Morgunblaðið - 28.12.2000, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 28. DESEMBER 2000 ?9
írá Bæ hafa svo snögglega verið brott
kölluð ætla ég þó af eigingh’ni að láta
þá ósk uppi að þau hefðu mátt feta
æviveginn áfram, lengra, afkomend-
um sínum og ástvinum til aukins
þroska og lífsfyllingar.
Blessuð sé minning þeirra beggja.
Sigurður Jónsson.
í dag kveðjum við Gógó, einstaka,
kæra vinkonu og spilafélaga í áratugi
með ljóði Hannesar Péturssonar:
Svo er því farið:
Sásem eftirlifir
deyrþeimsemdeyr
enhinndánilifir
íhjartaogminni
mannaerhanssakna.
Þeireruhimnamir
honumyfir.
Kæri Gunnar. Sendum þér og fjöl-
skyldu samúðarkveðjur okkar allra.
Gunnhildur, Svafar, Ásta,
Ólafur, María, Ámi,
Margrét og Haukur.
Stundum er líflð alveg óskiljanlegt,
hvað er að gerast. Þetta hugsaði ég að
kvöldi 20. desember þegar mamma
hringdi í mig og sagði mér að Gógó
frænka væri dáin. Nei, þetta gat ekki
verið, pabbi nýdáinn, svo deyr Gógó
systir hans aðeins átta dögum seinna.
Hvað er Guð að gera, var ekki nóg
komið. Við systkinin fórum yfir á
Helluland til mömmu og sátum þar
og reyndum að skilja hver tilgang-
urinn með þessu öllu saman væri. En
svona er víst lífið, einhver tilgangur
hlýtur að vera með þessu þó ég skilji
hann ekki núna. Gógó frænka var
yndisleg kona, hún var elst þeiri'a
systkina og höfuð ættarinnar eftir að
afi og amma dóu. Nú er hún farin og
pabbi líka. Hver heldur þá tölur þeg-
ar eitthvað er um að vera í ættinni?
Alltaf gat maðui-
treyst því að Gógó segði eitthvað
fallegt. Ég var einn vetur hjá þeim
Gógó og Gunnari þegar ég var í skóla.
Það var góður tími. Alltaf man ég eft-
ir ættarmótinu í Bifröst í Borgarfirði,
meiri hluti ættarinnar var í sumarbú-
stöðum þai'. Nokkuð var á milli okkar
bústaðar og bústaðarins sem Gógó
var í. Svo fóru Sólveig Arna og Jón
Heiðar að hverfa hvað eftir annað og
enginn skildi neitt hvert þau voru
alltaf að laumast. En auðvitað var það
Gógó frænka sem hafði þetta aðdrátt-
arafl, hún átti nefnilega súkkulaði. Já,
svona var Gógó, alltaf átti hún eitt-
hvað að gefa, ef það var ekki nammi
þá var það nóg af hlýju og ástúð. Já,
þær eru margar minningarnar sem
koma upp í hugann en sterkust er
minningin um það þegar ég var að
koma út frá því að kveðja pabba áður
en hann færi suður. Þá var Gógó fram
á gangi og hlýtt og traust faðmlag
hennar var mér mikill styrkur. Svona
væri lengi hægt að telja upp þegar
bros hennar og faðmur hugguðu
mann. Elsku Gunnar frændi, Anna
Stína, Siggi, Birna, Sölvi og öll
ömmubörnin, þið hafið misst mikið.
Megi Guð styrkja og vaka yfir ykkur
á þessum erfiðu tímum.
Kveðja,
Kristúi Jónsdóttir.
Störináflánni
erfölnuðognú
ferenginnumveginn
annarenþú.
I dimmunni greinirðu
daufan nið
ogveistþúertkominn
aðvaðinuáánni.
(HannesPétursson.)
Það eru örlög bæði flóru og fánu að
falla til jarðar þegar haustar að í líf-
inu. Liðlegur sjötugsaldur telst ekki
tiltakanlega hár í dag - má líkja því
við haustbyrjun og vetur framundan
áður ári lýkur. Síðasta ferð Bússa
frænda átti sér skamman aðdraganda
og mamma hafði oft á orði vikuna eft-
ir lát hans að hún væri ekki enn farin
að skilja að hann væri dáinn, fékk
enda ekki tækifæri til að kveðja hann
eins og hún hefði viljað. Sennilega
hefur hún tæplega verið búin að horf-
ast til fullnustu í augu við þennan
verulpikaþegar hún, aðeins átta dög-
um síðar, lagði sjálf upp í sína hinstu
for, á fæðingardegi föður þeirra
systkinanna.
Þau vonj um margt lík. Frænd-
rækni og gestrisni voru arfleifð sem
bæði báru frá mannmörgu æsku-
heimili, hjálpsöm, söngvin og glaðvær
á góðum stundum.
Hvorugt þeirra flíkaði tilfinningum
sínum. Hún átti auðvelt með að sýna
öðrum hluttekningu og styðja í erf-
iðleikum en bar eigin tilfinningar ekki
á torg. Hann alltaf góðlegur: „Sæl
góða“ og kankvíst bros var hans
venjubundna kveðja.
Skólaganga þeÚTa var undirbún-
ingur til hefðbundinna starfa forfeðra
þeirra, hans sem bónda á ættaróðal-
inu, hennar sem húsmóður. Bæði
höfðu án efa hæfileika til frekara
náms og mömmu sámaði oft hve
skólaganga hennar var knöpp, aðeins
fáein misseri í farskóla og einn vetur
á húsmæðraskóla. Það þætti lítið
veganesti í dag en nýttist henni vel,
ásamt mótun uppeldis í föðurgarði.
Örlögin höguðu því svo að Bússi
tók ekki við búskap af foreldrum sín-
um en varði mestri sinni starfsævi
sem bóndi á Hellulandi, í fyrstu í sam-
búð við tengdaforeldra sína. Mamma
naut sinnar húsmæðraskólagöngu við
matseld á hótelum og veitingastöðum
áður en hún giftist en annars var hún
mestan hluta fullorðinsára sinna
heimavinnandi húsmóðir. Hún vildi
frekar búa við þrengri kost og sinna
uppeldi okkar dætranna og umönnun
heimilisins en stunda vinnu utan
þess. Uppeldið hefur reynst okkur
systrunum notadrjúgt - kunnátta í
matargerð, fatasaumi og hannyrðum
hefur dugað okkur vel við eigið heim-
ilishald. Hún var afburðahandverks-
manneskja, lærði fatasaum tæplega
fertug og starfaði við það árum sam-
an á heimili sínu, auk þess sem hún
var um tíma verkstjóri á saumastofu
eftir að við systurnar vorum báðar
fai'nar að heiman.
Bæði á Hellulandi og á Hólavegi 17
var afai' gestkvæmt. Gilti einu hver
tók á móti á Hellulandi, Ragnheiður
tengdamóðir Bússa, Þórann kona
hans eða hann sjálfur, alltaf hafði
maður á tilfinningunni að viðkomandi
væri einlæglega glaður yfir heim-
sókninni. Innileg hlýja umvafði
mann, sama hvort erindið var jóla-
heimsókn, beijaferð eða annað. Það
eru góðar minningar sem munu ylja
um ókomna tíð. Á Hólavegi 17 vai'
viðkomustaður íjölmennra ætta og
stórs vinahóps. Á meðan samgöngur
voru ekki eins greiðar og nú var þar
sjálfsagður áningai’staður og tekið á
móti gestum eftir bestu föngum. Við
systur minnumst þess báðar frá sum-
ardögum unglingsái'a að hafa sofið á
dýnu frammi á gangi vikum saman
þar sem öll rúm vora upptekin af
gestum, þrátt fyrir fremur rúm húsa-
kynni. Ekki tíðkaðist að hafa svefn-
poka meðferðis og því var þvottur ær-
inn, bakstur og matargerð eins og á
litlu hóteli. Húsbóndinn dró björg í bú
og húsfreyjan matreiddi hvers konar
villibráð af natni og kunnáttu. Sam-
hent hjón sem glöddust yfir heim-
sóknum vina og vandamanna sem
fram á þennan dag eiga samastað vís-
an á Hólaveginum. En það var ekki
alveg laust við að við tvær yrðum
fegnar þegai' sumri hallaði - þegar
hillti undir að við fengjum rúmin okk-
ar aftur.
Bússi hafði fyrir þungu heimili að
sjá, 10 barna faðir, og því ekki marg-
ar stundir til tómstunda. Mér er ekki
kunnugt um að hann hafi helgað
áhugamálum sínum nokkra stund
fyri’ en á efri árum er bömin vora öll
vaxin úr grasi og Ólafur sonur hans
að hluta tekinn við bústörfum. Stolt
hans og ánægja var tengt börnunum
hans og fjölmennum hópi barna- og
barnabai-na. Ég minnist þess hve
Bússi var glettilega rogginn á ætt-
armótinu á Varmalandi fyrir tveim
áram er í ljós kom að yfirlit um af-
komendur hans tók yfir heilan vegg -
miklu stærra og meira en nokkmTa
hinna systkinanna!
Mamma eignaðist tvær dætur og 7
bamabörn. Ekki hálfdrættingur á við
Bússa hvað það varðaði en hún var
stolt af þeim, fylgdist vel með og
gladdist yfir hverjum sigri og áfanga.
Áður en afi í Bæ dó hafði hann
tryggt afkomendum sínum jarðnæði,
ásamt litlum sumarbústað, á einum
fegursta stað Bæjarlandsins, niðri við
Bæjarklettana með gjálfrandi haföld-
una á aðra hönd en víðáttumikið
Höfðavatnið á hina, og Þórðarhöfðinn
sem bakhjarl. Þessi bústaður á Bæj-
armölum, Litli-Bær, sameinaði systk-
inin og fóstursystkin árlega og hygg
ég að sjaldan hafi þeim verið glaðara í
sinni en á þeim stundum.
Bæði mamma og Bússi áttu við
vanheilsu að stríða um margra ára
skeið. Bússi var vinnuþjarkur og slit-
inn orðinn, beið aldrei bætur vinnu-
slyss sem hann varð fyrir við upp-
skipun á Sauðárkróki fyrir
allmörgum áram. Síðasta sumai’ vai’
honum þó gott og hafði honum ekki
liðið betur um langa hríð. Mamma
fékk lömunarveiki ung kona og hefur
sennilega aldrei beðið þess að fullu
bætur. Arið 1992 fékk hún hjartaáfall
og var öryrki eftir það. Ekki kom
heilsuleysi þehra systkinanna í veg
fyrir að þau byggju sem best að sín-
um og alltaf vora heimili þeirra opin
fyrir gestum. Síðustu verk mömmu
vora að undirbúa komu ættingja að
sunnan til jarðarfarar Bússa bróður
hennar. Voru þau hjónin búin að
leggja höfuðið í bleyti til að finna út
hvað fólkinu þætti mest nýnæmi í að
fá að borða, útvega sér svartfugl,
reyta og svíða og bjóða öllum til
kvöldverðai’. Henni auðnaðist ekki að
vera viðstödd þann málsverð.
Þann 20. desember, á afmælisdegi
afa, er vaninn að fara með grenigrein-
ar og ljós á leiðin þeirra afa og ömmu
í heimagrafreitnum í Bæ. í þeirri ferð
var faðir minn, ásamt Hauki bróður
hennar, fyrir eindregna hvatningu
'mömmu, er dauðinn vitjaði hennar.
Hún fór því ein um veginn og yfir vað-
ið á ánni, þá ferð sem fyrir ökkur öll-
um liggur að fara. Það var pabba mik-
ið áfall og er öllum sárt þegar ástvinir
kveðja jafn snögglega og þau systk-
inin. En á þessum dimmu dögum er
eftirlifandi ástvinum huggun að þau
þurftu ekki að heyja langt dauðastríð.
Blessuð sé minningþeiira.
Anna Kristín og Bima Þóra
Gunnarsdætur.
Nú þegar Gógó er fylgt til hinstu
hvílu kveðjum við góða og elskulega
vinkonu, sem sannarlega skilur eftir
sig stórt skarð, en góðar minningar.
Það er óhætt að segja að í öllum
þeim fjölda ferða sem farnar hafa
verið norður höfum við og okkar fólk
notið mikillar og óviðjafnanlegrar
gestrisni, hvort sem er á Hólavegin-
um eða fyrir handan, á Lóni. Hvenær
sem okkur bar að garði vora dregnar
fram veitingar og aðrar velgjörðir og
lögð til hliðar önnur verkefni meðan
borið var á borð. Og ekkert var sjálf-
sagðara en að gist væri á öðrum hvor-
um staðnum. Þeir, sem gestrisni er í
blóð borin, virðast ekki gera mikið úr
slíkum hlutum. Þeirra hús er þitt hús.
En þegar athafnafólk er sótt heim
sitja gestir ekki endilega auðum
höndum, nema síður sé. Fyrr en varði
vora gestir taldir til heimafólks og
fengu að taka þátt í því sem á döfinni
var hverju sinni. Gógó og Gunnari var
þannig umhugað um að þeir sem þau
sóttu heim hefðu góða viðdvöl og eft-
irminnilega. Brást þeim ekki boga-
listin í því frekar en öðra.
Elsku Gunnar, Anna Stína, Birna
og fjölskyldur. Missir ykkar er mikill
og sár og gefi Guð ykkur styrk. Þó að
sólin sé nú lágt á lofti rís hún á ný.
Anna, Árni, Una, Sigrún,
Guðmunda og fjölskyldur.
Elsku Gógó, Bússi og Valgai’ð.
Nú eruð þið farin yfir í hinn ósýni-
lega heim og mikið skarð komið í
systkinahópinn. Ég kom hingað á Bæ
er ég var fimm ára. Kristín og Björn
buðu mér inn í sinn barnahóp, sem
áttunda barni er ég missti móður
mína. Síðan bættust fleiri við er í hóp-
inn komu tvö afa- og ömmuböm, þau
Konráð og Erla.
Hér á Bæ leið æska mín og aldrei
fann ég annað en ég væri eitt af
systkinunum, bæði hjá Birni og
Kristínu, sem ég kallaði pabba og
mömmu, og öllum systkinunum, hef-
ur aldrei borið skugga á.
Nú era Bússi og Gógó, eins og þau
vora kölluð, nýfallin frá með stuttu
millibili. Alltaf er gott að koma á
heimili þeirra, hlýleikinn skein svo vel
í gegn og fann ég vináttuna svo vel.
Margar minningar era tengdar
þeim systkinum í gegnum árin og er
margs að minnast. Það er mér ofar-
lega í minni heyskapurinn þegar
hestar vora notaðir, eggjataka í Þórð-
arhöfða, þegar við voram að draga
fyrir silung og veiða í net. Oft hefur
hugur minn reikað til þess þegar Val-
garð klifraði í Þórðarhöfða úr svoköl]-
uðum Syðritorfum og uppí Ytritorfur.
Ur þessum Ytritorfum er hægt að fá
fimm til sex hundrað fýlsegg. Þetta
klifur var mikið afrek enda talið ófært
öllum mönnum. Þurfti að fara út yfir
slútandi bjarg, vora þar 70-80 metrar
niður í sjó. Sjálfum fannst mér nógu
erfitt að fara þessa 25 metra upp lóð-
rétta keðju.
Þórunn mín og Gunnar. Nú erað
þið búin að missa ykkar elskulegu
maka, en þau skilja efth’ mikinn fjár-
sjóð sem er í börnum ykkar. Öll eig-
um við efth’ að ganga í gegnum þetta.
Megi guð vera með ykkur öllum á
þessum erfiðu tímum.
Hafið þökk fyrir vináttuna,
Reynir Gislason og
fjölskylda, Bæ.
Fjarlægjast heimatún.
Ferðþínerhafin,
núfylgirþúvötnum,
semfallatilnýrrastaða
ogsjónhringirnýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson.)
Það er sagt að allt hafi sinn tíma í
tilveranni. Að fæðast hefur sinn tíma,
að deyja hefur sinn tíma. Þó á maður
býsna erfitt með að sætta sig við þeg-
ar einhver deyr sem manni þykir
vænt um, að það sé rétti tíminn.
Við Gógó höfum þekkst frá ung-
lingsáram og alltaf haldið góðu sam-
bandi.
Þegar ég lít til baka, líða margar
góðar minningar gegnum hugann. -
ferð í Drangey, þorrablót á Hólum,
sæluvika á Sauðárkróki o.fl. - o.fl.
Æskuárin liðu hratt og fullorðins-
árin tóku við. Gógó giftist Gunnar
Þórðarsyni, miklum ágætismanni og
settist að á Sauðárkróki, en ég flutti
suður. Það brást sjaldan, þegar ég
kom norður í átthagana, að fara í
heimsókn á Hólaveginn og spjalla. Ég
á eftir að sakna þess. Það er stórt
skarð komið í systkinahópinn frá Bæ
á stuttum tíma, fyrst Bússi og síðan
Gógó nokkram dögum síðar.
Ég þakka þér Gógó mín fyrir alla
þína hlýju og góðvild. Við eigum
öragglega eftir að hittast síðar á nýj-
um stað.
Glaðar og góðar stundir
geymastíhugaogsál
vina sem oma sér ennþá
við æskunnar tiyggðamál.
Þær stundir leiftrandi lifa,
svo ljúfsárt minningaflóð
ogokkartilæfiloka,
yljarsúfomaglóð.
(ÓmarRagnarsson.)
Gunnari og fjölskyldunni allri, votta
ég mína dýpstu samúð. Megi Guð
blessa ykkur og styrkja.
Sigriður Friðriksdóttir
(Dúdda).
t
Móðir mín, amma okkar og iangamma,
AÐALHEIÐUR BJARNADÓTTIR,
sem andaðist á Droplaugarstöðum föstu-
daginn 15. desember sl., verður jarðsett frá
Eyrarbakkakirkju föstudaglnn 29. desember
kl. 14.00.
Hjördís Antonsdóttir,
Bjarni Ólafsson, Dagmar Kristjánsdóttir,
Jóhannes Ólafsson, Svanhildur Guðlaugsdóttir
og barnabarnabörn
t
Systir okkar og mágkona,
MARGRÉT KJARTANSDÓTTIR,
Laugavegi 159a,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Háteigskirkju föstudaginn
29. desember kl. 13.30.
Jónína Kjartansdóttir,
Þorleifur Gunnarsson, Vilborg Þóroddsdóttir,
Sóley Oddsdóttir.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
PÁLL BJÖRGVIN ODDSSON
byggingameistari,
Vesturgötu 7,
sem lést miðvikudaginn 20. desember, verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn
29. desember kl. 10.30.
Oddný Þorgerður Pálsdóttir, Sigurður Rúnar Steingrímsson,
Elín Guðrún Pálsdóttir, Ragnar Lundsten,
Jón Pálsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Okkar ástkæri,
SIGURÐUR GUÐMUNDSSON
frá Langstöðum,
Hraungerðishreppi,
Úthaga 4,
Selfossi,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju í dag, fimmtudaginn 28. desember,
kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hrönn Sverrisdóttir.