Morgunblaðið - 02.09.2000, Page 53

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARÐAGUR 2. SEPTEMBER 2000 58
MINNINGAR
GISLI
SIGURÐSSON
hann kom eins fram við
börn og fullorðna, tal-
aði við þau og hlustaði á
það sem þau höfðu til
málanna að leggja.
Hann var raunsær
maður sem ýmislegt
hafði reynt en hann leit
jafnan á björtu hliðam-
ar og skopskynið varð-
veitti hann allt til þess
síðasta.
Við Kolbrún og dæt-
ur okkar eram þakklát
fyrir allar minningam-
ar um ánægjustundir
með elskulegum afa.
Blessuð sé minning þín, Gísli afí.
Erlendur Geirdal.
+ Gísli Sigurðsson
fæddist að
Kappastöðum í Fljót-
um í Skagafirði 15.
október 1916. Hann
lést 19. ágúst síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Kefla-
víkurkirkju 30.
ágúst.
Nú þegar hann Gísli
afi hefur kvatt þennan
heim lifa eftir minning-
ar um einstakan mann.
Hann var sérstakur í
mínum huga vegna
þess hve jákvæður hann var og hve
sáttur hann virtist alltaf vera við eig-
ið hlutskipti í lífinu. Og að hann var
alltaf boðinn og búinn að rétta hjálp-
arhönd án þess að ætlast til nokkurs
af öðrum.
Afi var ótrúlega áhugasamur um
alla skapaða hluti og sífellt að velta
fyrir sér virkni þeirra, sérstaklega
þó ef um var að ræða einhvers konar
vélar. Og náttúran sjálf var honum
mikið áhugaefni. Allir þessir furðu-
legu fuglar, dýr og jurtir sem hann
sá eða las um og sagði síðan frá með
nákvæmni vísindamanns, að manni
fannst.
Hann kunni ógrynni af sögum,
sérstaklega af sjómennsku og veið-
um sem hann hafði þá sjálfur verið
við. Hann sagði mjög skemmtilega
frá og yfirleitt var áherslan á ein-
hverju óvenjulegu eða sérstöku sem
hann lýsti í smáatriðum en dró jafn-
an úr eigin hlut. Hann var mikill
grúskari og hafði vanist því að
bjarga sér við viðgerðir á vélum í
gamla daga. Oft varð þá að smíða sér
varahluti í vélar og seinna dundaði
hann sér stundum við að smíða alls
kyns furðutól úr dóti sem hann átti í
bílskúrnum.
Fyrir afa voru allir menn jafnir og
Mig langar að minnast með nokkr-
um orðum hans afa míns sem lést nú
þann 19. ágúst.
Uppátæki afa voru margvísleg og
skemmtilegt og hef ég alltaf verið af-
ar stoltur af honum. Æðruleysi, hóg-
værð og jákvæði einkenndu hann og
það var aldrei neitt mál að fá hjálp
frá afa sem gerði hann að nokkurs-
konar ofurmenni í augum okkar
barnabarnanna. Það kom aldrei fyrir
að afi hefði ekki tíma fyrir okkur og
ekkert vandamál var of stórt.
Allt sem afi dundaði sér við að
smíða var ótrúlegt, það var aldrei
hlaupið út í búð og keypt nýtt heldur
var bai’a smíðaður sá hlutur sem
vantaði, eins og sláttuvél, kerra og
báturinn þinn, sem við fórum út að
veiða í, bar þess glöggt vitni að ýms-
ar betrumbætur var búið að gera.
Ég vil rifja upp þegar við fórum
eitt sinn út að veiða á litlu skelinni
sem rétt svo gat rúmað tvo menn.
Ein af þeim umbótum sem þú varst
búinn að gera var að setja tjald yfir
stefnið sem þú gast breitt yfir þig
þegar var rigning en þá gastu ekki
stýrt bátnum þar sem það var bara
utanborðsmótor.
Vitaskuld var því bara reddað með
því sem fannst í skúrnum, einu
gömlu bílstýri og svo snúrum sem
leiddar voru eftir kúnstarinnar
reglum aftur í mótor en eitthvað
hafðir þú misreiknað þig við þræð-
ingamar svo að þegar beygja átti til
vinstri þurfti að snúa stýrinu til
hægri. Svona var hægt að nota þetta
svo þetta var ekkert lagað og varð
bara einn af sjörmum bátsins.
En aftur að veiðiferðinni, við fór-
um frá Keflavíkurhöfn og hélt ég nú
að við myndum bara fara rétt út fyrir
höfnina en það var nú öðru nær. Við
sigldum eftir allri strandlengjunni
frá Keflavík og út í Garð og þar var
stefnan tekin beint út á haf. Mér leist
nú ekkert á þetta og hélt að afi væri á
leið með mig í Smuguna. Það var
töluverður öldugangur að mér
fannst því oft sáum við ekki land og
þegar ég spurði afa hvort hann yrði
aldrei sjóveikur var það nú öðru nær,
hann kynni sko best við sig úti á sjó.
Að því búnu steig hann upp í bátnum
til að sýna mér hversu létt það væri
bara að stíga ölduna. Ég náfölnaði
þar sem ég ríghélt mér í sætið og sá
fyrir mér að afi myndi falla útbyrðis
og ég þyrfti að fara heim til ömmu og
segja henni að ég hefði týnt afa
lengst úti á hafi. En amma var aldrei
hrædd um afa því hún vissi að sjór-
inn vildi hann ekkifyrst hann væri
ekki búinn að taka hann. Þegar við
vorum komnir í Smuguna, að ég hélt,
bleyttum við færið og veiddum ágæt-
lega, einnig skutum við tvo fugla,
reyndar fyrir utan hefðbundinn
veiðitíma en afi sagði að það væri allt
í lagi að skjóta sér í matinn hvenær
sem er ef maður gerði það bara í sátt
við náttúruna. Þegar við ætluðum að
fara að sigla til baka vildi mótorinn
ekki í gang og við vitaskuld án allra
samskiptatækja.
Svona lagað var ekkert til að slá
afa út af laginu sem með sinni al-
kunnu stillingu skrúfaði mótorinn í
sundur, hreinsaði það sem þurfti og
tróð svo öngli í loftinntakið og vita-
skuld kom hann mótornum í gang.
Heim sigldum við og skoðuðum
fuglalífið við ströndina. Þessi ferð er
mér mjög minnisstæð fyrir það að
hafa séð afa í því umhverfi sem hon-
um leið best í, á sjónum og með garg-
andi fugla allt í kringum sig og vita-
skuld fengu þeir skerf af veiðinni.
Góð saga af afa er þegar hann var
stoppaður á Reykjanesbrautinni af
lögreglunni því hann var ekki með
ljós á kerrunni sinni. Afi, sem alltaf
hafði ráð undir hverju rifi, fór í skott-
ið í bílnum og náði í ljósaperu og
þræddi svo snúruna inn í bíl og í
sígarettukveikjarann og þar var ljós-
ið komið. En ekki var lögreglan sátt
við þetta og sagði að ljósið yrði að
vera rautt. Afi náði þá bara í rauðan
gúmmíhanska og setti yfir peruna,
kerran var orðin lögleg og afi hélt
sína leið.
Það sem einkenndi afa var æðru-
leysi og hógværð en það sem mér er
líka minnisstætt er hversu jákvæður
hann var. Hann sá bara björtu hlið-
arnar. Eitt sinn spurði ég hann um
hvað honum fyndist um æskuna, það
unga fólk sem væri að skemmta sér
niðri í bæ en hann bjó rétt hjá mið-
bænum. Hann sagði að honum litist
rosalega vel á unga fólkið, það
skemmti sér vel og væri snyrtilegt
og kurteist.
Afa prýddu margir kostir, einnig
bar hann mikla virðingu fyrir náttúr-
unni og held ég að minn áhugi íyrir
dýralífi og náttúrunni komi beint frá
honum, sonur minn virðist einnig
hafa sama dýraáhuga og afi og er
það ekki leiðum að líkjast.
Ég vil þakka þér fyrir þær stundir
sem við áttum saman og vildi vita-
skuld að þær hefðu verið fleiri en ég
er sannfærður um að þú ert kominn í
skúrinn þama í efra og að grúska í
vélum og veita öðrum hjálparhönd
og ég hlakka til að koma í skúrinn til
þín þegar minn tími kemur.
Við bræðurnir höfum oft sagt sög-
ur af afa og alltaf ljómað af stolti af
honum og hinum ýmsu uppátækjum
hans. Aðrii’ afar voru aldrei eins
spennandi og okkar afi.
Við kveðjum þig stoltir af því að
hafa átt þig að.
Með kærri kveðju frá okkur
bræðrum í Keflavík, mökum okkar
og bamabarnabömum þínum.
Rúnar Ingi Hannah.
Þegar ég sest niður með pennann
og hugsa til þín, afi, þá kemur mér
fyrst í hug þakjdæti fyrir að hafa
fengið að kynnast þér. Og að börnin
mín hafi fengið að kynnast þér. Þau
hændust að þér, ekki bara vegna
þess hve góður þú varst, heldur líka
vegna þess að þú talaðir alltaf við
þau eins og jafningja, og lést þau
finna að þau væm alveg sérstök. Þú
útskýrðir fyrir þeim alla skapaða
hluti. Gaman hefði ég að vita hve
mörg börn kölluðu þig afa. Þeim
þótti öllum vænt um þig.
Aldrei hef ég heyrt nokkurn manh'
lýsa eins nákvæmlega hlutum eins
og þú gerðir svo oft, hvort sem um
var að ræða veiðarfæri fyrir hákarl
og hámeri eða gufuvél, svo nákvæm-
lega að smíða mætti eftir frásögn-
inni. Ég man hve forvitinn og áhuga-
samur þú varst ef þú sást fallega
smíð eða gott handbragð á ein-
hverju, enda vanur að smíða sjálfur
þau tól og tæki sem þú þurftir að
nota.
Það er ekki hægt að hugsa til þín,
afi, nema upp í hugann komi minn-
ingar um spaugsaman glaðlyndan
mann. Það var aldrei langt í grínið og
oftar en ekki var því snarað fram í
bundnu máli.
Eins skein í gegn þessi gæska
virðing fyrir öllu lífi. Þú varst veiði-
maður og sagðir mér einu sinni frá
því hvernig þú hafðir fyrir því og
eyddir löngum tíma í að komast í
færi við sel, og þegar hann sneri
vanganum að þér og þú hafðir hann í
sigti þá langaði þig ekki lengur að
skjóta hann „þið áttuð jú nægan
mat“.
Við Linda og bömin okkar munum
ætíð minnast þín með söknuði en
jafnframt þakklæti íyrir að hafa
fengið að kynnast þér og ganga m^iþ
þér þennan síðasta spöl ævi þinnar.
Kveðja,
Guðmundur Gísli Geirdal.
+ Gunnar H. Krist-
insson, fyrrv.
hitaveitustjóri,
fæddist í Reykjavík
30. nóvember 1930.
Hann lóst á St. Jós-
efsspítala í Hafnar-
firði 27. ágúst síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 1. september.
Elsku „afi kall“.
Stundinlíðurtíminn
tekur
tollafölluhér
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorgíhjarta mér.
Þú veitir yl í veröld kaldri
vermirætíðmig
aðhafaþóáungaaldri
eignastvinsemþig.
Þú varst ljós á villuvegi
vitiáminnileið
þú varst skin á dökkum degi
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi
tárinstraukstafkinn
þér ég mínar þakkir sendi
þúvarstafiminn.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Það er okkur huggun að þú sért
laus úr viðjum veikinda þinna og við
megum trúa því, að þú og amma séuð
saman á ný.
Minning þín og ömmu er ljós sem
lifir og lýsir um ókomna tíð.
Auðbjörg Bryiya,
Hallberg Brynjar,
Axel Darri og
Guðmundur Jóhann.
Elsku afi.
Nú ert þú kominn til hennar
ömmu. Mikið höldum við að þú sért
ánægður núna, loksins
era þið saman á ný eftir
stuttan viðskilnað. Nú
getið þið hafið nýtt líf á
nýju tilverustigi. Við
systkinin eigum marg-
ar góðar minningar um
ykkur er þið komuð
vestur á firði í heim-
sókn, einnig þegar við
komum í Garðabæinn
til ykkar. Ávallt var
glatt á hjalla hjá ykkur
og aldrei komum við að
tómu búri. Þið gátuð
setið tímunum saman í
eldhúsinu og spjallað
um allt milli himins og jarðar. Aldrei
hafið þið getað verið án hvort annars
þar sem þið vorað mjög samrýnd á
ykkar hátt. Þannig að nú vitum við
að ykkur líður vel og njótið sam-
verannar. Við viljum þakka fyrir all-
ar okkar stundir saman og munum
minnast góðu stundanna er við hugs-
um um ykkur. Svo viljum við biðja
Guð um að styrkja pabba og systkini
hans á þessum erfiða tíma.
Þín elska nær til allra manna
þóttefinnhaldiþeim
og lætur huldar leiðir kanna
að Uóssinsdýrðarheim
Vér skulum þínir vottar verða
og vitnisburður um stórmerki þín bera,
því þú ert eilíf ást
og öllum sálum hjálpar ráð.
Einnig viljum við þakka Auju
Binnu frænku fyrir allt sem hún
gerði fyrir afa okkar.
Hrund, Brynja Ruth,
Stefán Öm, Rebekka Líf
og Melkorka Brá.
Þegar pabbi og systkini hans hitt-
ust, í afmælisveislum eða jólaboðum,
var oft rifjað upp sitthvað frá æsku-
dögum eins og títt er. Tvær setning-
ar lifa úr því sem þar flaug á milli,
setningar sem bragðu upp í leiftri
heilli sögu með öllu litrófi tilfinning-
anna, setningar sem lifa í minning-
unni allt frá bamæsku fram á þenn-
an dag og era báðar tengdar Gunna
frænda og ömmu.
Þegar þær vora sagðar brast á
hlátur hjá þessu fullorðna fólki og við
krakkarnir skildum ekki fyrr en ára-
tugum seinna þá fjölskyldusögu sem
lá að baki og er allt eins þjóðarsaga.
Krakkar, komið að borða, Gunni er
sestur! Þá vora kjötbollur í matinn,
magnið takmarkað en matarlystin
hjá unglingnum ótakmörkuð. Hann
Gunni minn gæti nú sungið ef hann
hefði lært það! Hún Karólína hafði
ótakmarkaða trú á Gunna. Kannski
vai- það þess vegna að hann gekk
menntaveginn sem var aldeilis ekki
sjálfsagt í þá daga.
Ung en stór fjölskylda á Berg-
þóragötunni, hart í ári á krepputím-
anum. Þá býðst að flytja í úthverfi í
einbýlishús, Litla-Háteig. Kristinn í
brauðstritinu á vörabílnum, Karó-
lína í barnauppeldinu og í stopulum
frístundum að finna listrænum hand-
verkshæfileikum sínum farveg. Það
var ævintýri að flytja í eigið hús,
hamingja og húsið fylgdi þeim síðan.
Þegar skipulagið vildi fá gatnamót
þar sem húsið stóð tóku þau það með
sér og settu niður í Skipasundinu
sem fjölskyldan var gjarnan kennd
við síðan.
Það er okkur nútímafólki erfitt að
skilja að fólk skuli hafa staðið
frammi fyrir þessu erfiða vali: Hvert
barnanna á að fá að fara í skóla? Trú-
lega hefur Karólína ráðið þvi, að
Gunnar gekk menntaveginn og fór í
menntaskóla og háskóla. Hún vissi
að hún varð að velja og hafa trú á
þeim sem hún valdi og það dró ekki
úr kærleik hennar til hinna. Þetta
var bara hinn harði heimur þess
tíma.
Ein ógleymanleg stund í fortíðinni
er þegar ég kom á heimili Gunnars
og Auju í fyrsta sinn sem minnið nær
til. Þau bjuggu í Drápuhlíðinni og
þegar við gengum upp tröppumar
var hurðinni svipt upp og út
streymdi heill her manns og upp hóf-
ust faðmlög og kossar. Þetta var
barnmargt heimili og alltaf líf og
fjör, alltaf einhver heima. Það reyndi
ég ítrekað þegar við gerðumst ná-
grannar í Garðahreppnum og Gunni
frændi byggði húsið sem hann bjó í
alla tíð eftir það á Stekkjarflötinni.
Ég man ekki að hafa komið þar að
tómu húsi, hvorki í bókstaflegri
merkingu né heldur óeiginlegri, þar
var ávallt tekið á móti manni með
hlýju og vináttu.
Mér er minnisstætt um þetta
leyti, þegar Flatimar vora að byggj-
ast, pabbi átti erindi við Gunna og ég
flaut með. Þetta varðaði bfla, þurfti
að gera við eitthvað. Ég hafði haft
veður af því að Gunni væri verkfræð-
ingur og hefði farið í háskóla, meira
að segja úti í Skotlandi. Þegar þeir
bræður fóra að tala saman varð ég
aldeilis standandi hissa á að Gunni
vissi allt um bfla og pabbi, sem var jú
bifvélavirki, þáði ráð af honum! Svo
komst maður að því að frá blautu
bamsbeini vora þeh’ aldir upp í
þessu og árum saman sáu þeir um
viðhaldið á gamla Lettanum hans afa
og héldu honum gangandi, sáu síðan
um útgerðina hjá ömmu eftir að afi
dó. Þeir bræður allir, Alli, Gunni og
Jobbi, tóku þátt í lífsbaráttu fjöl-
skyldunnar og þeir hættu því aldrei.
Á unglingsáranum kynntist ég
Gunna betur en hann hafði þekkt
mig miklu lengur og í því skjóli skák-
aði hann þegar honum einum manna
leyfðist að nota gælunafnið sem haft
var við mig fyrstu tvö æviárin. Það
gerði hann allt fram til hins síðasta.
Hann vildi hafa hlutina með sínu
lagi.
Þegar litið er til baka um allan
þennan langa tíma stendur í minn-
ingunni hæglátur maður, ríkur af
kímnigáfu, stefnufastur og ástríkur,
umburðarlyndur með afbrigðum.
Eins og þeir allir reyndar bræðumir.
Og auðvitað sérvitur sem betur fei£
Vinafastur og ættrækinn. Jafnvel lít-
ill frændi gat hvenær sem er náð
eyram hans með lítið erindi og var
leyst snarlega eins og ekkert væri
sjálfsagðara og sagðar einhverjar
gamansögur í leiðinni.
Nú þegar hann kom að leiðarlok-
um var það ekki óvænt en sorglegt
fyrir það.
Þessi trausti frændi sem átti þetta
einstaka hlýlega bros og gat blikkað
öðra auganu svo kankvíslega. Þegar
hann er farinn á vit eilífðarinnar er
gott að geta kvatt í einlægni og með
virðingu góðan mann. Börnin og
bamabömin syrgja föður og afa, ég
bið þeim blessunar í sorg sinni um
leið og ég flyt kveðju foreldra minaa
Jobba og Möggu og okkar fjölskyldu
allrar.
Þórhallur Jósepsson.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað. .
Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og (3
tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/
sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd. Tilvitnanir í
sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar era
beðnir að hafa skírnamöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
GUNNAR H.
KRIS TINSSON