Morgunblaðið - 28.12.2000, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 28. DESEMBER 2000 57
JÚLÍANA
VIGGÓSDÓTTIR
+ Júliana Viggós-
dóttir fæddist í
Reykjavík 2. ágúst
1929. Hún lést 14.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Lára Guð-
brandsdóttir, f.
13.11. 1908, d. 8.12.
1967, og Viggó Guð-
jónsson, f. 1.12.
1907, d. 15.9. 1996.
Systkini hennar
voru ellefu og eru
tvö þeirra eftirlif-
andi, Guðbjörg Jón-
ína Katrín Viggós-
dóttir og Jón Auðunn Viggósson.
Ung að árum kynntist Júlíana
Andrési Sighvatssyni og giftu
þau sig árið 1955. Saman eign-
uðust þau átta börn. 1) Kristín
Andrésdóttir, f. 25.10. 1947,
hennar börn urðu fjögur en eitt
lést 14.4. 1972. 2) Sighvatur
Andrésson, f. 26.3.
1949, d. 1.7. 1989,
átti hann þrjú börn.
3) Margrét Lilja Rut
Andrésdóttir, f. 6.6.
1955, d. 8.8. 1994,
átti hún fjögur
börn. 4) Árelía Þór-
dís Andrésdóttir, f.
4.12. 1956, á hún
gp Jjf fjögur börn. 5)
Ándrés Jón Andrés-
son, f. 1.2. 1960, á
hann fimm börn. 6)
Halla Andrés-
dóttir, f. 15.3. 1965,
á hún þrjú börn. 7)
Viggó Andrésson, f. 7.1. 1967. 8)
Finnur Andrésson, f. 10.4. 1971,
á hann tvö börn.
Júlíana og Andrés slitu síðar
samvistir.
Utför Júli'önu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Hún mamma mín er dáin og ég
sakna hennar svo mikið að engin
orð fá því lýst.
Við áttum svo margar góðar
stundir saman, við vorum mjög
nánar síðustu tvö árin, og eftir að
hún veiktist reyndi ég að hjálpa
henni og hlúa að henni eins vel og
ég gat, hún var alltaf svo þakklát
fyrir allt, sama hversu lítið það var.
Elsku mamma mín, ég þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar og léttu
lundina þína, en nú ertu farin frá
okkur og ég veit að börnin þín og
barnabarn taka á móti þér opnum
örmum.
Blessuð sé minning þín, Guð
blessi þig.
Þín dóttir,
Kristín.
Elskuleg móðir mín er látin. Þeg-
ar ég hugsa um þig, elsku mamma,
vil ég minnast glaðværðar þinnar
og hvernig þessi fallegu grænu
augu þín tindruðu þegar þú varst
kát, því alltaf var stutt í hlátur þinn
og góðan húmor. Vinmörg varstu
og ekki síst vegna þess að þú áttir
alltaf rúm í hjarta þínu fyrir alla,
sérstaklega þá sem áttu um sárt að
binda. Það leituðu allir til Lúllu
eins og þú varst oftast kölluð.
Elsku mamma, þú varst yndisleg
kona sem gleymdir eigin erfiðleik-
um ef einhver átti um sárt að binda
og gafst af þér það sem þér einni
var lagið. Síðasta árið þitt ein-
kenndist af veikindum en fram að
því varstu alltaf heilsuhraust og lík-
amlega sterk kona og þannig mun
ég minnast þín mamma mín. Nú
ertu komin til Didda og Möggu,
sem eílaust hafa tekið vel á móti
þér. Eg bið guð að veita systkinum
mínum styrk og trú á þessum erf-
iðu tímum. Bless mamma mín.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bakvið árin.
(V. Briem.)
Þín elskandi dóttir,
Lára Halla.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Bless elsku amma.
Andrés Þór, Steindór Ingi,
Ester Kristjana.
Til þín sem varst okkur svo
margt, móðir, tengdamóðir, amma,
vinur, hlý hönd að halda í, mjúkur
faðmur að sitja í og allt hitt sem við
söknum nú þegar svo sárt.
Það er svo skrítið að hugsa til
þess að þú sért ekki lengur hér hjá
okkur. Það virðist svo stutt síðan
við heimsóttum þig, sátum og
spjölluðum, þú spáðir jafnvel í bolla
ef þú varst 1 stuði eða bara sast
spennt yfir boxinu með okkur. Það
var alltaf svo gott að koma til þín úr
amstri dagsins, það var alltaf heitt
á könnunni, alltaf fullt hús af fólki
og þú tókst öllum vel sem þig sóttu
heim. En lífið er skrítið. Hvern
hefði grunað þegar við sáumst síð-
ast, að það væru okkar síðustu
fundir? Áð jólagjöfin þín kæmist
aldrei til þín? Að kallið kæmi svona
fljótt eftir að við kvöddumst og þú
svo hress? Og hvern hefði grunað
að við værum að kveðjast í síðasta
sinn?
Eftir sitja minningar, minning
um Lúllu, hjarthlýja, góða konu
sem við söknum svo sárt. Minning
um það sem var okkur svo dýrmætt
og kært, sorg yfir því að heyra ekki
í þér og geta ekki deilt með þér
gleði og sorg og þakkir fyrir að
hafa fengið að deila með þér lífinu.
Okkur langar að þakka þér allt sem
þú varst og allt sem þú gafst. Og
síðast en ekki síst: Takk fyrir að
hafa verið til.
Sárt er að sakna
svo hlýrra handa
minn struku vanga
í hverjum vanda.
Pær áttu öllum
allt að gefa
og kunnu að gleðja
og grát að sefa.
Á þrautardeginum
þessum kalda
ég þarf svo sárlega
á þeim að halda.
(S.V.)
Viggó, Sigríður Björk og
Björgvin Þórir.
Hún Lúlla frænka er dáin, hún
var móðursystir mín og það ermeð
djúpri sorg og sárum söknuði sem
ég kveð þig elsku vina, alltof fljótt,
með örfáum orðum sem geta þó á
engan hátt tjáð nægilega þá inni-
legu vináttu og sérstöku elsku sem
á milli okkar var. Þegar þú bjóst á
Stekknum lá leið mín þó nokkuð oft
þangað, en fyrst fyrir alvöru eftir
að þú fluttir þaðan urðum við nánar
og mikið saman. Stundum sátum
við bara og þögðum eða við töluðum
um margt og mikið. Aldrei þurfti ég
að vera önnur en ég er hjá þér, því
þú skildir margt og meira en aðrir!
Eg þurfti ekki að gera mér upp
gleði ef ég átti erfitt. Og ef allt lék í
lyndi var mikið hlegið og jafnvel
dansað og í margan bollann lastu
og varla brást að það rættist. Eitt
sinn rættist það sem þú hafðir spáð
hálftíma seinna, þá hló ég. Eg var
hjá mömmu í Svíþjóð ’99 þegar ég
frétti að þú hefðir veikst illa rétt
fyrir afmælið þitt í ágúst, þá brá
mér illa elskan. Þú varst ekki söm
eftir það, þú varðst svo hljóðlát og
lítil, en Iaumaðir inn gullkornum
hér og þar í samtölum okkar og
alltaf sama umhyggjan fyrir mér og
mínum. Og mikið varstu mér góð
þegar mamma dó á jólunum ’99
þótt þú syrgðir hana engu minna en
ég. Þakka þér mín kæra fyrir að
leyfa mér að koma í kaffi hvenær
sem var, á hvaða tíma sem var,
hvort sem ég kom seint eða
snemma skipti það ekki máli. Ég
var orðin eins og eitt af börnunum
þínum og þú hringdir oft ef þig var
farið að lengja eftir mér og það var
notalegt. Þú fórst tvisvar á spítala
eftir þetta illa veik en komst til
baka og þegar ég hitti þig síðast
varð ég svo fegin að sjá að fallega
blikið var komið aftur í augun þín,
sem voru svo sérstök. Þá hélt ég að
allt væri að verða í lagi en þar
skjátlaðist mér. Þú hélst yfir móð-
una miklu í einu vetfangi og það er
víst að enginn veit sína ævina fyrr
en öll er, því síst átti ég von á að
missa þig svo fljótt, kæra frænka,
og sárt er það. Ég var svo viss um
að ég hefði þig miklu lengur og
gæti hitt þig oft og fengið mér kaffi
og skraf með þér og var að íhuga
jólagjöf handa þér þegar Stína
frænka hringdi og sagði mér að þú
værir dáin. Þá vart trúði ég henni.
En svona er þetta, maður er ekki
spurður.
Og í lokin, pabbi kallaði þig alltaf
„perluna sína“ og það varstu.
Þakka þér allt elsku frænka mín og
líði þér vel þar sem þú ert nú. Von-
andi hefurðu hitt alla þína, bæði
börnin þín og aðra sem taka hönd-
um um þig elskan mín.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, - Drottnn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
(Sig. Kr. Pétursson.)
Við öll systkinin og fjölskylda
kveðjum þig með söknuði og trega.
Ég sakna þín sárlega og mun
geyma minningu þína í hjarta mér
um alla tíð og tíma.
Hvíl í friði elsku Lúlla mín og
guð gæti þín.
Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn,
og þú munt sjá
að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.
(Spámaðurinn.)
Þín frænka,
Rós.
Júlíana Viggósdóttir fæddist á
Stokkseyri 2. ágúst 1929. Foreldrar
hennar voru Lára Guðbrandsdóttir
og Viggó Guðjónsson sjómaður. Á
Stokkseyri átti hún heima fyrstu
þrjú ár ævi sinnar en eftir það flutt-
ist fjölskylda hennar til Reykjavík-
ur. Þaðan stundaði Viggó sjóinn og
var vélstjóri á togurum í áratugi
eða meðan starfsævin entist, þar á
meðal lengi á BV Jóni forseta. Júlí-
ana vann sem ung stelpa oft í sveit
á sumrum, bæði fyrir norðan og á
Hrepphólum í Árnessýslu. Það var
henni hollt að vera í sveitinni sem
unglingur, eins og öðrum, og kom-
ast í snertingu við hina íslensku
náttúrufegurð sumarsins. Júlíana
var heilsuhraust og vel á sig komin
alla tíð, þar til fyrir einu til tveimur
árum að hún varð fyrir áfalli er hún
fékk snert af heilablóðfalli og náði
sér ekki eftir það, þótt vonir stæðu
til þess um tíma.
Kynni okkar Júlíönu eða Lúllu
eins og hún var kölluð hófust þegar
hún var við heyskap eða kaupa-
kona, eins og það var kallað, eitt
sumar hjá sæmdarhjónunum
Sturlu Jónssyni og Sigríði Einars-
dóttur á Fljótshólum, en það er
næsti bær við Ragnheiðarstaði þar
sem ég átti heima hjá foreldrum
SIGURLAUG
STEFÁNSDÓTTIR
+ Sigurlaug Stef-
ánsdóttir fædd-
ist á Smyrlabergi á
Ásum 25. september
1915. Hún lést 15.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Guðrún
Kristmundsdóttir og
Stefán Jónsson,
bóndi á Stnyrla-
bergi. Hún stundaði
nám í Kvennaskól-
anum á Blönduósi
og í Reykholti.
Hennar aðalstarf
var ráðskonu- og
húsmóðurstarf. Hún var búsett
á Skagast.rönd, Búðardal, Ólafs-
firði, Reykjaskóla, Reykjavík og
Kópavogi.
Eiginmaður Sigurlaugar var
Ragnar Þorsteinsson, kennari, f.
28. febrúar 1914, d. 17 sept-
ember 1999.
Börn þeirra: Hrafn, skipstjóri
og útgerðarmaður í Ólafsfirði, f.
25. nóvember 1938;
tílfur, tæknifulltrúi
hjá Islenskri get-
spá, f. 24. desember
1939; Hreinn, cand.
mag., kennari við
Menntaskólann á
Laugarvatni, f. 31.
desember 1940;
Edda, fulltrúi í
starfsmannadeild
Símans hf., f. 2.
apr. 1944, Örn, f.
24. apr. 1946, d. 11.
maí 1951; Guðrún,
skrifstofustjóri
Húnaþingi vestra,
Hvammstanga, f. 1. september
1950; Örn, kennari og þýðandi,
f. 15. júní 1953; Þorsteinn,
fulltrúi hjá VÍS á Húsavík, f. 25.
nóvember 1954; Gísli, M.A., þýð-
andi hjá Stöð 2, f. 27. desember
1957.
títför Sigurlaugar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Segðu það með blómum gætu hafa
verið einkunnarorð Laugu vinkonu
minnar og svilkonu. Hún var mikil
ræktunarkona. Plantaði trjám hvar
sem hún gat því við komið og hlúði
að öllum gróðri. Furulundurinn við
Selgilið í Dölum og unaðsreiturinn í
Seli undir Esjuhlíðum báru vott um
þann áhuga og alúð sem hún hafði á
öllu sem óx og dafnaði. Hún stund-
aði líka mannrækt. Það var gaman
að heimsækja hana og Ragnar í
vegavinnuskúra í Dölum og á
Reykjaskóla.
Ég og börnin mín þökkum henni
samfylgdina og óskum góðrar ferðar
og gleðilegra jóla, hvar sem hún fer
Guðs um geim.
Sem móðir hún býr í bamsins mynd,
það ber hennar ættarmerki.
Svo streyma skal áfram lífsins lind,
þó lokið sé hennar verki
og vikja skal hel við garðsins grind,
því Guð vor, hann er sá sterki.
(Einar Ben.)
Ættingjum votta ég samúð.
Ingibjörg.
Slóð minninganna er löng þegar
komið er fram á efri ár! Sú slóð er að
stórum hluta vörðuð fólki, sem skín
misskært í mistri endurminning-
anna. Þar finnst mér sannarlega að
minningin um Sigurlaugu Stefáns-
dóttur (Laugu) lýsi skært.
mínum, Sighvati Andréssyni og
Kristínu Árnadóttur. Eftir sumarið
hófum við sambúð í Reykjavík um
tíma og eignuðumst þar okkar,
fyrsta barn, en fluttumst svo að
Ragnheiðarstöðum. Þar stundaði
ég akstur vörubíla o.fl., flutti vikur
til Reykjavíkur og fóðurvörur,
áburð o.fl. til bænda. Á Ragnheið-
arstöðum áttum við Júlíana heima í
ein átta til níu ár. Áður en við flutt-
umst aftur til Reykjavíkur höfðum
við eignast þrjú börn, en þau áttu
eftir að verða átta, fjórar stúlkur
og fjórir drengir. Tvö þeirra létust
á miðjum aldri. Við höfðum leigt
íbúðir í Reykjavík eins og gengur
en svo eignuðumst við okkar eigið
einbýlishús við Skriðustekk með
stórri lóð. Þar ræktuðum við mikið
af trjám o.fl. Og undum við okkur
vel þar. En þó að leiðir skildi á efri
árum eftir fjörutíu og fimm ára
sambúð hélst vinátta alltaf okkar á
milli enda eðlilegt eftir svo langa
sambúð og vegna barnanna okkar.
Þegar ég kynntist Lúllu var hún
sautján ára einstaklega falleg
stúlka svo að eftir var tekið, glað-
værðin, góðvildin og hlýhugurinn í
garð annarra. Ekki síst barnanna,
allra barna, þau áttu hug hennar og
hjarta og það var einkenni hennar
og aðalsmerki enda var hún vina-
mörg og gefandi persónuleiki fyrir
þá sem komu til hennar. Og ég held
að það fólk sem kom til hennar í.
heimsókn hafi farið glaðara og
bjartsýnna frá henni en þegar það
kom. Slík var útgeislun hennar og
hlýlegt viðmót.
Við minnumst hennar með virð-
ingu og þakklæti.
Vertu sæl, Lúlla mín.
Guð varðveiti þig.
Sem loftbára rísi við hörpuhljóm
og hverfi í eilífan geiminn
ska! hverfa hver kraftur og kulna hvert
blóm
þau komu til þess í heiminn
en þó á sér vonir hvert lífsins Ijós
er lúta skal dauðans veldi
og moldin sig hylur með rós við rós
er roðna í sólareldi.
(Einar Ben.)
Andrés Sighvatsson.
Það eru liðin meira en 60 ár síðan
ég kynntist henni fyrst. Hún hafði
þá ráðið sig sem matráðskonu í
vegavinnu vestur í Dölum. Forsenda
þeirrar ráðningar var, að sjálfsögðu,
sú að hún var heitkona Ragnars
Þorsteinssonar kennara, en hann
var flokksstjóri yfir vegagerðar-
mönnum. Ragnar var mikill vinur
minn og verndari, en ég var vega- .
vinnustrákur innan við fermingu.
Ekki hafði ég lengi þekkt Laugu,
þegar ég skynjaði, að hún hafði til-
einkað sér sömu skyldur og Ragnar
gagnvart mér. Og allar götur síðan
varð ég aðnjótandi hlýju hennar og
umhyggju. Éinu eða tveimur sumr-
um síðar fékk ég það starf að gerast
aðstoðarmaður hennar í eldhúsinu.
Sýndi hún af sér þolinmæði og þakk-
læti, jafnvel þótt aðstoðarmaðurinn
væri ekki fullkominn.
Örlög réðu því að búseta Laugu
og Ragnars var um langt árabil
norður í landi, en mín á Suðurnesj-
um. Um langt árabil var samgangur
okkar því ekki mikill. Því varð það
mér til stórrar gleði þegar þau flutti^,
í Kópavog, þar sem þau dvöldu síð-
ustu árin. Þar sótti ég þau oft heim,
mér til mikillar ánægju.
Þar var ætíð tekið á móti mér
opnum örmum, eins og um týnda
soninn væri að ræða. Eg vissi frá
fyrri tíð að Lauga var mikil húsmóð-
ir og þess fékk ég að njóta í ríkum
mæli. Það sem einkenndi hana ekki
síst var atorkan og vinnugleðin,
enda hafði hún sannarlega þurft að
standa sig í lífsins ólgusjó. Þá var
hún búin að ala upp mörg börn og
skila þeim út í lífið með sóma. Þá
veit ég einnig að hún var Ragnari-
stoð sem aldrei brást.
Það verða óvæntir fagnaðarfundir
þegar Ragnar hittir hana aftur, ekki
síst þar sem hann taldi fráleitt að til
væri framhaldslíf.
Við fráfall þessarar sómakonu
sendi ég öllum afkomendum og
venslafólki hennar mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Ingólfur Aðalsteinsson.