Morgunblaðið - 09.11.2000, Blaðsíða 61

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 9. NÓVEMBER 2000 61*
Elsku Óskar, Guðrún, Sólveig,
Gunnar og Fanney, við biðjum góð-
an Guð að halda verndarhendi yfir
ykkur og fjölskyldum ykkar. Missir
ykkar er mikill og þá ekki síst
minnstu barnanna. Héðan frá Sví-
þjóð vottum við ykkur okkar dýpstu
samúð.
Ingibjörg Bragadóttir.
Okkur langar að minnast föður-
systur okkar, Siggu frænku eins og
við kölluðum hana, með fáeinum orð-
um.
Við fengum upphringingu og okk-
ur var færð sú fregn að hún Sigga
frænka væri veik, hún væri með
krabbamein og læknar gætu ekkert
gert henni til bjargar. Svona fréttir
eru kannski ekkert óalgengar fyrir
okkur mannfólkið, en af hverju hún?
Pað er stóra spurningin.
Við vissum ekki að hún kenndi sér
meins og því síður að hún væri með
krabbamein. En krabbinn fer ekki í
manngreinarálit, hann laumast inn
þar sem enginn á von á honum og
grefur um sig þar sem við erum
veikust fyrir. Svo kemur reiðarslag-
ið: „Hún Sigga er dáin, hún dó í
morgun.“ Mann setur hljóðan og
manni hitnar í hamsi. „Þessi bann-
setti krabbi! Þetta tók hann ekki
langan tíma.“ Það var reyndar henn-
ar ósk, eftir að hún vissi hvert
stefndi, að þetta tæki fljótt af.
En dauðinn er samur við sig. Það
eina sem við vitum með vissu í lífinu
kemur enn einu sinni aftan að
manni.
Sigga frænka var ávallt ein af
þeim fyrstu til að fagna nýju lífi, nýj-
um einstaklingi sem fæddist inn í
fjölskylduna, ekki bara hennar allra
nánustu, heldur líka systkinabarna
og jafnvel fjarskyldari. Hún heilsaði
upp á öll börnin okkar systkina, ef
ekki barnabörnin líka, þegar þau
fæddust. Fyrir það langar okkur að
þakka vegna þess að það lýsir mann-
eskjunni, væntumþykjunni og að
hún vildi þekkja og vita hver var
hver og hvers.
En þegar festa skal orð á blað og
minnast einhvers er eins og hugur
manns lokist og engin orð eru til, þó
koma upp í hugann þessar ljóðlínur.
Það er svo margt sem hugur okkur hylur,
heldur fast í mynd sem hann vill geyma.
Það er svo margt sem maður ekki skilur,
við minningamar tár um hvarma streyma.
(Jón E. Kristinsson.)
Elsku Óskar, Guðrún, Sólveig,
Gunnar og Fanney, við fjölskyldurn-
ar vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð, megi minningin veita ykkur og
okkur gleði um ókomna framtíð.
Systkinin á Grettisgötu
og fjölskyldur þeirra.
Elsku amma mín.
Þegar ég frétti að ég væri að eign-
ast lítið barn var ég svo stoltur og
ánægður með sjálfan mig fyrh' að
vera sá sem myndi gefa þér fyrsta
langömmubarnið þitt. En nú ert þú
búin að kveðja okkur frá tilveru okk-
ar hér á jörðu og ég gat ekki haft þá
ánægjustund að sjá barnið mitt í
fanginu hjá ömmu minni sem ég
elskaði svo heitt. Mln heitasta ósk
var að bamið mitt gæti kynnst þér,
góðvild þinni og allri þinni visku sem
þú hafðir að geyma og erfa frá þér
einhverja af þínum einstöku eigin-
leikum. Þó svo að þú verðir ekki hér
til að kenna barninu mínu allt sem
þú hefðir getað veit ég að þú vakir
yfir okkur sem hér á jörðu erum frá
himnum ofan. Allt það sem þú lagðir
frá þér til mín ætla ég að kenna mín-
um afkomendum, segja þeim frá öll-
um þeim frábæru minningum sem
ég á um þig, öllum þeim stundum
sem koma upp í huga minn þegar ég
hugsa til þín því þú hefur ekki farið
frá okkur tómhentum heldur hefur
þú skilið pftir ótalmargar góðveru-
stundir. Ég man enn þegar ég var
lítill með þér uppi í sumarbústað eitt
sumarið og þú gafst mér gleym mér
ei en þú varst ótrúleg manneskja
sem mun aldrei falla í gleymsku og
allt það sem þú hefur kennt öðrum
og látið frá þér mun vaka í minningu
okkar allra að eilífu.
Þinn sonarsonur,
Elvar Gunnarsson.
EGILL
BJÖRGÚLFSSON
+ Egill Björgúlfs-
son fæddist í
Púlu Sambú, Austur-
Indium 7. ágúst
1924. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 31. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Björgúlfur Ólafsson,
læknir, f. 1. mars
1882, d. 15. febrúar
1973, og Þórunn
Benediktsdóttir, hús-
móðir, f. 9. júní 1893,
d. 28. nóvember
1981. Systkini Egils:
Sigrún, f. 14.12. 1922, d. 10.2.
1979, maki Sigfús Guðmundsson,
f. 21.6. 1920, d. 22.5. 1962; Ása, f.
16.1. 1928; Þórunn, f. 21.1. 1931,
maki Hreggviður Stefánsson, f.
20.3. 1927; Ólafur, f. 25.9. 1935,
maki Bergljót Ólafs, f. 19.8. 1938.
Eftirlifandi kona Egils er Þór-
dís Tryggvadóttir, myndlistar-
kona, f. 14.12. 1927. Foreldrar
hennar voru Tryggvi Magnússon,
listmálari, f. 6.6. 1900, d. 8.9.
1960, og Sigríður Sigurðardóttir,
listmálari, f. 23.7. 1904, d. 22.5.
1971. Börn Egils og Þórdísar eru:
1) Sigríður, f. 2. apríl 1949, maki
Olafur Jóhann Ólafsson, dætur
Sigríðar frá fyrra hjónabandi
með Guðmundi Péturssyni eru: a)
Ég kynntist tengdaföður mínum
Agli Björgúlfssyni kennara fyrir 20
árum.
Hann átti nokkuð ævintýralega
æfi framan af, því hann var fæddur í
Malasíu þar sem faðir hans, Björg-
úlfur Ólafsson, var læknir. Hann
fluttist svo til Bessastaða ásamt fjöl-
skyldu og bjó þar um hríð. Þegar ég
heyrði þessa sögu frá Björgúlfi
manni mínum og að amma hans, Þór-
unn Benediktsdóttir, og afi hefðu
gift sig í gegnum síma fannst mér
hún ótrúleg og ég fékk strax áhuga á
þessum manni. Þegar ég kynntist
honum nánar komst ég að því að
hann var bæði afskaplega vel lesinn
og mikill sjéntilmaður. En honum
var líka alltaf kalt hér uppá Fróni,
sem eru ef til vill afleiðingar þess að
hafa búið í heitara loftslagi, hver
veit. Það var ósjaldan sem fjölskyld-
an hittist í kaffi á sunnudögum og
ræddi um nýjustu bækurnar og
sagði sögur, en Egill hafði gott lag á
því að segja sögur. Þessi sagnalist
hans hefur örugglega orðið til þess
að Egill var ákaflega vinsæll kennari
og heimili hans er fullt af alls kyns
gjöfum sem nemendur hans gáfu
honum á löngum ferli. En það fyrsta
sem kemur uppí hugann þegar ég
hugsa til Egils er bílastúss og pólitík,
Ef til vill vegna þess að maðurinn
minn og Egill gátu legið yfir hvoru
tveggja tímunum saman. Það kom
sér vel í baslinu, hversu mikill mek-
aniker hann var og sonur hans nam
þetta léttilega af föður sínum.
Einnig hafa börnin notið góðs af
kennsluhæfni Egils, því öll hafa þau
sótt aukatíma hjá afa í hinum ýmsu
fræðum, eiginlega sama hvað vant-
aði uppá í náminu, þá gat afi hjálpað.
Hins vegar hlustaði ég oft kímin á
pólitískt þref þeirra feðga og stund-
um gafst ég upp og fór að lesa Mogg-
ann eða forðaði mér í annað herbergi
eins og aðrir fjölskyldumeðlimir á
meðan þetta gekk yfir. Ég veit að
Böggi minn á eftir að sakna föður
síns mikið næst þegar hann verður
að opna húddið á bflnum, og þegar
pólitíkusar landsins ganga enn og
aftur fram af honum. Eg hef eignast
góða vini í tengdafjölskyldu minni og
nú er einn þeirra farinn frá okkur.
Dísu tengdamömmu minni votta
ég samúð mína, einnig mágkonum
mínum Siggu og Helgu, mági mínum
Tryggva, sem og öllum barnabörn-
unum sem eru búin að missa afa
sinn. Ég kveð Egil með virðingu.
Lísa Pálsdóttir.
Nú þegar veturinn er farinn að
minna á sig og trén hafa fellt flest sín
blöð þá lagði afi Egill aftur augun í
Þórdís, gift Arnþóri
Pálssyni, þeirra
börn eru Guðmund-
ur, Arna Dís og El-
ísabet, b) Ingibjörg,
c) Hrafnhildur. 2)
Helga, f. 23. ágúst
1952, sonur hennar
er Andrés tílfur,
maki Hildigunnur
Jónsdóttir. 3) Björg-
úlfur, f. 28. mars
1957, maki Lísa
Pálsdóttir, þeirra
börn eru a) Páll,
maki Hildur Lárus-
dóttir, sonur þeirra
er Benjamín, b) Helga Dís, c) Eg-
ill. 4) Tryggvi, f. 11 maí 1967,
maki Elín Magnadóttir, dætur
þeirra eru a)Valgerður, b) Þór-
dfs.
Fyrstu ár ævi sinnar bjó Egill í
Indónesíu þar sem faðir hans var
læknir. Eftir að þau fluttu heim
aftur keypti faðir hans Bessastaði
á Álftanesi og eyddi Egill þar
æskuárum sínum. Egill lauk stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík árið 1945. Hann starf-
aði við kennslu mestan hluta
starfsævi sinnar eða þar til hann
lét af störfum vegna aldurs.
títför Egils Björgúlfssonar fer
fram frá Lágafellskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
hinsta sinn eftir stutt en erfið veik-
indi. Afi var maður vorsins og átti
erfitt með að þola kulda og trekk
norðursins og nú siglir hann örugg-
lega á vit fóstru sinnar í Austurlönd-
um. Afi átti heima fyrstu ár ævi sinn-
ar á Jövu og Borneó og ég held að
hann hafi alltaf langað að heimsækja
þær slóðir. Eftir að heim kom ólst
hann upp á Bessastöðum á Álftanesi,
miklu menningarheimili sem var á
margan hátt öðruvísi en menn áttu
að venjast í þá daga og hann bar þess
merki og var heimsmaður í sér. Afi
var greindur og vel menntaður, það
var alveg sama hvað maður spurði
hann um, alltaf gat hann svarað,
sama hvort það var saga, stærðfræði
eða latína. Hann var líka sílesandi,
ég man varla eftir honum öðruvísi en
með bók. Hann var alltaf tilbúinn til
að hjálpa okkur krökkunum við nám-
ið og reyndi eftir besta megni að
kenna í okkur undirstöðuatriði
menntunar. Afi var líka mjög hand-
laginn og flinkur, í Mosó þurfti aldrei
iðnaðarmenn, afi sá um allar við-
gerðir og viðhald, hvort sem gera
þurfti við heimilistæki eða bfla.
Afi hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og lá ekkert á
þeim og var oft tekist á við eldhús-
borðið í Mosó. Ég hugsa að ókunn-
ugir hafi haldið að það væri hörku-
rifrildi á bænum þegar afi, amma og
börnin þeirra þurftu öll að koma
sinni skoðun á framfæri, minnti á
senur úr ítölskum myndum þar sem
allir tala í einu, háværir með miklu
handapati.
Mér finnst það vera forréttindi að
börnin mín fengu að kynnast afa sem
alla tíð kom fram við börn eins og
jafningja og var ólatur við að tala við
þau um lífið og tilveruna.
Við eigum öll eftir að sakna hans
og ég votta ömmu og börnunum
hennar samúð mína og bið guð að
geyma þau.
Þórdís.
ísland var of lítið land fyrir Egil
Björgúlfsson sem eftir stutta bana-
legu er nú frjáls ferða sinna. Þar fór
heimsborgari af Guðs náð.
Egill var faðir Helgu vinkonu
minnar en ég kynntist honum þegar
við kenndum saman við Laugalands-
skóla í Holtum fyi'ir allmörgum ár-
um - og urðum góðir vinir.
Það er erfitt að lýsa manni eins og
Agli. Persónuleiki hans var marg-
brotinn. Hann var dulur og eilítið
feiminn en jafnframt sérlega einlæg-
ur og ákaflyndur. Hlýja og ljúf-
mennska einkenndu allt hans fas.
Hann var sérkennileg blanda af
meinlætamanni og lífsnautnamanni.
Egill var mikill húmoristi og ljóngáf-
aður. Hann var frásagnamaður, vel
lesinn, hafði skoðanir á öllum hlutum
og oftar en ekki óvenjulega og frum-
lega sýn á menn og málefni. Egill gat
verið beinskeyttur, stóryrtur og
óvæginn ef því var að skipta - en allt-
af skemmtilegur. Himinblá augun
ýmist skutu gneistum eða geisluðu af
glettni.
Síðustu árin hitti ég Egil aðallega
á opnunum myndlistarsýninga
Helgu dóttur hans. Alltaf jafngaman
að ræða við þennan nútímamann
sem fylgdist grannt með stefnum og
straumum.
Fjölskylda Egils hefur misst mik-
ið. Ég votta Þórdísi konu hans,
Helgu, Andrési og öðrum aðstand-
endum mína dýpstu samúð.
Heiðrún Krisljánsdóttir.
Mig langar til að minnast Egils
Björgúlfssonar kennara míns úr
grunnskóla en hann er einn af þeim
kennuram sem ég mun alltaf hugsa
til með þakklæti og vii'ðingu.
Egill var mjög bamgóður og sér-
stakur kennari. Hann var þolinmóð-
ur og talaði við okkur á tungumáli
sem við skildum. Hann aðlagaði sig
þörfum hvers og eins, útskýrði
námsefnið út frá mörgum sjónar-
hornum, var ljúfur, gamansamur en
samt ákveðinn. Það var alltaf gaman
í tímum hjá Agli því hann sagði okk-
ur alls kyns sögur. Ég gleymi aldrei
sögunni um rakettuna sem hann
sagði okkur í eðlisfræðitíma. En Eg-
ill var í mesta sakleysi að keyra í
blíðskapai'veðri með glugga opna á
fáförnum vegi þegar skyndilega
spýttist blússandi raketta inn um
gluggann farþegamegin og út aftur
bflstjóramegin. Agli varð að vonum
hverft við en fékk aldrei skýringu á
fyrirbærinu. Þessi saga fær mig allt-
af til að brosa með sjálfum mér þeg-
ar ég minnist hennar þó svo mér sé
ekki hlátur í huga nú þegar ég kveð
gamlan kennara og sendi Andrési,
Helgu og fjölskyldu Egils innilegar
samúðarkveðjur.
Börkur Jónsson.
Egill Björgúlfsson hefur nú kvatt
þennan heim og hans er saknað. Ein-
staka samferðamenn, og í þeirra
hópi er Egill, skilja ekki aðeins eftir
dýrmætar minningar, heldur hafa
þeir auðgað líf okkar, aukið okkur yf-
irsýn, gefið okkur hlutdeild í vits-
munum sínum, viðhorfum, reynslu
og þroska. Leggja í sem skemmstu
máli sitt ríkulega af mörkum til að
gera okkur að því sem við eram. Það
er ekki lítil gjöf.
Það er einnig svo að þá, sem við
metum mikils og þykir vænt um,
beram við með okkur á lífsleiðinni,
og þá skiptir magn og fjöldi sam-
verastunda ekki meginmáli.
Ég kynntist Agli fyrst í gegnum
Helgu, dóttur hans og vinkonu mína
til margra ára. Síðar átti ég eftir að
kenna með honum um fjögurra ára
skeið við grannskólann á Laugalandi
í Holtum. Hefði Egils ekki notið við
þar hefði daglegt líf óneitanlega ver-
ið dauflegra. Undir það munu taka
aðrir þeir er nutu samvista við hann
þar. Nemendum og samkennuram
þótti vænt um Egil. Nemendur
fundu, að það voru sérréttindi að
njóta kennslu svo fjölmenntaðs og
velviljaðs kennara, sem Egill sann-
arlega var. Á fjórða ári var búið að
króa okkur Egil af í skömmustukrók
reykingamanna. Þær dapurlegu,
vistarverar urðu samt umsvifalaus^-
miðpunktur frímínútna, allir sóttu í
spjalla við Egil.
Egill var prúðmenni og húmoristi,
geislandi gáfaður og kunni góð skil á
hverju því umræðuefni, sem á góma
bar. Hann var kynískur og var
einkar lagið að sjá í gegn um óheil-
indi og blekkingai'. Hann gerði sér
líka far um að komast að kjarna
hvers máls og svipta burt þeim
blekkingarhulum, sem einkum og
sérílagi voru upp settar til að villa
mönnum sýn, varðandi þau þjóðmál,
sem efst voru á baugi hverju sinni.
Þá var hann ómyrkur í máli, en oftar^
en ekki setti hann athugasemdir sín-
ar fram á svo beinskeyttan og
skemmtilegan hátt, að viðmælendur
hans gi’étu af hlátri.
Egill hefði getað valið sér nánast
hvaða starfsvettfang sem var, svo
var fjölhæfni hans fyrir að þakka. En
hann kaus að sinna kennslu. Nú,
þegar kennarar era í brennidepli
eina ferðina enn vegna yfirvofandi
verkfalls, er við hæfi að hugleiða
hvað góðir kennarar á borð við Egil
hafa lagt af mörkum til þessa þjóðfé-
lags án þess að bera úr býtum við
hæfi - annað en þá vitneskju að hafa
sannarlega stuðlað að þroska og vel-
ferð nemenda sinna á þann hátt að
þeir búa að ævilangt. Þetta er vert aðtf
hugleiða nú um þúsaldamót, þar sem
gróðamælikvarðinn gildir einn, á
kostnað manngildis og á skjön við
siðfræðileg giidi. Egill hafði skömm
á slíkum arðsemismælikvarða og
honum var þar að auki gefið að sjá
hlutina frá nýstárlegu, oft óvæntu
sjónarhomi. Þess vegna fannst mér
Egill alltaf ungur.
Bernska Egils vai' heldur en ekki
frábragðin því sem gerist og gengur.
Hann fæddist á staðnum Púlu Sam-
bú við hafnarmynni Singapore í þá-4^
verandi Austur-Indíum þar sem for-
eldrar hans, Björgúlfur Ólafsson og
Þórann Benediktsdóttir, bjuggu um
margra ára skeið. Björgúlfur var
læknir á þessum slóðum, meðal ann-
ars yfirlæknir á sjúkrahúsi sem olíu-
félagið Skeljungur rak í Singapore.
Egill var á fjórða ári þegar hann
sigldi yfir hálfan hnöttinn, ásamt for-
eldrum sínum og eldri systur, heim
til íslands. Það hafa verið nokkuð
hryssingsleg viðbrigði með tilliti til
veðurfars, enda var Agli alltaf kalt.
En heimkomin settist fjölskyldan að
á einhverjum fegursta stað á land-
inu, á Bessastöðum, sem faðir hans
byggði upp á þann hátt sem enn má
sjá á þessu forsetasetri lýðveldisins.
Þegar þau fluttu þaðan var Egill sau-'f*
tján ára gamall og hann saknaði allt-
af Bessastaða.
Egill var gæfumaður í einkalífi.
Hann giftist Þórdísi Tryggvadóttur,
listrænni mannkostakonu. Þau eiga
fjögur góð börn, sem elskuðu föður
sinn og hafa erft margvíslega hæfi-
leika hans og skapgerðareinkenni.
Þau Þórdís ólu að miklu leyti upp son
Helgu, Andrés Úlf Helguson, góðan
og einkar ljúfan dreng, sem býr að
uppeldinu hjá afa og ömmu.
Ég sendi ykkur innilegar samúð-
arkveðjur, elsku Dísa, Sigga, Helga,
Böggi, Tryggvi og Andrés og aðrir
ástvinir. Góður maður er genginn, en
þið berið hann með ykkur, hvert á
sinnhátt.
Guðrún Ægisdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín, dóttir, móðir, tengda-
móðir, amma og systir,
ELÍN RANNVEIG HALLDÓRSDÓTTIR,
Hólabergi 12,
Reykjavík,
lést á Landspitalanum við Hringbraut þriðju-
daginn 7. nóvember.
Guðni Auðunsson,
Kristjana Halldórsdóttir,
Guðjón Sigurðsson, Elsa Magnúsdóttir,
Svanhvít Elínardóttir,
Sólveig Larsen, Jens-Peter Larsen,
Kristjana Guðnadóttir, Geir Atle Gussiás,
Ingvar Sigurðsson, Sigurást Heiða Sigurðardóttir,
barnabörn og systkini.