Morgunblaðið - 02.09.2000, Síða 61

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 2. SEPTEMBER 2000 61
Henni reyndist hún ætíð sem
besta móðir og í allri okkar við-
kynningu einkenndu hana mann-
gæska, gleði og gjafmildi.
Við erum þakklát fyrir að hafa
orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að
hafa kynnst Halldóru.
Sigurði og fjölskyldu sendum
við okkar innilegustu samúðarósk-
ir.
Og hver á nú að blessa blóm og dýr
og bera fuglum gjafír út á hjarnið
og vera svo í máli mild og skýr,
að minni í senn á spekinginn og barnið,
og gefa þeim, sem götu rétta flýr,
hið góða hnoða, spinna töfragarnið?
Svo þekki hver, sem þiggur hennar
beina,
að þar er konan mikla, hjartahreina.
(Davíð Stef.)
Kristín og Leifur í Kcldudal.
Okkur langar að minnast Hall-
dóru Einarsdóttur í Grafarholti í
nokkrum orðum.
Kynni okkar að þeim hjónum í
Grafarholti hófust þegar yngsta
systir okkar, Álfhildur, kynntist
yngsta syni þeirra, Sölva. Heimili
þeirra er mikið fjölskylduheimili
og Halldóra opnaði ekki einungis
faðm sinn fyrir Álfhildi systur,
heldur okkur systrunum öllum og
fjölskyldum okkar.
Hún var og verður ávallt sér-
stök í okkar huga fyrir þá hugul-
semi, gjafmildi og manngæsku
sem einkenndu hana.
. Þegar þrjár okkar gengu í
hjónaband fyrir tveimur árum áttu
þau hjón stóran þátt í að gera okk-
ur daginn ógleymanlegan. Hand-
unnar gjafir Halldóru munu alltaf
minna okkur á hana. Börn okkar
nutu einnig gjafmildi hennar og
ástríkis.
Missir fjölskyldunnar í Grafar-
holti er mikill við fráfall þessarar
miklu fjölskyldumóður, við vottum
okkar dýpstu samúð.
Systurnar frá Keldudal.
Þau sorglegu tíðindi bárust okk-
ur sl. sunnudag að Halldóra í
Grafarholti væri látin.
Andlátið bar brátt að. Þau Sig-
urður höfðu ásamt fleirum verið að
undirbúa hagyrðingamót sem átti
að halda um helgina, en bæði
höfðu þau mikinn áhuga og
ánægju af þeim félagsskap Enginn
veit sína ævina fyrr en öll er og
enginn uggði að sér er hinn slyngi
sláttumaður kom í heimsókn í
Grafarholt. Öll munum við þó lúta
þessum örlögum fyrr eða síðar og
flestir munu taka þeim fagnandi
þegar þau koma á réttum tíma, en
þetta var of fljótt. Halldóra heitin
var mjög ötul og lagði gjörva hönd
á hvert það verk sem að höndum
bar, hvort sem það var sauma-
skapur, húsasmíðar eða föndur
fyrir og með börnunum sínum, hún
átti margt ógert. Halldóra var
mjög hlý en um leið raunsæ,
hagsýn og hreinskiptin. Halldóra
og Sigurður bjuggu allan sinn bú-
skap í Grafarholti sem var og er
raunar enn í útjaðri Reykjavíkur.
Þetta hentaði þeim vel. Börnin
nutu frelsisins enda hafði þetta
mikil og góð áhrif á uppeldi þeirra,
en einnig er Grafarholt næsti bær
við tilraunastöðina á Keldum þar
sem Sigurður hefur unnið sem
dýralæknir allan sinn starfsaldur.
Til skamms tíma var dýralækna-
stéttin fámenn svo allir kynntust
vel. Við hjónin kynntumst Hall-
dóru þegar þau Sigurður ákváðu
að eyða ævinni saman. Nú færum
við, fyrir hönd dýralækna og maka
þeirra, þakkir fyrir hin góðu kynni
um leið og við vottum Sigurði,
börnum þeirra og öldnum föður
Halldóru, dýpstu samúð.
Þórunn Einarsdóttir og
Jón Guðbrandsson.
Kynni okkar Halldóru hófust
1998 en þá tókst vinskapur með
mér og Sigurði syni hennar. Líkt
og með Sigurð þá náðum við Hall-
dóra strax mjög vel saman og varð
vel til vina en ég heillaðist strax af
þessari einstöku manneskju.
Eins og þeir sem til þekkja get-
ur kvöldið verið ansi langt hjá
hestamönnum en það var alveg
sama hvenær okkur bar að garði í
Grafarholtið, alltaf tók hún bros-
andi á móti okkur og lagði strax á
borð kaffí og meðlæti eins og
henni einni var lagið, síðan var
spjallað um lífið og tilveruna og
eru þessar stundir mér ógleyman-
legar og er ég þakklátur fyrir.
Halldóra bar einstaka umhyggju
fyrir öðrum, hún sá alltaf jákvæðu
hliðarnar en hallaði aldrei orði á
nokkurn mann. Eftir heimsóknir í
Grafarholtið var ég oft hugsi, allt-
af kom þessi einstaka kona mér á
óvart og ætla ég að nefna lítið
dæmi um dugnað hennar og þraut-
0-111
Eg tók eftir því að búið var að
skipta um glugga og laus fög í hús-
inu og var að dást að handbragð-
inu og spurði hver hafi séð um
verkið. Mér til mikillar furðu sagði
hún mér að hún hefði gert það
sjálf, og það sem meira er að
gluggana og lausu fögin smíðaði
hún með handverkfærum en ekki í
vélum eins og alls staðar er gert í
dag. Þetta dæmi er lýsandi fyrir
hana, ekkert er ómögulegt ef vilj-
inn er fyrir hendi.
Fjölskyldan í Grafarholtinu hef-
ur misst mikið, en eftir sitja mikl-
ar og góðar minningar um ein-
staka konu, einstaka móður og
einstakan persónuleika. Minning
hennar og þær góðu stundir sem
fjölskylda hennar hefur átt munu
lifa og vera þeim huggun harmi
gegn.
Eg og fjölskylda mín vottum að-
standendum okkar dýpstu samúð.
Sigurður V. Ragnarsson
og Qölskylda.
Einstök mannkostakona er fallin
frá langt um aldur fram, eftir
stöndum við hin sem lömuð. Það er
ekki skrýtið því að segja má að
kjölfestan bæði í Grafarholts- og
Kaldrananessfjölskyldunni er far-
in. Kynni okkar Dóru hófust fyrir
fjörutíu árum síðan austur í Mýr-
dal þegar ég tengist fjölskyldunni.
Aidrei hefur neinn skugga borið
á þau kynni og þau staðið af sér
allar breytingar á stórfjölskyld-
unni.
Sigurður dýralæknir sagðist
hafa fundið þennan gimstein í fjós-
inu á Kaldrananesi, eins og hann
orðaði það sjálfur við mig þegar
hann var í sumarafleysingum fyrir
austan. Þau voru sérstaklega sam-
hent hjón og héldu heimili af mikl-
um myndarskap. Heimili sem var
rekið eins og höfuðból til sveita
hér á árum áður.Ég veit ekki um
neitt heimili gestkvæmara.
Heimili þeirra stóð alla tíð í
Grafarholti vfyesturlandsveg, fyrir
utan námsdvalir erlendis. Grafar-
holt stendur í þjóðbraut, það var
þar til nýlega eitt fyrsta íbúðar-
húsið sem blasti við þegar komið
var til borgarinnar að norðan eða
vestan. Alltaf tók Dóra á móti öll-
um brosandi og af rausn. Mér er
til efs að svona heimili finnist
mörg í borginni.
Gestrisni og alúð hjónanna
skynjuðu allir og þar leið öllum
vel. Ég veit ekki hvað Sólveig mín
hefði ekki lagt á sig þegar hún var
barn ef það þýddi að hún mætti
dvelja dagstund í Grafarholti hjá
Dóru frænku.
Dóra gaf sig líka alla að fjöl-
skyldunni og var kennari af guðs
náð sem fræddi til munns og
handa - án ítroðslu heldur með
leik og starfi. Það var ekkert kyn-
slóðabil í Grafarholti. Börnin
þeirra og önnur fengu að taka þátt
í öllu sem fram fór á heimilinu, ut-
an dyra sem innan. Það var sungið
saman og spilað á píanó, leikið
með leikföng sem voru ekki til
annars staðar vegna þess að hús-
móðirin bjó til flest af leikföngun-
um.Einnig var leikið með völur og
leggi.
Handlagni var eflaust meðfædd
hjá systrunum Guðrúnu, Margréti
og Halldóru en þær unnu þannig
með gjöfina að hún varð að snilli.
Dóra var ekki gömul þegar hún
fékk fyrstu verðlaunin sín fyrir
handavinnu, e.t.v. 10-12 ára, en þá
fékk hún fyrstu verðlaun fyrir
prjónakjól sem komst ofan í eld-
spýtnastokk. Fyrir um mánuði
tóku þær systur allar þátt í
heimilisiðnaðarsýningu, sem var
haldin í Vík í Mýrdal.
Undanfarin ár hefur Dóra kennt
á mörgum námskeiðum jólaföndur,
m.a. jólasveinagerð og vann gífur-
lega mikið fyrir hver jól. Stundum
lagði hún nótt við dag til að upp-
fylla allar pantanir.
Mannkostir Dóru voru fjöl-
breyttir og t.d. trygglyndið sem
hún sýndi með því að versla öll ár-
in við Rangá er einstakt og ekki
væri mikill vandi að þjóna fólki ef
allir hefðu sama jákvæða viðhorfið
og hún hafði.
Dóra og Sigurður eignuðust
fjögur áfár mannvssníeg börn og
barnabörnin eru einnig fjögur.
Þau studdu afar vel við bakið á
börnum sínum í hverju sem þau
tóku sér fyrir hendur. Enda skara
þau fram úr hvert á sínu sviði. Það
var sama hvort það var nám þeirra
eða tómstundaiðja, alltaf var Dóra
þar, tilbúin að miðla, örva og
styðja. Það voru ekki einungis
hennar eigin börn sem nutu þessa
því að tvö systkinabörn Dóru
bjuggu öll menntaskólaárin hjá
þeim í Grafarholti, Einar sonur
Margrétar og Ragnhildur dóttir
Guðrúnar. Þá hefur Einar faðir
Dóru búið hjá þeim síðustu tíu ár-
in og unað hag sínum vel, hann á
nú um sárt að binda. Hús þeirra
var öllum opið og þar ríkti einstak-
ur myndarskapur og þjóðlegur
menningarblær.
Ég votta Sigurði og börnum
þeirra innilega hluttekningu, þau
hafa misst mikið en barnabörnin
þó mest.
Sigrún Magnúsdóttir.
Þvílík harmafregn barst mér á
laugardag, að hún Halldóra væri
dáin. Þetta gat bara ekki verið
rétt. Að þessi tápmikla, hressa
kona sé farin er ómögulegt að
sætta sig við. En við ráðum víst
ekki okkar næturstað.
í dag kveð ég mína elskulegu
vinkonu, Halldóru, sem ég hitti
fyrst er ég var á leið í minn fyrsta
tíma í vetrarpútti GR-kvenna. Hún
kom hress á eftir mér, tók utan
um axlir mínar og sagði „þú ert
ný?“ Ég játti því og hún sagði þá:
„Þú verður bara með mér.“ Hún
hafði skilið hvernig mér leið án
þess ég þyrfti að tjá mig. Mér
þótti strax vænt um hana. Við
púttuðum þessar 36 holur og hún
hvatti mig og leiðbeindi. Þegar
kom að lokum leit hún brosandi á
mig og sagði „þú ert líklega með
besta skorið í kvöld“. Er þáð
spurði ég, og áttaði mig á því að
ég hafði bókstaflega gleymt mér.
Það var svo gaman. „Já, þú ert
með 28 og ég 29,“ sagði hún. Ég
þakka henni pútterinn sem ég
vann þennan vetur fyrir lægsta
skorið.
Þegar hún setti svokallað
Bekkjarmót á fót þar sem ljóst var
að eigi skyldi sætta sig við að
bekkir væru eingöngu á karlateig-
unum. Nei, þeir skyldu einnig vera
á kvennateigum og eru þeir nú
þegar komnir á sína staði í Grafar-
holtinu.
Að sitja við hlið hennar á leið á
kvennamót á Akranesi, spjalla um
heima og geima og komast að því
að við áttum annað áhugamál, ætt-
fræðina, ég að vísu nýgræðingur
en hún hafði verið í Ættfræðifélag-
inu í mörg ár.
Ég þakka Halldóru Einarsdótt-
ur samfylgdina og að hafa fengið
að kynnast henni er ríkidæmi.
Við hjónin vottum fjölskyldu
Halldóru okkar dýpstu samúð og
biðjum alla Guðs engla að styrkja
þau í þessari miklu sorg.
Auðbjörg.
Kæra Halldóra.
Ég gleymi aldrei hvernig ég í
fyrsta skipti hitti þig, þú bara opn-
aðir hurðina og það var eins og við
hefðum alltaf þekkst. Mér leið svo
vel í kringum þig.
Maður var alltaf velkomin og
það var alltaf gaman að koma til
þín, en það gerði nú líka það að
maður var alltaf lengur en maður
kannski hafði tíma fyrir, en það
þakka ég bara fyrir núna. Þú not-
aðir alltaf tímann í að gleðja og
hugsa um aðra en þig sjálfa.
Það er svo skrítið núna eftir að
þú ert farin og allt gerðist svo
fjótt. Ég þakka fyrir að hafa
kynnst þér og það sem þú hefur
kennt mér. Líka núna þegar þú ert
farin svo snemma, vil ég þakka
fyrir tímann sem ég fæ á hverjum
degi og nota hann vel, eins og þú.
Þín
Iben.
Kveðja frá
Golfklúbbi Reykjavíkur
Golfklúbbur Reykjavíkur néfuF
á undanförnum árum vaxið og
dafnað og nú er svo komið að fé-
lagar eru um 1.600. Félagarnir eru
orðnir fleiri en íbúar sumra
kaupstaða og rekstur klúbbsins er
um margt skyldari rekstri fyrir-
tækis en starfi áhugamannafélags.
Vexti og viðgangi klúbbsins hafa
fylgt margir kostir en óneitanlega
er hópurinn laustengdari en verða
vill í smærri félögum. Það er auð-
velt að halda sig til hlés í félags-
starfinu og ætla stjórn eða starfs-
mönnum klúbbsins að sinna öllum
þeim verkefnum sem þarf að leysa.
Sem betur fer hefur Golfklúbbur
Reykjavíkur verið svo lánsamur að
eiga sem félaga einstaklinga sem
sjálfir taka frumkvæðið og ganga í
að leysa mál þótt engin skylda
kalli. Halldóra Einarsdóttir var
slíkur félagi. Halldóra bjó í Graf-
arholti nánast við hlið golfvallar-
ins. Hún var afskaplega drífandi
og kraftmikil kona og lá aldrei á
liði sínu varðandi þau málefni sem
hún taldi klúbbnum til heilla. í
nokkur sumur sá hún um rekstur
litla golfvallarins á Korpúlfsstöð-
um, annaðist veitingasölu, inn-
heimti vallargjöld og skipulagði
alls kyns mót fyrir þá sem komu á
Korpuna. Það hafa margir haft á
orð á því, að þegar þeir fyrst
reyndu að spila golf á Korpunni og
vandinn að hitta kúluna var að
bera áhugann ofurliði, þá hafi hlý-
legt fas Halldóru og hvetjandi við-
mót hennar orðið til þess að þeir
gáfust ekki upp. Halldóra var
frumkvöðull í að skipuleggja
kvennastarf klúbbsins, hún gekkst
fyrir púttkvöldum og hafði frum-
kvæði að sérstökum rástímum fyr-
ir konur. Ávöxt hvatningar sinnar
og elju fékk Halldóra m.a. að sjá í
dóttur sinni Ragnhildi sem hefur
unnið alla þá titla í íslensku
kvennagolfi sem hægt er að vinna.
Halldóra var ekki alltaf ánægð
með framgang mála í klúbbnum
sínum. Henni fannst t.d. ekki gott
að þeim alltof fáu bekkjum sem
eru á golfvöllunum, þar sem félag-
arnir geta sest niður og hvílt lúin
bein þegar þeir eru að spila golf,
skyldi nánast alltaf valinn staður
við karlateigana. Hennar svar var
ekki bara að kvarta. Halldóra
gekkst fyrir sérstökum fjáröflun-
armótum, svonefndum „bekkja-
keppnum", þar sem fé var safnað í
því skyni að kaupa bekki til þess
að setja niður við kvennateigana.
Þessi afstaða, að ganga sjálf til
þess að leysa málin en ætla það
ekki öðrum, gerði Halldóru að dýr-
mætum og kærum félaga okkar í
Golfklúbbi Reykjavíkur. Við eigum
eftir að sakna góðs granna í Graf-
arholtinu.
Golfklúbbur Reykjavíkur vottar
Sigurði, börnum þeirra Halldóru
og öðrum ástvinum, hluttekningu. ^
Gestur Jónsson,
formaður GR.
Ekki datt okkur í hug þegar við
hittum Halldóru í þrítugsafmæli
Ragnhildar vinkonu okkar í júní sl.
að þetta yrði í síðasta sinn sem við
myndum ganga á hennar fund. Þar
ákváðum við vinkonurnar að í
Grafarholt færum við strax í byrj-
un hausts og myndum rifja upp
gamla tíma, enda minningarnar
margar. Ekki fer allt eins og mað-
UF ætlar Og áður en haustið kemur
hefur Halldóra verið hrifin á brott
frá okkur til annarra verka.
Við vorum í menntaskóla með
Ragnhildi, dóttur Halldóru, og er
óhætt að segja að við stöllur
dvöldum meira og minna í Grafar-
holti öll menntaskólaárin. Heimili
okkar beggja voru þá úti á landi
og því var það okkur ljúft að koma
í Grafarholt. Það var í raun eins og
okkar annað heimili í Reykjavík.
Önnur okkar bjó um tíma í Péturs-
borg sem þá stóð í nágrenni við
Grafarholt þannig að ekki var
langt að fara. I Grafarholt vorum
við svo velkomnar á öllum tímum
sólarhringsins og Halldóra og Sig-
urður okkur svo góð að seint verð-
ur það fullþakkað. Alltaf tók Hall-
dóra á móti okkur með hlýju brosi
og spurði okkur frétta. Það var
uppbyggjandi að tala við hana, hún
taldi í okkur kjark og styrkti með
ráð og dáð. Halldóra var mikil
húsmóðir og oft minnti Grafarholt
okkur á umferðarmiðstöð þar sem
allir voru velkomnir og allir fóru
saddir og sælir út.
Halldóra var engin venjuleg
kona, svo hjartahlý og góð. Hún
var þúsundþjalasmiður og allt lék í
höndunum á henni. I hvert skiptF
sem við komum var Halldóra að
smíða eitthvað, föndra eða sauma.
Segja má að hún hafi aldrei stopp-
að, dugnaðurinn og ósérhlífnin
voru svo áberandi í persónuleika
hennar.
í dag kveðjum við Halldóru, það
er margs að minnast og ljóst er að
við erum ríkari persónur eftir að
hafa kynnst henni og í raun þá
höfum við margt af henni lært. Við
munum sakna þess að sjá ekki
brosið og heyra ekki hláturinn
hennar aftur, en eitt er víst hún
hverfur ekki úr minningunni. Okk-
ur langar til að kveðja hana með
þessu ljóði:
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins “
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjar dóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu gengin á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingr.)
Elsku Ragga, Sigurður, Einar
afi og aðrir aðstandendur, við vott-
um ykkur okkar innilegustu samúð
og megi góður guð vera með ykk-
ur.
Grúa Guðbjörg Þor-
steinsdóttir og Halla
Bergþóra Björnsdóttir.^
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við and-
lát og útför
HEIÐU BJARKAR VIÐARSDÓTTUR,
Hólabergi 54,
Reykjavík.
Björn Líndal Traustason,
Viðar Stefánsson, Anna Ólafsdóttir,
Dóra Traustadóttir,
Bryndís Scheving, Haraldur Ólafsson,
Inga Huld Hermóðsdóttir,
Stefán Fannar Viðarsson,
Ægir Þór Viðarsson.