Morgunblaðið - 02.09.2000, Page 55

Morgunblaðið - 02.09.2000, Page 55
MORGUNBLAÐIÐ ___________________________LAUGARDAGUR 2. 8EPTEMBER 2000 55 MINNINGAR bjarga - þó innan þeirra takmarka sem foreldramir settu þeim. Sjana átti fjölmörg áhugamál og var unun að fylgjast með þeim hjón- um í sama herberginu, hvort að sinna sínu hugðarefni, berandi fulla virð- ingu fyrir því sem hitt var að gera. Friðbert orkti eða skiifaði ýmsan fróðleik, eða sinnti sínum fjölbreyttu félagsmálum. Sjana sinnti ýmis konar handavinnu sem í sjálfu sér var óhefð- bundin og í raun oft á tíðum hrein list- sköpun sem fór víða sem gjafír öðrum til gleði - þótt ég því miður eigi ekki neitt. Um margra áratuga skeið hélt Sjana dagbók, sem m.a. fjallaði um veðurfar og veðurlýsingar, auk þátta úr daglega lífinu. Ég veit ekki um magn eða fjölda þessara stílabóka, en það er mikið. Ég þekki ekki heldur heimildagUdi þessara dagbóka, en það hlýtur einnig að vera mikið. Vísur og heilu ljóðin kunni hún ut- an að í hundaðaravís og þetta söng hún eða raulaði kannske daginn út og inn. Hún átti margt efnið á segul- snældum sem ég komst því miður aldrei í. Þar er áreiðanlega marga perluna að finna. Úrklippusöfnun úr blöðum stund- aði hún árum saman. Er það mikið safn. Eins er víst að ýmsu hélt hún til haga fyrir sjálfa sig og Friðbert um margvísleg efni. Kvenfélagið Ársól átti sterkan þátt í lífí hennar alla tíð og starfaði hún þar mikið og vel og varð raunar kj örin heiðursfélagi. Eins og áður sagði hafði hún yndi af söng og ekki má gleyma kirkju- kómum, þar sem hún söng um árabil. Sjana hafði létta lund og alltaf var stutt í bros og hlátur. En lífið er ekki alltaf dans á rósum. Það syrti að í júlí 1969 þegar Svavar, eldri sonur þeirra hjóna, veiktist og dó hinn 27. júlí það ár, aðeins 36 ára að aldri. Var hann öllum sem til þekktu mik- ill harmdauði, eiginkonunni, litlum bömum sínum, systkinum og foreldr- um sem syrgðu hann til dauðadags. Þótt sárin grói stendur örið eftir. Nú hafði nýbýlið Birkihlíð verið reist og Birkir, útskrifaður búfræð- ingur eins og pabbi hans, hafið bú- skap þótt allt væri í félagsformi. Upp- bygging var gn'ðarleg, íbúðarhús, peningshús, jarðabætur í stóram stíl ásamt vélakaupum. Bjöm Birkisson kom heim, há- menntaður á búnaðarsviði. Ákváðu þau „gömlu“ hjónin, Kristjana og Friðbert nú að bregða búi og seldu þessu barnabami sínu og Helgu, konu hans jörðina Botn. Höfðu þau þá hlotið margvíslega viðurkenningu fyrir störf sín. Framleiðslan ávallt viðurkennd, bæði í kjöti og mjólk. Einnig vora þau margvíslega heiðrað fyrir sérstaka snyrtimennsku á jörð sinni, sem var í sjálfu sér mikill heið- ur, því oft hefur hið gagnstæða viijað brenna við að umgengni til sveita sé ábótavant. Efth’ að þau hjónin selja Botn, kaupa þau húseigninga að Hjallavegi 16 á Suðureyri. Þar undu þau nokkuð vel en eyddu þó sumrunum að mestu í Botni. Leið þeim vel og glöddust yfir stöðugri uppbyggingu á bæjunum Botni og Birkihlíð og þar var nú orðið eitt stærsta og glæsilegasta býli á Vestfjörðum. En sól bregður sumri. Heilsu Frið- berts hrakaði. Brátt mátti sjá að hverju dró. Hinn 30. maí árið 1994 féll hann frá 84 ára gamall, leystur frá lífsins þrautum. Um tíma eftir fráfall Friðberts bjó Sjana hjá Ástu, yngstu dóttur sinni, en þar kom að hún var lögð inn á öldr- unardeild Heilbrigðisstofnunai- ísa- fjarðarbæjar þar sem hún dvaldi til dauðadags, hinn 26. ágúst sl. á 91. ald- ursári. Af Sjönu hálfu naut ég alltaf hins besta. Ég fann alla tíð fyrir geysilegi-i hlýju frá henni og ævinlega tók hún mér vel. Áður en ég kom alkominn vestur gisti ég oft hjá þeim á Hjalla- veginum og stundum í Botni. Þessar stundir era og verða ógleymanlegar. Guð var mér góður að leyfa mér að njóta gistivináttu þeirra. Þar var ylur sem omar um ókomin ár. Nú er gamli góði Botn horfinn og er sjónarsviptir að. En í staðinn er risinn nýr og glæsilegur Botn með framtakssömum ábúendum. Samúðarkveðjur, Ævar Harðarson. + Valgeir Víðisson var fæddur í Reykjavík 11. júlí 1964. Hann ólst upp í Vestmannaeyjum en flutti á unglingsárun- um til Reykjavíkur. Foreldrar: Víðir Val- geirsson, f. 23.5.1943 og Jakobína Sigur- björnsdóttir, f. 20.11. 1942. Þau skildu. Systkini Valgeirs eru: Unnar Víðir Víð- isson, f. 28.12. 1968, Vestmannaeyjum; Sturla Amarsson, f. 1984; Ingólfur Snær Víðisson, f. Það er liðinn langur tími í dag frá því að Valgeir Víðisson hvarf fyrirvaralaust. Sporlaust að því er virðist við fyrstu sýn en þó eru misvísandi staðreyndir og getgátur sem gera það að verkum að hugs- unin um glæp á bak við hvarfið leit- ar sífellt á hugann. Hann virtist hafa farið frá heimili sínu óvænt, því hann skildi eftir kveikt á sjón- vai-pinu og seðlaveski sitt og skil- ríki á borðinu. Því vitum við öll í hjarta okkar eftir öll þessi ár, að hann er dáinn, annars væri hann löngu kominn heim. Menn hafa ver- ið grunaðir og sumir yfirheyrðir en enginn virðist vita neitt. Lífið er eins og fjöregg og einhverjir bratu eggið hans. Þess vegna vil ég minn- ast hans og biðja fyrir honum. í ei- lífðinni skiptir árafjöldinn ekki máli heldur þær minningar sem viðkom- andi lét eftir sig. Þær skipta þá máli sem lifa. Bæði góðar minning- ar og slæmar. Ég trúi því að þegar við eram dáin þá hverfum við aftur á þann stað sem við voram á áður en við fæddumst. Til Guðs eða þess krafts sem gaf okkur lífsneistann í upphafí tilvera okkar. Þegar ég minnist Valgeirs finn ég til djúprar samúðar með honum og döpram örlögum hans. Það sem er átakan- legast við allt þetta mál er að vita ekki hvernig hann dó né hvar hann er niðurkominn. Það er öllum erfið- ast. í kjölfarið koma allar hugsan- irnar og sögurnar um það hvað átti að hafa gerst. Hvarf Valgeirs mun vera óupplýst mál eins og hver 7.10. 1995; fris Ósk, f. 4.8.1992. Valgeir hóf sam- búð 1985 með Unni Millý Georgsdóttur, f. 16.9.1961. Þeirra sonur er Óðinn Freyr Valgeirsson, f. 11.11. 1987. Fóstur- dóttir Valgeirs er Inga Birna Dungal, f. 13.12.1980. Valgeir hvarf af heimili sínu 19. júní 1994. Minningarat- höfn fór fram í Graf- arvogskirkju mánu- daginn 28. ágúst sl. önnur ömurleg blindgata þar til sá sem veit sannleikann getur ekki þagað lengur. Og það er hinn kaldi raunveruleiki að við höfum ekkert nema getgátur og ósannaðar gran- semdir um tilurð á aðstæðum við hvarf Valgeirs. Það er sorglegt að Valgeir, sem bjó yfir fjölbreyttum náttúrugáfum, sem hann fékk í vöggugjöf, skyldi ekki geta nýtt sér þær gjafir nema að sáralitlu leyti. Ég veit ekki gjörla ástæðuna fyrir hugarróti hans en einhvern tímann sagði hann mér að hann hefði ung- ur farið frá Vestmannaeyjum. Sagðist alltaf langa að fara þangað aftur. Hann sagði stoltur að þar ætti hann lítinn bróður. Hann elsk- aði lunda, bjargið og saltbragðið af sjónum. Sagði með blik í auga frá því hvernig upplifun það væri að fara út á bjargbrúnina, spyma við fótunum um leið og háfnum var snarað fyrir næsta fugl. Og það væri sko ekki fyrir lofthrædda eða óvarkára menn. Þá réði úrslitum að vera nákvæmur og skipulagður. Árin liðu og Valgeir kynntist systur minni og átti með henni soninn Óð- in Frey. Fæðing hans var Valgeiri mikil hamingja og hann elskaði systur mína afar heitt. Þau bjuggu saman í mörg ár. Kostir hans sem heimilisföður komu fljótt í ljós. Hann naut sín við að mála veggina og prýða heimilið. Hann átti það líka til að birtast með fullt fangið af gjöfum þegar hann kom heim. Hann var kannski með skrýtinn bíl handa Óðni og fallega peysu handa Ingu Bimu. Einu sinni keypti hann risastórt fiskabúr og fyllti það af marglitum fiskum öllum til mikillar gleði. Það var heldur ekki verið að skera við nögl þegar hann gaf syst- ur minni hvíta, fallega hryssu í jólagjöf. Sú varð undrandi. Hana hafði alltaf langað í hest. Já, Valli var athugull og útsjónarsamur og gat sko aldeilis komið fólki á óvart. Valgeir var greindur maður og ná- kvæmur og fóra margir góðir eigin- leikar hans forgörðum. Því miður. Hann naut sín best á listrænu nót- unum. Hann bjó til svartar steina- styttur sem vora einstakar og engu líkar. Hann var einkar laginn og gerði listavel, margbrotnar klippi- myndir og útsjónarsemin í sam- setningu var slík að það hvarflaði að manni að hann hefði átt að fara í listrænt nám. Hann málaði líka skrýtnar furðumannamyndir sem vora ansi villtar. Hann átti silki- prentvél og hannaði eigin myndh' á boli. Hans listræna eðli kom alls staðar fram. Fatasmekkurinn var pottþéttur. Hann átti safn af vönd- uðum fatnaði. Allt úthugsað. Jakk- inn, armbandsúrið, beltissylgjan og skórnir, allt vandlega valið af stakri smekkvísi. Síðast en ekki síst var hann mikill fagurkeri og átti marga skrýtna og sérkennilega muni. Hann hafði einnig yndi af tónlist ýmiss konar og átti fjölbreytt safn geisladiska. Við vorum með áþekkan tónlistarsmekk og kom ég stundum í heimsókn með kassettur. Þá var hann boðinn og búinn að leita fram og til baka í diskaflóðinu til að finna þann disk sem mig langaði að taka upp. Valli var með ljúfa lund að eðlisfari og afburða hjálpsamur og ósérhlíf- inn. Einu sinni vann hann við beitingar þar til hann varð ónýtur í höndunum. Þegar ég sá hann með bólgna og rauða fingur og ætlaði að vorkenna honum brosti hann bara glaður. Sagðist hafa beitt helmingi hraðar en karlinn við næsta balla og sýndi mér sæll launaseðilinn. Hann var lítið fyrir orðagjálfur og kom sér því ávallt beint að efninu og sagði skoðun sína umbúðalaust. Það urðu því miður örlög Valgeirs að lífshlaup hans varð stutt og endasleppt. Ég er viss um að ef hann gæti látið okkur vita hvernig honum liði með það sem hefur gerst eða hvers hann óskaði okkur sem eftir eram, þá mundi hann óska okkur far- sældar og innihaldsríks lífs. Lífs sem hann þráði sjálfur svo heitt. Tíminn sem leið fyrst eftir hvarf- ið er mér minnisstæður. Allir að vona að hann kæmi aftur heim og þetta væri bara lélegur brandari**, En hann kom ekki. Allt sumarið var verið að leita að Valgeiri og þó formlegri leit sé hætt í dag stendur mál hans opið. Ráðgátan um hvað átti sér stað mun aldrei yfirgefa okkur en vonandi leysist hún einn daginn eins og oft vill verða um síð- ir með gömul sakamál. Dhammapada, helgirit búddista, hefst á þessum orðum: „Vér eram það sem vér hugsum. Allt sem vér eram sprettur af hugsunum vor- um.“ Skilaboðin eru þau að það sem er mest um vert er að kanna sinn innri veruleika og kynnast sín* - um innri manni. Og hvað það skipt- ir miklu síðar á lífsleiðinni hvernig fyrirmyndir fólk velur sér á unga aldri. Það er grátlegt að þurfa að sjá ömurleg örlög Valgeirs Víðis- sonar. Hann átti annað og betra skilið. Þetta hefur verið erfiður tími fyrir alla sem hlut eiga að máli og bið ég Guð að gefaþeim sálarfrið sem þjást hafa áram saman. Ég kveð sálu hans og anda með þessu fallega ljóði: Dæmdu eigi breyskan bróður, brjóttu ei hið veika strá; lyftu heldur hönd til vamar hverjum þeim, sem aðrir smi Allt er líf af einum stofni, örlög tvinnuð mín og þín. *** Undir sora og synda hjúpi sólhrein perla tíðum skín. Hver fær lesið letur hjartans, leynirúnir innra manns? Hver er sá, er kannað geti, kafað sálardýpi hans? Margt í hafsins hyljum djúpum hulið er, sem enginn leit. Margt í sálum manna leynist meira og betra en nokkur veit Skammt vér sjáum, blindir blínum báðum augum, Iátum hægt Hví skal myrða menn með orðum? Margt er hulið, dæmum vægt Auðlegð hjartans enginn reiknar eða sálarfátækt manns. Hvar er vog, er vegið geti vonir eða sorgir hans. (Richards Beck.) Vonandi finnst verastaður þinn einn daginn svo þú fáir leg í vígðri mold. En á meðan svo er ekki bið ég fyrir sálu þinni, um eilífa bless- un alsjáandi Guðs sem veit hvar þú ert. Hellen Linda Drake. VALGEIR VÍÐISSON KRISTJAN JÓHANNES EINARSSON hefir borizt síðan yfir land og lönd - á þeim árum er þúsundir þyrptust í kirkju á fund við Einar Jóns- son á Einarsstöðum til þess að setjast með honum niður við lífsins lind - á þeim árum er barizt var fyrir skjóli mannræktarfélags AA-manna innan kirkjunnar - á þeim árum er baðstofu- menningin gamla fyllti safnaðarheimilið með söng, leikþáttum, + Kristján Jóhann- es Einarsson fæddist í Viðvík, Skeggjastaðahreppi, Bakkafirði 8. maí 1916. Hann lést á hemili sínu 21. maf síðastliðinn og fór útför hans fram frá Langholtskirkju 26. maí. Lífsins lán er að eignast gott sam- starfsfólk, það gerir ekki aðeins starf létt- ara á höndum heldur manar þig til meiri átaka - þroska. Einn slíkra, á minni braut, var Kristján kirkjuvörður. Allt frá fyrstu skóflustungu, 2. september 1956, að menningar- musterinu á holtinu, Langhoíts- kirkju, rétti hann þeim stað starfs- krafta sína alla, fyrst sem yfirsmiður, síðar sem kirkjuvörður. Og hvílíkt þrek, hvílík elja! þetta var á þeim árum er skírnir og brúðkaup komust oft á annan tug- inn sama laugardaginn; -á þeim ár- um er æskulýðsfélagar fylltu sali, ekki aðeins við leik og glens, heldur var hver blettur setinn, frá altari til útidyra, við guðsþjónustur þeirra - á þeim árum er slegið var til þess hljómtakts er frá Langholtskirkju dansi - á þeim árum er dekrað var við gamlar hefðir, matur settur í súr og til veizlu boðið - á þeim árum er ungum börnum var boðið til lestrarnáms í safnaðarheimilinu - á þeim árum er haldið var með ung- um og öldnum í útilegur - á þeim árum er slagkrafturinn var slíkur, að iðnaðarmenn safnaðarins héldu í Skálholt og luku á einum degi mán- aðarstarfi svo vígja mætti sumar- búðir á boðaðri stund. Nú, sumarfrí var notað til að breyta gapandi kjallara í aðstöðu til fótsnyrtingar og með hamar og sög var byrjað að breyta geymzlu í loftsal. Margt fleira sækir á hug en lát- um þetta nægja til þess að sýna vorsins þrótt innan ungs safnaðar. Kristján var ekki drifaflið allt, mis- skilji það enginn, heldur aðeins einn gleðigeislinn er um musterið lék, en bjartur var hann, og starf hans og kvenna hans beggja, Sig- ríðar og Ragnheiðar, fyrir Lang- holtskirkju því seint þakkað. Enn „heyrist“ þar skóhljóð þeirra, enn í anda þeirra starfað. Víst gat Ki'istján minn orðið arg- ur við „pjakkinn" eins og hann kallaði mig gjarna en þá bað ég hann að ræða ekki reiðivaldinn við mig fyrr en að tveim dögum liðnum. Skrítið, þá var allt gleymt, skrítið, því Ki-istján var með minnugustu mönnum, þuldi ljóð og sagnir gjarna og Helgakverið, þann himneska vaðal, kunni hann út í hörgul. Við brölluðum margt. Að vísu hafði ég ekki þrek til að stíga dansinn af slíkri fimi og hann og á þá ekki við fótamenntina eina. Man ég er hann, sem oftar en flestir hafði gist strendur Ítalíu, tók að kenna mér mál innfæddra. Prófic^t fór fram í ísbúð og einhverja óæta froðu í stað íssins bárum við út í sólskinið, síðan hefi ég ekki æft tungutak þarlendra. það sýnir hug Kristjáns og kvenna hans til Langholtskirkju, að ekki mun til stærra safn blaðaskrifa um starfið í kirkjunni, bæði lof og last, en þeirra. Já, Kristján unni kirkju sinni, var öllum þeim er þangað mættu opinn faðmur - vinur. Fyrir það skal þakkað, um leið og við Stína fögnum með honum lausn úr því búri er veikindi lokuðu hann í síðasta tímann hér á jörðu. Allt sem honum var og er kært skal guði falið. Sig. Haukur. Vesturhlið 2 Fossvogi Sími 5S1 1266 www.utfor.is Þegar andlát ber að höndum Önnumst alla þætti útfararinnar. Við Útfararstofu kirkjugarð anna starfa nú 14 manns með áratuga reynslu við útfaraþjónustu. Stærsta útfararþjónusta landsins með þjónustu allan sólarhringinn. Prestur Kistulagning Kirkja Legstaður Kistur og krossar Sálmaskrá Val á tónlistafólki Kistuskreytingar Dánarvottorð Erfidrykkja UTFARARSTOFA KIRKJUGARÐANNA EHF.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.