Morgunblaðið - 24.09.2000, Blaðsíða 40

MORGUNBLAÐIÐ
^40 SUNNUDAGUR 24. SEPTEMBER 2000
MINNINGAR
SIGURÐUR
ÁRNASON
+ Sigurður Áma-
son fæddist á
Vestur-Sámsstöðum
í Fijótshlfð 14. júlí
1900. Hann lést á
Hjúkmnarheimilinu
Holtsbúð í Garðabæ
10. september síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá
Breiðabólstaðar-
kirkju í Fljótshlíð 21.
september.
Hann var sem jafn-
gamall landinu og því
bjóst enginn við því að
hann hyrfi af ásjónu þess. Þeir voru
sveitungar, Sigurður Amason afi
minn, bóndi á Sámsstöðum í Fljóts-
hlíð,og Eyjafjallajökull. Þeir voru og
um margt líkir; tgulegir og hvítfextir.
Stórbrotnir öldungar. Afi undi illa
hag sínum án þessa vinar síns er hann
þurfti síðustu daga sína að dveljast á
hjúkrunarheimilinu Holtsbúð í
Garðabæ.
Þótt jökullinn hafi í annan tíma lot-
ið höfði þegar hann varð vitni að falli
Gunnars á Hlíðarenda þá er missir
hans nú enn meiri því þeir afi deildu
dqörum sínum miklu lengur. Fyrir
mér voru þeir alla tíð eitt og nú hafa
þeir sameinast í eilífðinni.
Afi var ákaflega hrifnæmur og
undraðist oft blindni samferðamanna
sinna á fegurð landsins. Eitt sinn er
hann fór í Ásbyrgi fannst honum svo
fallegt að hann snerist í hringi, stapp-
aði niður fótunum og hrópaði til ferða-
félaganna: En sjáiði ekki hvað þetta
er fallegt. Hann elskaði landið enda af
þeirri kynslóð sem barðist fyrir sjálf-
stæði þjóðarinnar. Ást hans á ætt-
.jörðinni spratt af sömu rótum og ást
þjóðskálda okkar sem hann dáði svo
mjög. Hann var næmur á skáldskap
og hafði unun af að flytja kvæði þeirra
og reyndar sín eigin ljóð sem honum
NÁBHÚSBLÓNI
i___________________________________1
fannst þó oft vera „tómt
bull“. Að flutningi lokn-
um ýtti hann jafnan í
næst staddan og lýsti
því yfir að þetta væri
hrein snilld. Og auðvit-
að var þetta hrein snilld.
Hundrað ára og tein-
réttur sat hann og þuldi
ljóð af fitonskrafti. Sló
taktinn með vinnulúinni
hendinni. Svona leit
hannút.
Það gladdi hann alltaf
jafnmikið ef okkur
bamabömunum gekk
vel. Næðum við okkur
hins vegar í kærustur eða kærasta
ljómaði hann bókstaflega og viidi vita
allt. Honum fannst of mikið að vera að
eignast þetta níu til tíu böm eins og
fólk gerði í gamla daga. Fjögur til
fimm væm alveg nóg.
Afi hafði gaman af söng og tók lagið
við öll tækifæri. Stundum sungum við
tveir einir. Þá sem endranær söng
hann bassann og ég lítið því ég kunni
sjaldnast lögin. Þetta var stómm auð-
veldara ef amma spilaði undir á píanó-
ið. Þau vom falleg hjónin. Hann stór
og hrjúfur en hún h'til og fínleg.
Ég var ósköp lítill þegar ég vandi
fyrst komur mínar að Sámsstöðum,
jörðinni sem afi sagði mér að væri ein-
hver sú allra besta á Islandi. Þá stóð
hann á sjötugu og mér fannst hann
vera undramaður. Aldrei hvarflaði að
mér öll þau sumur sem ég var hjá
honum að þar færi gamall maður. Slík
var atorkan. Það var upphefð í því að
vera til gagns í slíku kompaníi. Þrátt
íyrir mikla vinnu var oft tími til að
fara á hestbak. Stundum fómm við
einir og stundum fleiri. Þegar mikið
hafði legið við í heyskapnum komu
dætur, sonur og makar og hjálpuðu
til. Þá var glatt á hjalla og þegar hey-
inu hafði verið bjargað í hlöðu vom
fákamir oft beislaðir og við þeystum
út um bleika akra. Stóðið á Sámsstöð-
um var stórt og úr þvi komu margir
gæðingamir. Fátt var fegurra en
gæðingur.
Mér kaupstaðarbaminu fannst
matarvenjur afa nokkuð undarlegar.
Hann lét jafnan alla afganga í graut-
inn hjá sér eða skyrið. Því þótt stór-
huga væri var hann nýtinn eins og öll
hans kynslóð. Kaffinu hellti hann úr
bollanum í smá slurkum í djúpa und-
irskálina og saup á. Og hann gat ekki
sofnað nema hann hefði kaffibrúsa
með sér í rúmið.
Hann prófaði svínaeldi í nokkur ár
og trúði því að svínakjöt væri miklu
kraftmeira en annað kjöt. Svínafeiti
var kröftugasta fóðrið og það fór
mikið af henni ofan á heimabakað
Blómaskreytingar við öll tilefni
Opið til kl. 19ÖII kvöld
Blómastofa
Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Þegar andlát
. ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Við Útfararstofu kirkjugarð- Prestur Kistulagning
anna starfa nú 14 manns Kirkja
með áratuga reynslu við Legstaður
útfaraþjónustu. Stærsta Kistur og krossar Sálmaskrá
útfararþjónusta landsins Val á tónlistafólki
Vesturhlíð 2 meg þjónustLi allan Kistuskreytingar Dánarvottorð
Fossvogi ^ sólarhringinn. Erfidrykkja
Sími 551 1266 \ J ÚTFARARSTOFA
www.utfor.is i— KIRKJUGARÐANNA EHF.
brauðið hjá mér á þessum árum.
Hann var nýjungagjamt athafna-
skáld; átti til að mynda fyrsta bílinn í
Fljótshlíðinni. Þá gerði hann tilraunir
með útfærslu gripahúsa. Fjósið var
írjjtmúrskarandi tæknivætt. Menn
gerðu sér ferðir úr öðmm landsfjórð-
ungum til að kynna sér nýjungamar.
Þegar kom að því að byggja yfir stóra
fjölskylduna mældi hann stærstu hús-
in í hh'ðinni og hafði sitt stærra. Hann
hreifst af mikilfengleik anddyris Há-
skóla íslands og notaði hugmyndina í
eigin húsi, stóm og reisulegu, þar sem
herbergin heita eftir höfuðáttunum.
Hann var hnyttinn í tilsvömm og
gat verið meinhæðinn. Það átti við
þegar honum fannst menn hreykja
sér hátt: Það vantar ekki mikið upp á
að hann viti lítið.
Hann lét ógjarnan hlut sinn fyrir
nokkmm manni. En þótt hann væri
harður í hom að taka var hann einnig
ákaflega rómantískur. Þau flæktust
svo sem ekki fyrir hornnn kertaljósin
en hann þreyttist seint á að segja okk-
ur bamabömunum af fyrstu kynnum
sínum og ömmu minnar, HOdar Áma-
sonar. Hún var þá nýkomin frá Dan-
mörku og vildi engan nema hann. Og
þó höfðu þau ekkert nema augun. „Þú
varst ljós á mínum vegi, lífsins sól á
nótt sem degi“. Þannig var það alla
tíð. Saman eignuðust þau sex dætur
og einn son. Það var engin Hildur
nema Hildur.
Nú er afi farinn á fund feðra sinna
og honum h'ður vel. Ég geng út frá því
sem vísu að hann sé á notalegum stað
og þar séu grjótnógar og úrtökugóðar
veitingar að hans skapi. Við sem nut-
um samvistar við þennan htríka mann
getum því glaðst við, sungið og sagt
sögur þegar við hittumst og minn-
umst hans.
Blessuð veri minning Sigurðar
Amasonar.
Orri Ámason.
Þar sem ég er næstelstur af sextán
bamabörnum, fæddur á árinu 1963,
get ég fagnað því að hafa lengi þekkt
afa minn, Sigurð Árnason, bónda á
Sámsstöðum. Þegar ég ht tO baka,
finnst mér samt tíminn, sem við
dvöldum saman hafa verið mjög stutt-
ur, því fjölskylda mín bjó í Þýskalandi
og við komum að meðaltali fjórða
hvert ár í heimsókn tO í slands.
Nú spyr ég mig spuminga, sem ég
mun aldrei fá svar við, eins og tO
dæmis hvemig lífið leit út frá hans
sjónarhóh á ámnum fram tO ca. 1947.
Þá áttu afi og amma orðið sex böm og
bjuggu í litlu húsi, þar sem systir hans
bjó líka og bróðir með fjölskyldu sína.
Ég hef á tOfinningunm að svörin hans
hefðu orðið óræð og margslungin, full
af spaugi og gríni. Þannig að ég hefði
kannski ekki alveg skihð hvað hann
átti við, eins og svo oft vOdi verða. Hin
sterka kímnigáfa hans var eitt af því í
fari hans sem ég mat hvað mest, þótt
afi hafi haft marga góða hæfdeOía.
Sjaldan verða böm fyrir jafn mikl-
um og margvíslegum áhrifum frá
gömlu fólki, eins og afi hafði á okkur
barnabörnin.
Stundum lokaði hann sig af, en
samt vissum við af honum þar sem
hann ýmist söng eða þuldi ljóð, daga
og nætur. Þetta fannst okkur htlu
bömunum skrítið, þvi við þekktum
afa sem hörkuvinnandi bónda, sem á
áttræðisaldri fór með okkur í útreið-
artúra þar sem hleypt vai’ á harða-
stökk. Við munum lika hve hann var
umhyggjusamur og góður. Hann ann-
aðist okkur, tefldi við okkur eða las
sín óskOjanlegu kvæði þegar við sát-
um hjá honum á rúmstokknum.
Hann gat orðið mjög reiður ef við
misstum heybagga af vagninum eða
gleymdum að loka hhði á girðingu. En
á hinn bóginn var alltaf mikO gaman-
semi og grín í honum. Til dæmis lét
hann einn daginn aht fólkið á Sáms-
stöðum vita að litli Bjöm (sex ára)
hefði samið vísu um bæði ömmu og
afa. Þangað til í dag var það leyndar-
mál á milli okkar afa að það var auð-
vitað hann sem var höfundurinn.
Kannski eiga önnur bamaböm hans
sama leyndarmál? Ég hef hugsað
mikið um báðar vísumar síðustu
daga. Þær em svohljóðandi:
Vísa um afa:
Elsku góði afi minn
ætlaégþéraðsegja,
þúertbestiættinginn,
aldreimáttudeyja.
Vísa um ömmu:
Heyrðu amma, hvað ég segi,
þúertgóðánóttuogdegi
enþóégþegi
máttuekldveravond.
Bjöm Rohloff.
SIGURJÓN
GUÐFINNSSON
+ Sigurjón Guð-
finnsson fæddist
að Ámesi í Árnes-
hreppi í Stranda-
sýslu 18. október
1958. Hann lést 8.
scptember síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Árbæjar-
kirkju 21. septem-
ber.
Kveðja frá Hangi-
kétsfjelaginu
Fyrir jólin 1981 vom
12 dreifbýlisfélagar á
Stúdentagörðunum sem stofnuðu
Hangikétsfjelagið. Var ástæðan sú,
að malbiksbömin á Stúdentagörðun-
um vildu hafa hænsni í matinn á litlu
jólunum í stað hefðbundinnar
bændablessunar með hangikéti og
tilheyrandi. Orsökin var sú, að heyrzt
höfðu þær kjaftasögur, að ef menn
neyttu hangikéts skömmu fyrir getn-
að barns, yrði bamið með sykursýki
vegna saltpétursins í hangikétinu.
Sigurjón eða Síon - eins og hann
var kallaður af okkur félögunum á
Garði - var einn af þessum stofnend-
um Hangikétsfjelagsins. Kom það í
hlut hans að láta útbúa boli með nafni
félagins. Mættu menn í bolnum á árs-
hátíðir Hangikétsfjelagsins lengi vel
framan af. Síðar, þegar árin færðust
yfir, urðu menn vænni að vallarsýn
en í öndverðu og því ekki í bol búnir
tO þess að mæta í gamla bolnum en
allt frá stofnun höfum við mætt einu
sinni á ári tO þess eins að éta hangi-
két og það mikið af því.
Sigurjón var einn af
tryggustufélögunum og
missti vart úr skipti-
þegar Hangikétsfjelag-
ið var kallað saman. Á
síðustu árshátíð hjá
okkur ræddum við
saman um það, að nú
væri kominn tími, að
Síon myndi aftur láta
útbúa boli þannig að við
gætum mætt ein-
kennisklædd í næsta
hangikétsát.
Var það hið minnsta
mál frá hans hendi. Var
hann boðinn og búinn
að hjálpa til við að kalla félagana
saman og sjá um annan undirbúning
sem við þurfti hverju sinni.
Höfum við tapað góðum félaga úr
okkar hópi og munum við gersam-
lega fá okkur aukasneið af vel feitu
og saltpétuskrydduðu hangikéti tO
þess að minnast Sigurjóns.
Sendum við Sirrý og fjölskyldu
kveðjur frá Hangikétsfjelaginu en
hún kom á stundum með Sigurjóni á
árshátíðir okkar og biðjum Guð að
styrkja þau í þeirri sorg sem fráfall
hans er okkur öllum.
F. h. Hangikétsfjelagsins,
Guðlaug og Pétur.
Okkur varð orðafátt þegar fregnin
um andlát Sigurjóns barst. Á
grimmilegan hátt erum við enn einu
sinni minnt á fallvaltleika lífsins og
vanmátt okkar og á stundum er erfitt
að skilja að einhver meining sé fólgin
í þessu öllu saman. Traustur vinur og
+
Ástkær móðir okkar, dóttir og systir,
SIGRÚN ARNARDÓTTIR,
Æsufelli 2,
Reykjavík,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans fimmtudaginn 21. september.
Skúli Guðmundsson, Björg Guðnadóttir,
Lilja Björg Sigurjónsdóttir,
Elvar Skúli Sigurjónsson,
Inga Karen Sigurjónsdóttir,
Daníel Aron Sigurjónsson,
Alexandra Mist Birgisdóttir,
Álfheiður Arnardóttir, Stefán Bjarnason,
Guðni Þór Skúlason, Sigurbjörg Ámundardóttir,
Ragnheíður Linda Skúladóttir.
góður drengur hefur kvatt hinsta
sinni.
Það var á haustdögum, þjóðhátíð-
arárið 1974, að leiðir nokkurra ungra
manna lágu saman á skólagnindu
MA Sigurjón var einn þeirra. Allir
komum við úr ólíkum áttum og hver
úr sínu landshorni. Hver með sinn
bakgrunn, uppnma og eðlisfar. En
einhvern veginn hristust menn þó
saman og fundu þann streng sem
tengdi þennan hóp æ síðan sterkum
böndum.
Sigurjón var um margt einstakur
maður. Hann var sérlega greiðvikinn
og ósérhlífinn. Skyldurækni hans var
við brugðið og ekki minnumst við
þess að Sigurjón hafi nokkru sinni
neitað nokkurri bón eða skorast und-
an ábyrgð þegar eftir var kallað. Sig-
uijón var traustur maður með hreint
hjartalag. Það sem Sigurjóni var
treyst fyrir var í öruggum höndum.
Sigurjón var trúr fjölskyldu sinni,
vinum og vinnufélögum en ekki síður
landinu sínu. Sveitinni þar sem rætur
hans lágu djúpt. Þeirri sömu sveit og
kvaddi hann á ögurstundu.
Sigurjón var einstaklega vinnu-
samur og hafði þá góðu gáfu að koma
röð og reglu á nánasta umhverfi sitt.
Það lá einhvern veginn alltaf ljóst
fyrir hvert hugurinn stefndi. Á þeim
árum þegar tölvan var að byrja að
bylta hversdag okkar var Sigurjón
fremstur meðal jafningja í að tileinka
sér þau fræði sem þá þóttu merki-
legri á því sviði og gat eytt löngum
tíma í að leysa verkefni sem okkur
hinum fannst á stundum óskiljanleg.
Það var því engin frétt okkur hinum
þegar hann ákvað að hefja nám í tölv-
unarfræðum þegar í Háskóla íslands
kom. Það sama má segja um starfs-
vettvang hans að námi loknu, Reikni-
stofu bankanna, sem hann tileinkaði
lífsstarf sitt.
Sigurjón gat verið hrókur alls
fagnaðar, sér í lagi í góðum vinahóp.
Oft hnyttinn í tilsvörum og bein-
skeyttur svo að mestu orðhákum
varð svarafátt. En hann var ekki síð-
ur íhugull og fylginn sér og gat verið
manna ákafastur við að vinna sínum
sjónarmiðum brautargengi.
Skarð sem aldrei verður fyllt hefur
verið rofið í vinahópinn. Einlægur,
smitandi hlátur hans mun ekki fram-
ar óma á gleðistundu. En í hjörtum
okkar lifir minningin um Sigurjón,
traustan og góðan vin.
Við félagamir erum sannfærðir
um að það hafi verið gæfa Sigurjóns
að hitta lífsförunaut sinn. Missir
Sirrýjar og barnanna þriggja er mik-
ill. Við biðjum guð að gefa þeim styrk
í þeirra miklu sorg og missi.
Heiðar, Kristján, Magnús,
Sigurður, Stefán
og Sturlaugur.