Morgunblaðið - 09.11.2000, Blaðsíða 62

FIMMTUDAGUR 9. NÓVEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HRÖNN AÐAL-
* STEINSDÓTTIR
+ Hrönn Aðal-
steinsdóttir
fæddist í Hafnarfirði
26. mars 1929. Hún
lést 31. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jórunn
Stefánsdóttir,
verkakona, f. 1.7.
1899 í Bröttuhlíð,
Árskógshr., Eyjaf.,
d. 21.11. 1989, og
Jón Aðalsteinn
Sveinsson, vélsyóri,
f. 22.12. 1894 á
Lainbastöðum,
Álftaneshr. Mýr., d.
30.12.1958.
Hrönn giftist 7.10.
1950 Högna Sigur-
jónssyni frá Vest-
mannaeyjum, f. 24.6.
1929, d. 26.4. 1956.
Þeirra sonur er Sig-
urjón Páll, f. 2.3.
1954, lögfræðingur.
Maki Halla Sólveig
Halldórsdóttir, f.
15.6. 1953, húsmóðir.
Börn þeirra eru Karl,
f. 20.12. 1980, og
Freyja,f. 21.10.1988.
30.5. 1959 giftist
Hálfsystkini Hrannar samfeðra
eru: 1) Björk, f. 11.9. 1941. Maki
Kristinn Jónsson og 2) Sveinn, f.
5.7. 1946. Maki Sigrún Hermanns-
dóttir.
leikmyndahönnuði, f. 15.11. 1932 í
Álfadal á Ingjaldssandi, Mýrarhr.,
V-ísaf. Börn Hrannar og Gunnars:
1) Jórunn, f. 21.12. 1959, tækni-
teiknari. Maki Skapti Valsson, f.
4.7. 1958, rafmagnstæknifræðing-
Hrönn Gunnan Rosm-
krans Bjarnasyni,
ur. Börn þeirra Hrönn, f. 12.5.
1985, Þórdís, f. 8.4.1988, og Gunn-
ar, f. 27.3. 1990. 2) Gunnar Snorri,
f. 28.5. 1964, vélvirki. Maki Nanna
Herdís Eiríksdóttir, f. 23.10. 1964,
gjaldkeri. Börn þeirra eru Snorri,
f. 11.1.1995, og Irma, f. 4.2.1998.
Hrönn lauk stúdentsprófi frá
MR 1950. Stundaði si'ðan nám við
háskóla í Vín og Graz í Austurríki
og lauk prófi í sálfræði 1957.
Fyrstu árin að námi loknu vann
hún á Jaðri, veitti forstöðu heimili
fyrir börn á sumrin og kenndi að
vetri til við drengjaskólann sem
þar var starfræktur. Húsmóður-
starf var hennar aðalstarf næsta
hálfan annan áratuginn. Jafn-
framt því vann hún við Búnaðar-
banka íslands um sumur og
kenndi þýsku við Málaskóla Hall-
dórs á vetrum. Frá miðjum átt-
unda áratugnum vann hún fullt
starf við Búnaðarbanka íslands,
þar til hún lét af störfum þar fyrir
aidurs sakir.
títför Hrannar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elskuleg tengdamóðir okkar
Hrönn Aðalsteinsdóttir er látin, 71
árs að aldri.
Hún var ekki aðeins tengdamóðir
okkar og amma bamanna okkar
«J.eldur einnig góð vinkona okkar.
ftlissir okkar er því mikill og minn-
umst við hennar með þakklæti fyrir
allt það sem hún var okkur.
Hrönn var víðsýn og hreinskiptin,
hafði fastmótaðar skoðanir á mönn-
um og málefnum og átti gott með að
tjá sig. Rík réttlætiskennd var henni í
blóð borin og hvers konar misrétti fór
mjög fyrir brjóstið á henni. Þau lífs-
viðhorf hennar sem þannig komu
fram má eflaust að nokkru rekja til
uppvaxtar hennar, sem barn ein-
atæðrar verkakonu á erfiðum tímum.
*Vel var hún greind, harðdugleg, lífs-
glöð og lét ekki bugast þótt á móti
blési. A þá eiginleika hennar reyndi
mjög er hún aðeins 27 ára gömul stóð
uppi á erlendri grund ekkja með ungt
barn. Ótrauð hélt hún áfram og lauk
námi. Nokkrum árum síðar giftist
hún öðru sinni, þeim manni er gekk
með henni götuna allt til enda.
Fjölskyldu sína lét Hrönn sig
miklu varða. Þess nutu börn hennar,
tengdaböm og bamaböm í ríkum
mæli. Hún hafði yndi af því að safna
fjölskyldunni saman og búa henni
veislu. Barnagæla var hún og ávallt
reiðubúin að gæta barnabama sinna.
Þá áttum við tengdadæturnar marg-
ar ánægjustundimar með henni á
^iæjarferðum í búðir og á kaffihús,
svo sem vinkvenna er siður. Þótt fjöl-
skyldan hafi jafnan verið ofarlega í
huga hennar átti hún jafnframt önn-
ur áhugamál. Hún fylgdist jafnan
grannt með þjóð- og heimsmálum,
ekki síst á sviði menningar.
Vel var hún lesin og sótti mikið
bæði myndlistar- og leiksýningar.
Snyrtimennska var eitt höfuðeink-
enni Hrannar. Ávallt var hún fallega
klædd og vel til höfð. Þá kunni hún þá
list að gera umhverfi sitt hlýlegt og
notalegt.
Af þeim meiði var blómaáhugi
hennar. Hýbýli sín fyllti hún stofu-
jurtum, sem uxu og döfnuðu í réttu
hlutfalli við þá miklu umhyggju sem
hún veitti þeim.
Hrönn hafði aldrei dregið af sér við
vinnu hvorki utan heimilis né innan
veggja þess. Nú þegar starfsferli
hennar utan heimilis var lokið og hún
sá fram á fleiri stundir til að sinna sér
og sínum reið áfallið yfir. í júhlok á
þessu ári greindist hún með krabba-
mein, sem þá var svo langt fram
gengið að ekki varð við ráðið. Líkam-
legt þrek Hrannar þvarr á aðeins
þremur mánuðum, en andlegt þrek
þvarr ekki. Andlegur styrkur hennar
í veikindunum var aðdáunarverður.
Alltaf átti hún til falleg orð til ást-
vina, hlýtt bros og þakklæti til þeirra
og annarra er hana önnuðust.
Söknuður okkar er mikill og minn-
ingin um Hrönn mun lifa með okkur.
Halla Sólveig Halldórsdóttir,
Nanna Herdís Eiríksdóttir.
Elsku amma við eigum eftir að
sakna þín mikið.
Það var svo gaman þegar þú last
fyrir okkur sögur og söngst íyrir
okkur Ijóð. Þú varst heimsins besta
amma.
Takk íyrir allar góðu minningam-
ar sem þú skilur eftir.
Þær ætlum við að geyma vel.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir.
Þá líður sem leiftur úr skýjum,
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgrímur J. Hallgrímsson.)
Snorri og Irma.
Elsku amma, mér finnst erfitt að
hugsa til þess að þú sért farin frá
okkur. Ég á eftir að fermast og jólin
eru ekki búin. Við ætluðum að fara í
Kringluna að kaupa jólagjafimar
snemma í ár og við ætluðum að baka
saman kökuna okkar fyrir ferming-
una mína, þú sagðir alltaf „ég ætla
ekki að deyja fyrr en Þórdís er búin
að fermast“ en nú er það ekki hægt.
Þú áttir líka eftir að sjá nýja herberg-
ið mitt alveg tilbúið. Ég skal lofa þér
því að fara með afa að kaupa jólagjaf-
ir og heimsækja hann jafn oft og ég
heimsótti ykkur. Ég man þegar þú
varst að passa Irmu og þá heimsótti
ég ykkur oft. Þegar ég kom til ykkar
fómm við alltaf út í búð og keyptum
snúð með ekta súkkulaði. Irma er svo
lítil að hún skilur ekki almennilega að
þú ert farin en ég skal segja henni
hvað þú varst góð amma og segja
henni frá öllum skemmtilegu stund-
unum sem við áttum saman. Ég man
þegar ég kom að heimsækja þig um
helgar þá bökuðum við alltaf vöfflur
og höfðum svo lambasteik eða ham-
borgara í kvöldmat. Ég lofa þér því
að gefa afa fullt af vöfflum og bjóða
honum oft í mat. Svo skal ég hjálpa
afa með öll blómin sem þú áttir. Þú
varst svo mikið fyrir blóm að það var
næstum eins og að koma inn í blóma-
búð þegar maður kom til þín. Þú
varst alltaf svo hrifin af ljóðunum
mínum, þannig að ég samdi ljóð til
þín.
Þú ert alltaf amma mín, þótt ég
geti ekki séð þig, en ég sé að jjósið
þitt skín. Elsku amma, nú kveð ég
þig-
Þín
Þórdís.
Með sárum trega kveð ég Hrönn,
næstelstu systur mína.
Vegna aldursmunar okkar minnist
ég hennar fyrst um það leyti sem hún
var á forum til Austurríkis til náms í
sálarfræði 1950. Minningar mínar
um Hrönn frá þessum tíma eru ekki
síst tengdar veru minni á Langár-
fossi á Mýrum þar sem Ámi og Sig-
ríður fóðursystir okkar bjuggu. Þau
fylgdust af miklu stolti með Hrönn
sem barn að aldri hafði löngum verið
í sumardvöl hjá Sigurlínu ömmu og
Sveini afa í Borgamesi. Nú var hún
farin til heimsborgarinnar Vínar til
náms í hinni dularfullu sálarfræði,
ásamt með unnustanum Högna sem
fór til náms í arkitektúr. Þau vom í
fyrsta hópi íslenskra námsmanna
sem skömmu eftir síðari heimsstyrj-
öld leituðu til náms í Austurríki sem
þá var kjörstaður fátækra náms-
manna sakir einstaklega hagstæðs
verðlags og rótgróinnar menningar.
Þar fæddist sonurinn Sigurjón 1954.
Til marks um einstakan karakter-
styrk Hrannar er að þrátt fyrir
skyndilegt fráfall Högna 1956 lauk
hún háskólanámi sínu í Graz með láði
1957. Að afloknu námi starfaði Hrönn
um tíma sem sálfræðingur á ungl-
ingaheimilinu Jaðri en hóf 1958 bú-
skap með síðari eiginmanni sínum,
Gunnari R. Bjamasyni leiktjaldamál-
ara og myndÚstarmanni, og eru börn
þeirra Jórunn f. 1959 og Gunnar
Snorri f. 1964. Ég minnist með þakk-
læti fjölmargra heimsókna til Hrann-
ar og Gunnars á Víðimel, Austur-
brún, Miklubraut, Ljósheima,
Hulduland og Kársnesbraut/Huldu-
braut. Hrönn og Gunnar voru sam-
taka um að halda fagurt heimili, prýtt
listaverkum Gunnars og blómaskrúði
Hrannar. Þau voru einstaklega glögg
á að sjá ýmsar skoplegar hliðar til-
verunnar og mjög vel að sér um mál-

Vesturhlíó 2
Fossvogi
Sími 551 1266
f> t www.utfor.is
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
efni líðandi stundar. Heimsókn til
þeirra varð því ævinlega mjög gef-
andi blanda alvöru og skops.
Um leið og ég votta Gunnari og
bömunum okkar dýpstu samúð á erf-
iðri stundu hef ég verið beðinn fyrir
kærar samúðarkveðjur frá elstu
systur okkar í Ástrah'u, ísabellu Eilu,
og öðrum þarlendum ættingjum okk-
ar.
Sveinn Aðalsteinsson.
Hrönn Aðalsteinsdóttir var
bemskuvinkona mín. Hún kom í
bekkinn okkar í Landakotsskóla þeg-
ar við bekkjarsystkin vomm níu eða
tíu ára. Hún var að norðan, heims-
kona í hvítri kanínuloðkápu, hógvær,
feimin, allt að því fálát. Það var þá
þegar yfir henni reisn sem hún varð-
veitti alla ævi sína. Hún var velkomin
í fámennt samfélag skólans, en eng-
inn vissi, þrátt fyrir kanínukápuna,
hve mikill og spennandi persónuleiki
hún var fyrr en í fyrsta tímanum sem
yfirheyrt var í utanaðbókarlærdómi
ljóða. I þá góðu daga var okkur öllum
skylt að læra ljóð þjóðskáldanna ut-
anbókar, rísa á fætur og flytja í ís-
lenskutímum. Hrönn stóð upp og hóf
að fara með fyrstu erindi Matthíasar
Jochumssonar um Hallgrím Péturs-
son. Hún mælti ljóðið fram svo sem
henni var tamt með klingjandi norð-
lenskum framburði með öllum þeim
samhljóðum sem unnt var að radda.
Þau meðal Reykjavíkurbamanna,
sem ekki áttuðu sig á því sem fór
fram, tóku að flissa ofan í skólabæk-
urnar, og bjuggu sig undir að stríða
þessari sérkennilegu stelpu á því
hvað hún talaði hjákátlega. Fröken
Guðrún, íslenskukennarinn okkar,
sagði: „Þökk fyrir Hrönn, það er
langt síðan ég hef heyrt farið svona
fallega með ljóð eftir séra Matthías.“
Við svo búið hættu krakkar að flissa
og engum datt í hug að fara að finna
að þessum talsmáta. Hann þóknaðist
fröken Guðrúnu og það var nemend-
um hennar og aðdáendum nóg.
Löngu seinna áttaði ég mig á að
þarna í 10 ára bekk varð ég í fyrsta
sinn vitni að einstakri frásagnargáfu
Hrannar, sem við allir vinir hennar
áttum svo oft eftir að njóta.
Eftir stúdentspróf hélt Hrönn til
Vínarborgar til náms í sálarfræði og
var þar með fyrri manni sínum
Högna Sigurjónssyni. Hann var mik-
ill efnismaður, glaðsinna, bráð-
greindur og gjörvulegur. Þau voru
meðal fyrstu íslensku stúdentanna
sem héldu til Vínarborgar snemma á
sjötta áratugnum, en þar myndaðist
íslensk stúdentanýlenda, þar sem
margir sem síðar urðu þekkt fólk í ís-
lensku þjóðlífi stunduðu nám. Líf,
umræður og uppátæki þessa unga
fólks var sem eitt ævintýri, sem
Hrönn sagði af litríkar sögur, svo líf-
legar og skemmtilegar, að þær lifn-
uðu eins og leikrit á sviði. Hún var
einstaklega næm á spaugilegar hliðar
hversdagslegra atburða. Hún hvorki
hermdi eftir né gerði gys að nokkrum
manni, heldur brá upp mynd af atvik-
um sem kom okkur til að gráta af
hlátri. Hún dró áheyrendur sína inn í
frásögnina á þann hátt að við erum
mörg sem finnst sem við hefðum ver-
ið þama sjálf á Vínarárunum. Hrönn
og Högni eignuðust son í Vín, Sigur-
jón, sem varð allra augasteinn meðal
Austurríkismanna sem þau umgeng-
ust, ekki síst fyrir það að hann var
kallaður Nonni, en sú kynslóð sem þá
var á besta aldri í Vín átti Nonna-
bækumar að uppáhaldsbókum frá
bernsku sinni og allir þekktu ritverk
Jóns Sveinssonar. Hrönn varð fyrir
þeim mikla harmi þegar Nonni var á
öðm ári að þau misstu Högna af slys-
fömm. Hún sneri heim til Islands
með drenginn sinn. Rúmu ári síðar
gerði hún aðra tilraun við sálarfræð-
ina í Austm-ríki og hafði þá sem fyrr
heimsþekkta prófessora sem lærifeð-
ur, svo sem þá Asperger og Ror-
acher. Litli sonur hennar varð eftir
heima og að tveim árum liðnum varð
henni þessi aðskilnaður ofviða og hún
sneri enn heim. Á þessum ámm var
hún stundum auralítil, eins og geng-
ur meðal stúdenta, og vann sér þá inn
aura með því að vera statisti í bíó-
myndum. Hún var alltaf aufúsugest-
ur í kvikmyndaverinu í Vín - hún var
svo glæsileg. Hrönn hafði öðlast þá
menntun í sálarfræði þegar hún sneri
heim, að augljóst má vera að hefði
hér þá verið komið nám í sálarfræði
við Háskóla íslands hefði hún leikið
sér að því að ljúka námi hér heima og
við hefðum átt í henni í sálfræðinga-
stétt traustan og íhugulan liðsmann.
Hún brá oft fyrir sig þekkingu sinni í
vinahópi og aldrei brást það að þar
fór vel ígrundað álit. Hún kunni þar á
ofan þýsku svo prýði var að. Þegar
heim kom að þessu sinni fór hún að
vinna skrifstofustörf. Hún naut
þeirrar gæfu að kynnast síðari manni
sínum Gunnari Rúnari Bjarnasyni
listmálara og leikmyndateiknara.
Þau eignuðust tvö mikil efnisbörn,
Jórunni og Gunnar Snorra. Heimili
þeirra í fallega húsinu í Kópavogi hef-
ur verið eins og aldingarður, grósku-
ríkur pottagróður hvert sem litið er
og segir margt um Hrönn. Það dafn-
aði allt vel sem nærri henni var. Þess
nutu barnabörnin í ríkum mæli á síð-
ariárum.
Við vorum 14 vinkonm-, skólasyst-
ur, sem stofnuðum saumaklúbb rétt
eftir fermingu og nefndum okkur
Caspírur. Hrönn Aðalsteinsdóttir er
sú þriðja í þeim hópi sem fellur frá.
Við söknum hennar sárt. Hún bjó yfir
fágætum kostum sem voru glaðværð
og hógværð í senn. Ástvinum hennar
öllum vottum við Caspírur sem eftir
stöndum innilegan samhug okkar,
daprar en ríkar af dýrmætum minn-
ingum.
Vigdís Finnbogadóttir.
Hrönn, stelpan með krullurnar og
stóru dimmbláu augun, settist í
Ágústarskóla haustið 1943 og síðan í
Menntaskólann í Reykjavík og héld-
um við einar fjórtán bekkjarsystur
vináttu alla tíð og hittumst viku- eða
hálfsmánaðarlega í saumaklúbb frá
táningsárum. Aldrei rofnaði sam-
bandið þrátt fyrir fjarveru margra
okkar um árabil vegna dvalar erlend-
is við nám eða af öðrum orsökum. Nú
er höggvið þriðja skarðið í hópinn
okkar.
I æsku bjó Hrönn ásamt móður
sinni, Jórunni, yndislegri konu, á
Dalvík, Akureyri, Patreksfirði og síð-
an á Víðimelnum í Reykjavík og gat
brugðið fyrir sig norðlenskum og
vestfirskum málhreim okkm- hinum
til skemmtunar. Á sumrum var hún
oft hjá föðurfólki sínu í Borgamesi.
Allir þessir staðir höfðu sinn sérbrag
og var Hrönn næm á blæbrigðin og
mannlífið á hverjum stað þótt ung
væri og hefur eflaust aukið reynslu
sína og þekkingu á þessum „flæk-
ingi“ um landið, enda vinsæl, falleg
og hafði svo skemmtilega frásagnar-
hæfileika að allt varð að ævintýri og
spennusögu í hennar meðferð.
Á þessum námsárum okkar var oft
hörgull á ýmsum fatnaði, allt
skammtað, en við fóðruð á amerísk-
um bíómyndum og Lana Turner,
Betty Grable og Rita Hayworth okk-
ar fyrirmyndir í tískunni. Eitt sinn
kvisaðist að merkilegar „bomsur“
hefðu borist í skóverslun á horni
Bankastrætis og Skólavörðustígs og
náði biðröðin langt upp eftir Skóla-
vörðustíg. Við Hrönn lögðum af stað í
bomsuslaginn, en þegar að okkur
kom var búðinni lokað rétt við nefið á
okkur. Við strunsuðum því upp
Laugaveg í fússi yfir þessari óheppni,
en viti menn, þegar við gengum svo
niður Laugaveg var verið að opna
aftur og enginn í búðinni og við gát-
um keypt þessar dýrindis „bomsur“
með loðkanti alveg eins og Holly-
wood-stjörnurnar voru í. Þvílík
Iukka!
Eftir stúdentspróf 1950 giftist
Hrönn bekkjarbróður sínum Högna
Sigurjónssyni og héldu þau um
haustið til Vínarborgar til náms,
Hrönn í sálarfræði og Högni í arki-
tektúr. Þau munu hafa verið fyrstu
íslensku stúdentarnir sem fóru þang-
að til náms eftir stríð og var ræðis-
maður Austum'kis á Islandi, Dr.
Schopka, þeim hjálplegur við alla
skjalagerð og vegabréf, en Vínarborg
var þá skipt í yfirráðasvæði þriggja
aðila, nokkra mánuði í senn, rússn-
eskt, enskt og franskt, svo þetta var
ekki einfalt mál að fara þangað til
náms og skriffinnska mikil. Á móti
kom að Austurríki var eitt ódýrasta
land í Evrópu og gjaldeyrisskipti
mjög hagstæð íslensku krónunni.
Þetta var fyrir tíma námslána að
sjálfsögðu og urðu fjölskyldur heima
að sjá fyrir sínu fólki. Ennfremur var
Vínarháskóli með virtustu skólum í