil ég þakka
fyrir það. Það er sárt að
þurfa að kveðja slíkan
vin en ljúfar minningar
græða sárin.
Ég votta ástvinum
hann öllum dýpstu sam-
úð.
Hermann ívarsson.
Þegar pabbi hringdi í
mig aðfaranótt mánu-
dags til að flytja mér
fréttimar um andlát afa
míns, Jóns Ámundason-
ar, þá var mér ekki
bragðið. Ljóst var að
þetta vora hans síðustu dagar svo að
tímann fékk maður til að undirbúa
sig. Við bræður voram staddir heima
hjá afa og ömmu þegar fregnin kom,
þjáningar gamla mannsins vora á
enda. Þegar sjúkdómurám hafði
greinst fór maður að gera sér grein
fyrir því að samverastundum með
honum afa mínum færi fækkandi.
En ég skil við hann sáttur, fullur
góðra minninga um hann afa minn;
heyskapurinn í sveitinni, traktors-
ferðir þar sem slegið var á létta
strengi og heimsóknir í Víðihlíð þar
sem amma vann einmitt við kennslu.
Ófáum kvöldunum eyddi ég þar í
pössun. En svo kom að því að þau
fluttu suður til Reykjavíkur en hans
hugur var alltaf fyrir norðan. Þegar
hann kom í heimsókn var hann alltaf
á ferðinni, að hitta gamla kunningja.
Þegar ég fór síðan í framhalds-
skóla bjó ég um tíma hjá afa og vora
það góðir tímar og gaf það honum
mikið að hafa félagsskapinn þar sem
amma var að kenna úti á landi. Síðan
þegar ég var kominn norður aftur
kom spumingin alltaf upp hjá honum,
hvenær kæmi ég aftur í heimsókn.
Ég reyndi að fara eins oft og ég gat
og gisti þá alltaf hjá afa og ömmu. Og
man ég vel þegar ég birtist síðan einu
sinni á bflnum sem ég var þá nýbúinn
að kaupa, og við fóram í bfltúr og
þótti honum mikið til þess alls koma.
Og þegar ég hitti hann síðan í síðasta
skipti með fullri meðvitund, þá sagði
hann við mig áður en ég fór: „Þegar
mér batnar, þá kemur þú á bflnum
þínum og við föram tveir í bfltúr, bara
eitthvað.“
En ég fékk þó að kveðja þig um
þessa helgi, að sitja hjá þér og láta þig
vita að ég væri kominn til að fylgja
þér síðasta spölinn. Og þú munt koma
með mér í bfltúr því þú verður ávallt
með mér í anda, hvert sem ég fer.
Hvfl þú í friði. Megi Guð vera ömmu,
bömum ykkar og öðram aðstandend-
um styrkur á erfiðri stund.
Jón ívar Hermannsson.
Nú hefur góður vinur minn og
móðurbróðir, Jón Ámundason, lagst
til hvfldar og við eram í dag að fylgja
honum síðustu sporin. Starfsævin er
á enda og líkaminn var orðinn lúinn
eftir erilsama daga. Það tók krabba-
meinið heldur ekki svo langan tíma að
leggja hann að velli. Hann hvarf á
braut í kærleiksríkum faðmi fjöl-
skyldunnar og naut um leið frábærr-
ar umönnunar á líknardeild Land-
spítalans.
Jón varð snemma hluti af mínu lífi
og ég man þegar ég var að alast upp á
Almenningi hvað mér fannst alltaf
gaman þegar hann kom í heimsókn.
Hann var einn af þeim sem fóra ungir
að fást við bfla og brjótast á þeim yfir
alls kyns ófærur við misjöfn skilyrði.
Á þeim tima voru ekki bifvélavirkjar
á hverju strái og varahlutir ekki alltaf
við höndina. Menn urðu bara að
bjarga sér eins og best lét hveiju
sinni. Enda kunni hann margar sögur
af svaðilföram af ýmsum toga og
sagði skemmtilega frá. Litla frænkan
í sveitinni drakk í sig hvert orð og
dáðist að þessum duglega glaðværa
frænda sínum. Hann var svo forfram-
aður, hafði komið oft til Reykjavíkur,
átti vörabfl sem komst allt, gat setið á
ótömdum hestum og hvað eina. Hann
var líka svo góður og hlýr við litlu
frænkuna sína.
Árin liðu. Jón giftist Naný sinni,
börnin fæddust hvert af öðra og þau
settust að í næstu sveit að Bjarghús-
um í Vesturhópi. Lífsbaráttan var
hörð og lítill tími til ferðalaga svo við
komum ekki oft að Bjarghúsum til að
byija með en það breyttist með ár-
unum. Það var gaman að koma að
Bjarghúsum og þá var velkomið að
skreppa á hestbak, í berjamó eða
renna fyrir fisk í vatninu.
Jón safnaði ekki fé eða fasteignum
en samt var hann svo ríkur. Hann átti
stóra og ástríka fjölskyldu þar sem
mikið hefur ætíð verið lagt upp úr
kærleika og ræktarsemi við vini og
vandamenn, sérstaklega þá sem
hjálpar vora þurfi. Þessi eiginleiki er
dýrmætur og hann ber að varðveita.
Hann fæst ekki í verðbréfasjóðum
eða stórmörkuðum. Hann býr í hjart-
anu og er fjársjóður sem mölur og ryð
fá ekki eytt.
í minningunni situr Jón við eldhús-
borð með kaffibolla í annarri hendinni
og hálfreykta sígarettu í hinni. Hann
er að segja frá einhveijum hvers-
dagslegum atbm-ði sem verður af
hans munni að skemmtilegu atviki
sem vekur gleði og kátínu. Hann
leggur gjarnan áherslu á orð sín með
því að sveifla hendinni og svo hlær
hann við.
Síðast hitti ég Jón við útför Böð-
vars bróður hans í byrjun febrúar. Þá
sagði hann mér frá því að hann væri
hættur að reykja og var mjög stoltur
af. Hann var hress í bragði og skraf-
aði um daginn og veginn. Þegar móð-
ir mín dó um miðjan mars var hann
orðinn svo lélegur að hann treysti sér
ekki til að fylgja henni. Hann sagði
reyndar þegar hann frétti látið henn-
ar að nú yrði hann næstur og það
reyndist rétt.
Við Sævar viljum að leiðarlokum
þakka Jóni kærlega fyrir samverana
og biðja honum allrar Guðs blessun-
ar. Við sendum Naný og fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hdlmfríður Bjaniadóttir.