Morgunblaðið - 12.09.2000, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 12. SEPTEMBER 2000

I
I
I
I
I
I
I
I
strax að þetta orð passaði ekki um
Bryndísi frænku. Hún var alls ekki
dáin heldur aðeins farin frá jörðinni.
Hvernig átti svona góð og jákvæð
manneskja skyndilega að vera kom-
in í eitthvað sem enginn gæti lýst
öðruvísi en ef til vill einhverju tómi,
engri tilveru eða hvað? Því hún
Bryndís okkar var alltof lífsglöð,
kraftmikil, heilbrigð og full af áhuga
á tilveru og líðan annarra til að bara
yfirgefa okkur svona eins og ekkert
hefði í skorist. Eg vissi um leið og
ég grét í símtalinu til Aslaugar að
aldrei, aldrei myndu minningarnar
afmást, aldrei myndi hún vera burtu
í eitt skipti fyiir öll heldur horfin í
eilífðina. Þar sem tvíburasystir
hennar hefur verið allan tímann,
þar sem svo margir kæiir okkur
hvíla orðnir heilir að nýju og lausir
undan líkamlegu og andlegu álagi
jarðartilvistarinnar. Jafnvel þótt ég
aumkaði sjálfa mig fyrir að það var
á leiðinni í afmælið mitt sem Bryn-
dís hafði dottið og annar fóturinn
bólgnað og hún þess vegna verið
lögð inn á spítala, þaðan sem hún
átti ekki afturkvæmt. Áslaug hugg-
aði mig og sagði mér að það hefði
ekkert með veikindi Bryndísar að
gera þótt hún hefði dottið á gang-
stétt og ég vissi að það var rétt.
Við vorum búnar að bralla svo
margt saman, frænkumar. Og það
er tiltölulega stutt síðan hún missti
máttinn í fótunum og gat ekki verið
ein heima hjá sér lengur, hvað þá
heldur keyrt bílinn sinn, né farið í
ferðalög. Að vísu hafði hallað undan
fæti síðustu árin, Bryndísi frænku
var hætt að langa til að fara í ferða-
lög eða gera annað það sem hún
hafði sem mest gaman af forðum:
Fara hjólandi, keyrandi eða gang-
andi í vinnuna á Drafnarborg, fara í
ferðalög eriendis eða heima, fá heim-
sókn eða fara í heimsókn, fai-a í leik-
hús, ganga í bæinn, fara á samkomur
hjá KFUM eða Kristilegu félagi heU-
brigðisstétta, yfirleitt að vera á ferð-
inni til að njóta lífsins, tala við fólk,
heyra hvernig öðrum liði, gefa heil-
brigð ráð og hlýða á ráð annarra,
hlæja, spjalla og gaspra endalaust.
Og alltaf endaði allt með góðri máltíð
heima hjá henni, eða öðram eða á
veitingahúsi. Það var eiginlega eng-
inn endir á því sem hægt var að
finna upp á tU að gera með henni. Eg
gleymi því aldrei þegar við einu sinni
ákváðum að fara á Hótel Sögu að
kvöldi til og líta á mannlífið. Það
skipti engum togum, þaraa sem við
sátum við borð í Súlnasalnum
streymdi fólk að borðinu stöðugt allt
kvöldið til að heilsa upp á Bryndísi.
Hún hafði fóstrað rúmlega þrjá ætt-
liði á Drafnarborg. Og hún þekkti tU
svo til allra íbúa í Vesturbæ Reykja-
víkur. Þetta var dásamleg kvöld-
stund og hún skemmti sér konung-
lega og spjallaði og hló. En bestar
vora stundirnai1 með Bi-yndísi ásamt
börnunum úr hvei'finu inni á heimUi
hennar í Sörlaskjóli. Þá var sko ekki
vandi að fá gleðina í gang! Börnin
fengu liti, blýanta, blöð, leir, eða nál-
ar, marglita grófa þræði og fleh-a til
að vinna með og fyrr en varði vora
allir orðnir hljóðir og uppteknir við
að vinna. Hún var einstakur bama-
leiðtogi og sérstaklega það að hún
þvingaði aldrei neitt barn til að gera
það sem hún vildi, allir fundu að það
var allt í lagi að hætta við verkefnið
og fara að lesa bók eða út að leika
sér. Bryndís tók allt til greina og
leyfði öllum að njóta sín á sínum for-
sendum. Einu sinni fóram við á
barnaleikrit í Þjóðleikhúsinu ásamt
barnabarni mínu. Á leiðinni út úr
leikhúsinu tók stráksi til við að
hlaupa og ætluðum við aldrei að ná
honum. Hann grét sáran yfir að fá
ekki að hlaupa um Þjóðleikhúsið og
hélt áfram að gráta í leigubílnum á
leiðinni heim. Við keyrðum meðfram
höfninni í miðbæ Reykjavíkur. Aki-a-
borgin vai- þá að sigla yfu- Faxa-
flóann áleiðis til Akraness. Bryndís
hrópaði: „Ólafur Öra, sérðu stóra
skipið, eigum við að fara að sigla
bm-t með svona skipi?“ Ólafur Órn
hætti snarlega að gráta og horfði
forvitnislega á siglingu skipsins
gegnum gluggann og fór að spjalla
við frænku um ferðalagið. Þá kenndi
hún mér að besta ráðið út úr sorg
barns, að minnsta kosti, er að fá at-
hyglina eitthvert annað og það snar-
lega.
Fyrstu kynni mín af frænku voru
þegar ég var með elsta barn mitt á
gangi í Vesturbænum í Reykjavík
og hún kom lallandi með alpahúfuna
á höfðinu og í frakkanum með aðra
hönd í vasanum í áttina frá Drafnar-
borg eftir Öldugötunni og stansaði
hjá mér. „Já, hér er mamma og
barn sem era róleg og líður vel sam-
an og engin þörf á leikskólavist."
Mér fannst hún mjög forvitnileg
manneskja, hún frænka. Seinna
setti ég eldri dóttur mína á leikskól-
ann til Bryndísar og ég gleymi ekki
hversu hún undi sér vel þar þótt
vistin yrði ekki löng. Það var ein-
göngu vegna þess að Bryndís var
helguð starfi sínu og elskaði að gera
andrúmsloftið hlýlegt og jákvætt.
Dóttir mín getur aldrei gleymt þeg-
ar Bryndís var að kenna henni að
vefa, stóð hjá henni og fylgdist með
hvernig hún setti saman litina og
hversu áhugi hennai- var mikill og
lifandi á því sem barnið var að gera.
Seinna hafði ég þörf fyrir vinnu hjá
Bryndísi og var þá með yngri dóttur
mína með mér á leikskólanum, þar
sem Bryndís stjórnaði meðan hún
hafði aldur til, á Dranfarborg. Það
var skemmtilegur og tilbreytinga-
ríkur vinnustaður, af því að Bryndís
var við stjórnvölinn. Bryndís fann
alltaf upp á einhverju nýju hvern
einasta dag, að fara út að ganga,
fara inn og lesa, borða, lita, leira,
vefa, leika sér, út aftur. En ógleym-
anlegar verða alla tíð jólaskemmt-
anirnar á Drafnarborg. Þá skúruð-
um við og skreyttum gamla, góða
húsið við Drafnarstíg. Og síðan var
foreldrum boðið ásamt börnum sín-
um til jólaboðsins. Og Bryndís hafði
sjálf bakað tertur, smákökur og alls
kyns jólaskreytingar. Fyrir utan
allt það jólaskraut sem börnin höfðu
gert sjálf og var til skrauts um alla
veggi og borð. Og hversu yndislegt
það var að vera komin saman með
fjörkálfunum okkar í sparifötunum,
sitjandi við kertaljós og hlustandi á
helgisögur og syngjandi söngva með
undirspili á gítar og hlustandi á
hljóðfæraleikara, sem hafði verið
boðið í heimsókn, spila einleik.
Bryndís var fyrsta fóstran á Is-
landi sem nam erlendis og það var í
Danmörku sem hún lærði fóstru-
fræðin. Það var dásamlegt að
skreppa með henni í bæinn í ein-
hverja stóra bókaverslun og finna
barnabækur með mörgum fagur-
lega lituðum teikningum, mest frá
Danmörku. Þá var lítið um íslenskar
barnabækur og Bi-yndís hafði ósegj-
anlega fínan bókakost fyrir börnin
sem gistu á Drafnarborg. Bryndís
hlaut íslensku Fálkaorðuna fyrir
störf sín sem barnfóstra og var hún
sannarlega vel að henni komin. Hún
vildi aldrei tala um Fálkaorðuna.
Tíminn leið og leiðir skildi, en
alltaf héldum við hópinn. Við hitt-
umst í afmælisboðum, á samkom-
um og fórum oft saman í ferðalög
um landsbyggðina þar sem hún
keyrði bíl síðustu árin. En ógleym-
anlegar eru mér líka stundarnar
með henni í Sörlaskjólinu eftir að
mamma mín dó. Þá var hún mér
eins og besta móðir. Ég sat oft hjá
henni á laugardagskvöldum og við
horfðum saman á sjónvarpið, lás-
um upphátt hver fyrir aðra úr
góðri þók eða úr Biblíunni, skoðuð-
um myndabækur og fjölskyldu-
albúm. Og aldrei vantaði uppörv-
andi, jákvæð ráð frá henni. Það var
eins og hún yrði aldrei gömul eins
og annað fólk. Hún átti ekki til öf-
undsýki eða frekju, hún hló oft að
því sem öðrum fannst alvarlegt.
Það var þess vegna, þegar hún var
lögð inn á spítalann, eins og hún
færi þangað aðeins í stutta innlögn
vegna smámeiðsla á fæti.
Blessuð sé sú minning og sú
hressa, hlýlega og sterka mynd sem
hún skilur eftir í hugum okkar allra.
Ég hef hugsað mikið um það síðan
hún fékk kallið hversu mikilvægt
það sé að vera kátur og hress meðan
lífið hér á jörðinni varir og sérstak-
lega ekki að láta annað fólk buga
sig, að segja hvað okkur býr í
brjósti á hreinskilinn og um leið
hlýlegan hátt sem Bryndís kunni
svo vel. Jesús og englarnir hans veri
með þér í himnaríki hjá systur þinni
og mömmu og pabba, elsku ástkæra
frænka mín.
Valgerður Þóra Benediktsson.
+ Ólafur Sverrir Ól-
afsson fæddist í
Reykjavík 11. októ-
ber 1925. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli 31. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ólafur Sæ-
mundsson, f. 14. júnf
1886, d. 6. júní 1953
og Jónína Hansdóttir,
f. 27. febrúar 1886, d.
26. aprfl 1970. Ólafur
átti tvö alsystkini og
sjöhálfsystkini.
Ólafur kvæntist,
28. júlí 1950, Brynhildi Vagnsdótt-
ur frá Látrum í Aðalvík, f. 2. júní
1925, d. 17. nóvember 1980. Börn
Ólafs og Brynhildar eru: 1) Jakob,
f. 18. aprfl 1950, maki Steinunn
Theódórsdóttir, f. 15. ágúst 1950,
börn þeirra eru Brynhildur, f. 6.
október 1972, Steinuim Ingibjörg,
f. 6. október 1976 og Ólafur Sverr-
ir, f. 10. nóvember 1981.2) Jón Val-
geir, f. 25. nóvember 1960, maki
Kristín Elva Bragadóttir, f. 28.
febrúar 1962, böm þeirra eru Stef-
án Þór, f. 17. júní 1986 og Steinar,
f. 25. janúar 1992. 3) Jóhannes Ól-
afur, f. 28. febrúar 1965, sambýlis-
Elsku pabbi minn! Það eru margar
minningar sem koma upp í hugann
núna þegar þú ert farinn.
Það eru allt minningar sem gefa
okkur svo mikið. Þetta era minning-
ar um hvað þú reyndist okkur alltaf
vel. Þú fékkst að finna fyrir erfiðum
tímum, sérstaklega þegar mamma
veiktist og þú þurftir að hugsa einn
um þrjá óþekka stráka. Alltaf varst
þú samt jákvæður og horfðir fram á
við og gerðir allt sem þú gast til að
okkur liði vel. Ég man t.d. þegar ég
var 11 ára, þá fékk ég fyrst að keyra
bflinn hjá þér úti á flugvelli og svo
um hverja helgi þangað til ég var 17
ára, fóram við út á flugvöll að keyra,
þetta gaf mér svo mikið. Svo varð ég
17 og þá var keyptur bfll og alltaf
voru þetta einhverjar draslur sem
ég átti fyrst um sinn, en ekki þurfti
að spyrja að því að fá þína hjálp í
bílaviðgerðum. Við tóku helgamar í
Vélamiðstöðinni í bflaviðgerðum. Ég
gleymi því aldei þegar ég lenti út af
brautinni í mínu lífi að þú sagðir við
mig: „Ég veit að þú átt eftir að
standa þig“ og þú stóðst eins og
klettur við hlið mér. Það bjargaði
mér að eiga þig að og að geta alltaf
leitað til þín, pabbi minn.
Við Hildur voram að rifja það upp
um daginn að þegar Karen var fjög-
urra ára og von var á Brynhildi í
heiminn fljótlega og Hildur lá inni á
spítala, þá passaðir þú Karenu á
daginn og þegar ég kom svo og sótti
hana þá fórst þú upp á spítala að
heimsækja Hildi og oft tókstu eitt-
hvað með til að færa henni. Karen
talar enn um þennan tíma, því henni
fannst svo gaman að fara með þér í
Húsdýragarðinn og yfirleitt á hverj-
um degi.
Þegar við keyptum húsið okkar
fyrir þremur áram þá komst þú til
mín í nokkra daga og hjálpaðir mér
mikið. Við lögðum teppi, máluðum og
fleira. Ég man vel hvað það var gott
að fá þig heim og læra af þér. Þú sagð-
ir við mig: „Vandaðu þig alltaf með
það sem þú gerir því þá verður þú
ánægður.“ Eg hugsaði mikið um
þetta í sumai- þegar ég var að smíða
sólpallinn heima og ég hlakkaði mikið
til að sýna þér hann, en þú náðir því
miður ekki að koma að skoða hann,
kannski ertu búinn að því núna.
Það eru líka góðar minningar pabbi
minn frá öllum helgunum þegar kíkt
var til ykkar Sóleyjai- og þú bakaðir
frægu góðu vöffiurnar þínar. Þér
fannst alltaf svo gaman að fá okkur í
heimsókn og tókst svo vel á móti
stelpunum mínum.
Eg vil bara þakka þér pabbi minn
fyiir hvað þú reyndist mér og fjöl-
skyldunni minni vel.
Ég verð duglegur að segja bömun-
um mínum frá því hvað afi þeirra var
góður.
Þú varst svo mikil bamagæla.
Takk fyrh- allt sem þú gerðir fyrir
kona Ingveldur Páls-
dóttir, f. 1. október
1966, börn þeirra eru
Ólafía, f. 31. maí
1995 og Einar Páll, f.
10. ágúst 1998, fyrir
á Jóhannes Ástu Þór-
unni, f. 19. septem-
ber 1984. 4) Borgar
Vagn, f. 3. desember
1967, maki Hildur
Eyjólfsdóttir, f. 17.
febrúar 1976, barn
þeirra er Brynhildur
Dóra, f. 20. október
1995, fyrir á Borgar
Karen, f. 1. september 1991. _
Hinn 1. júlí 1988 kvæntist Ólafúr
eftirlifandi eiginkonu sinni, Sól-
eyju Tómasdóttur, f. 25. nóvember
1930.
Ólafur lærði rennismíði hjá
Vélsmiðjunni Héðni, hann starfaði
ávallt við rennismíði, m.a. hjá
Vélsmiðjunni Hamri, Vegagerð-
inni og Vélamiðstöð Reykjavíkur-
borgar. Ólafur var einn af stofn-
endum knattspyrnufélagsins
Þróttar.
Útför Ólafs fer fram frá Lang-
holtskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
mig, pabbi minn.
Þinn sonur,
Borgar.
Átta ár era ekki langur tími en svo
mörg era árin sem ég hef þekkt hann
tengdapabba minn. Betri tengda-
pabba hefði ég ekki getað fundið. Það
era margar minningar sem leita í
hugann nú þegar þú ert farinn. Minn-
ingar um góðan mann og alveg sér-
staklega góðan afa. Afi var mikil
bamagæla og alltaf að' syngja og
tralla með afabörnin sín.
Það er svo margt sem er mér minn-
isstætt eins og þegar við Borgar gift-
um okkur að þá vildir þú ekkert að við
væram að leigja handa þér smóking,
þú ættir svo fín jakkaföt og þú gætir
nú alveg notað þau. Þú vildir nú ekki
að við værum að hafa neitt fyrir þér.
Það var ekki fyrr en við útskýrðum að
þú yrðir úr takt við hina að þú sam-
þykktir að vera í smóking.
Þú hefur alltaf verið mér svo góður.
Hefur alltaf stutt okkur í öllu sem við
höfum tekið okkur fyrir hendur. Mér
fannst svo gaman að því þegar þú
komst og varst hjá okkur í nokkra
daga eftir að við keyptum húsið. Það
var sama hvað ég var með í matinn
handa okkur að alltaf fannst þér vera
veisla og þú grínaðist með að þú
myndir nú fitna um nokkur klló héma
hjá mér. Þú vildir hafragraut á
morgnana og svo tókstu afganginn af
honum og hrærðir honum saman við
skyr í hádeginu. Þetta fannst mér svo
mikil nægjusemi. Það nægði þér að fá
hafragraut og kók. Þú vildir aldrei
bruðla með neitt.
Þú varst svo góður við Karenu og
Brynhildi. Brynhildur er ung og man
ekki mjög langt aftur í tímann. Hún
man þó eftir fína þríhjólinu sem þú
gafst henni í afmælisgjöf þegar hún
var tveggja ára og eftir svuntunni
sem þú málaðir og gafst henni í af-
mælisgjöf núna síðast.
Þegar ég lá á meðgöngudeildinni
varst þú svo duglegur að heimsækja
mig og mér þótti svo vænt um það.
Þegar Brynhildur var svo loksins
fædd að þá vildi hún vaka á nóttunni
og sofa á daginn og þá taldir nú ekki
eftir þér að sækja Karenu á morgn-
ana og passa hana og fara svo með
hana í leikskólann eftir hádegið svo að
ég gæti sofið. Þér var alltaf svo um-
hugað um okkur.
Vildir alltaf fá að vita hvernig gengi
hjá okkur, hvemig mér gengi í skól-
anum og nú síðast í vinnunni. Þú varst
með þetta allt á hreinu og fylgdist
með hjá öllum þó þú værir orðinn
mikið veikur undir það síðasta.
Þú varst alltaf tilbúinn að gera allt
fyrir alla. Að leiðarlokum við ég
þakka þér allt sem þú gafst af þér og
leyfðir okkur að njóta.
Þín tengdadóttir,
Hildur.
ÓLAFUR SVERRIR
ÓLAFSSON
Elsku tengdapabbi.
Mig langar að kveðja þig með örfá-
um orðum. Ég gleymi aldrei þeim
degi þegar ég hitti þig í fyrsta sinn,
yngsti sonurinn var þá nýfæddur, of#*
ykkur vantaði bamapíu. Jakob spurði
mig hvort ég vildi aðstoðaviðaðpassa
litla bróður. Ég man hvað ég kveið
mikið fyrir, ég var með hnút í magan-
um allan daginn, en auðvitað reyndist
sá ótti ástæðulaus, því betri tengda-
foreldra hefði ég ekki getað hugsað
mér. Þið tókuð mér opnum örmum.
Þegar Brynhildur, elsta dóttir okk-
ar, fæddist, varð hún strax sólargeisl-
inn í lífi ykkar, þó að þið ættuð sjálf
fyrir þijá unga syni.
Það er ekki hægt að segja að lífið
hafi farið um þig mjúkum höndum.
Þegar tengdamamma veiktist vai\sffc
þú bæði fyrirvinna og húsmóðir. Ég
skil ekki enn í dag hvemig þú fórst að
þessu aleinn. En þér tókst að koma
drengjunum þínum til vits og ára. Ef
einhver ætti skilið riddarakrossinn,
þá værir það þú.
Eftir mörg erfið ár varðst þú svo
lánsamur að kynnast seinni konunni
þinn, Sóleyju Tómasdóttur, hún
hjálpaði þér að finna trúna á lífið. Það
var okkur mikil gleði að sjá þig ham-
ingjusaman á ný. Þið vorað alveg ein-
stök saman. Svo þegar þú veiktist fyr-
ir tæpum þremur áram reyndist hún
þér einstaklega vel og stóð eins og
klettur við hlið þér allan tímann og
gafst aldrei upp þótt á móti blési.
Ég kveð þig elsku tengdapabb^*'
með miklum söknuði og þakka þér
fyrir allt sem þú gafst mér.
Ó, Jesús bróðir besti
ogbamavinurmesti,
æ, breið þú blessun þína
ábamæskunamína.
Þín
Steinunn (Unna).
Elsku afi minn! Þú varst alltaf svo
góður við mig. Fórst oft með mig í
húsdýragarðinn og ég fékk alltaf aáb -
fara í bflana þar. Þú fórst líka með
mig á rólóinn hjá þér að leika og líka
út í búð. Stundum fékk ég líka að
gista hjá þér. Mér finnst svo leiðinlegt
að þú sért dáinn og að við forum ekki
meira saman í húsdýragarðinn. Núna
ertu hjá Guði og þá ertu hættur að
vera veikur. Ég sakna þín mikið.
Þín
Karen.
Þegar systir okkar Sóley kynntist
Ólafi S. Ólafssyni og síðai- giftist var
það mikið gæfuspor. Bæði höfðu þau
misst maka sína langt um aldur fram.
Sóley hafði búið í húsi þar sem þijár
kynslóðir bjuggu saman frá því að
hún missti mann sinn. Inn í þennarf—
hóp blandaði Ólafur geði og féll vel
inn í hópinn.
Þegar við kynntumst Ólafi tókum
við fljótt eftir því að eitthvað var að
öðram fætinum. Ástæða þess var sú
að hann var á Súðinni þegar Þjóðverj-
ar réðust á hana í stríðinu. Hann fékk
mörg skot í sig og munaði minnstu að
hann misti fótinn. En þessi örkuml
bar hann með reisn alla ævi. Ólafur
var iðnaðarmaður, réttara sagt
jámsmiður eða rennismiður, að
mennt. En hann var alls ekki í verk-
þekkingu bundinn við þröngt svið.
Hann var þúsund þjala smiður og
hjálpsamur með eindæmum. Hann
var alltaf tilbúinn að hjálpa til.
Ólafur var gamall Holtari eins og viij>—
Skerfii-ðingai- kölluðum íbúa Gríms-
staðaholts. Ólafur ólst upp á Holtinu en
við systkinin í Skeijaíirðinum. Þar á
milli vora mikil tengsl vegna sameigin-
legs skóla. Oft fúrðuðum við okkur á
hve þóslifandi þessi æskutími var í
huga hans. Mundi hann vel eftir systk-
inahópi okkar. Ólafur var einstaklega
glaðlegur og þægilegur maður. Alitaf
með spaugsyrði á vör. Þegar böm voru
annarsvegar löðuðust þau að honum,
vai- oft hópur í kringum hann og glatt á
hjalla.
Síðastliðin tvö til þrjú ár hafa veri£u
erfið fyrir Ólaf og fjölskyldu hans. *
afur fékk slag í tvígang og hafði hon-
um hrakað mjög síðastliðið ár. Ólafur
var einstakur gæða maður og var
jafnræði milli hans og systur okkar
Sóleyjar. Við sendum Sóleyju, sonum
hans og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur.
Jens, Margrét, Haukur
og Fjóla. 4P