Morgunblaðið - 01.12.2000, Qupperneq 62

Þorgrímur Þráínsson
hefur skrifað fjölda bóka sem notið hafa feikilegra vinsælda. I Hlæjandi ref
kveður við nýjan tón sem kemur á óvart og enn mun fjölga í hinum stóra
lesendahópi Þorgríms.
Sumarið sem Olfhildur er þrettán ára gerast óvæntir atburðir í lífi hennar
þegar hún kynnist indíánastráknum Mússí sem kemur til íslands sem
laumufarþegi með skipi. Hann gefur engar skýringar á ferðum sínum og
neitar að tala við nokkurn mann. Úlfhildi tekst þó með ýmsum brögðum
að vinna trúnað hans og smátt og smátt leysir Mússí frá skjóðunni og segir
henni frá því hvers vegna hann flúði til íslands og hvaða ógnir steðja að
honum.
Friðrik Erlingsson
í þessu nýja verki skyggnist Friðrik inn í
hugarheim hinna minnstu bræðra, ekki síður
en þeirra sem meira mega sín. Á heimili suður
með sjó líta ung hjón á það sem köllun sína að
veita drengjum sem erfitt eiga uppdráttar
samastað og aðhald. Þar grípur hver og einn til
sinna ráða til að heyja hina daglegu baráttu;
lífsflótti, kaldhæðni og húmor kallast á. Og
undir niðri kraumar þung undiralda því allir
hafa sinn djöful að draga. Næm skynjun og
nakinn veruleiki spila hér saman á áhrifaríkan
hátt.
„Umhverfi sögunnar er fullt af fyrirboðum,
náttúrulýsingarnar eru svo skýrar að auðvelt er
að sjá landið fyrir sér. Það sama á við
persónurnar og undirrituð gat ekki varist þeirri
tilfinningu að hún væri að lesa málverk á
hreyfingu. Það er greinilegt að Friðrik
Erlingsson hefur fundið sinn eigin stíl, sína
eigin rödd. Hún er hljómmikil og sterk, auk
þess sem Friðrik hefur næma tilfinningu fyrir
því smæsta og leyndasta í mannlegu eðli.“
Or ritdómi í Morgunblaðinu.