Skírnir - 01.01.1867, Blaðsíða 112

112
FRJETTIK.
Þýzknland.
Um dagmálaleytiS hafði bardaginn teldzt meS deildum Herwarths
og enum vinstri armfylkingum Benedeks, og gekk þar nokkuS
undan, svo aS Gablenz og Saxar ljetu sveigjast upp til móts vi5
miSherinn. Um hádegi höf8u Prússar náS ^máþorpunum er áður
eru nefnd, og “stökkt nokkuð undan fylkingum Benedeks
vinstramegin, en hann stófi meS miklar sveitir óþreyttar nokkuS
sunnar viS bæjarþorpin Lipa og Chlum. þanga® var og um
skógarhálsa aS sækja, þar sem Austurríkismenn stóSu og höfSu
hlífS af trjánum, en stórskeytunum laust niSur á hvern blett, er
Prússar leituSu fram. J>eir höfSu nú orSiÖ a& beita flestum sveita
sinna til sóknar, og voru alldasaSir af víginu. Nú stóð orrustan
svo eina stund, a5 hvergi gekk fyrir, og um mi5mundabili5 fundu
Prússar, a5 Benedek tók svo a<3 auka þeim eldana, sem hitt heföi
veriS leikur einn er á undan var gengiS. í þjettum fylkingum
ruddust Austurríkismenn fram a5 miSliSi Prússa og ætluSu a5
brjóta þar skar8 í, og hafði þá nærri a5 þeir yrði forviía fyrir.
J>a5 er sagt, a<3 þá heyrSist ekkert meir en þau orS frá einum
til annars: „kemur hann ekki? sjestekki til lians?“ —En þá var
sú hjálp nærri, er eigi mátti lengur bíSa. Um nónbiliS heyrSust
nýjar skotadunur á norSurjaSri vetfangsins, en þar var þá krón-
prinzinn kominn me8 allan sinn her. Benedek var8 nú a5 snúa
sveitum sínum þangaS til varnar, þó fyrir lítiS kæmi. MeS fagn-
aSarópi gengu nú fylkingar Prússa a5 öllumegin, og hjelt nú ekkert
vi8 áhlaupum þeirra. Vilhjálmur konungur sat á hesti í öllum
bardaganum, og rei5 um fylkingar meS fylgiliSum sínum, skipaSi
til áhlaupa og eggjaSi menn sína áSur þeir rjeSu fram á vetfang.
þegar framsóknin stöSvaSist, og bardaginn ætlaSi aS hallast á
hans menn, bjelt hann stöS viS ána. þá er sagt bann hafi orSiS
þögull og haldiS lægra sverSi sínu en fyrri. En er fregnin kom,
aS sonur hans væri kominn til orrustu, varS hann ljettari í bragSi,
enda skipti þá svo skjótt um, aS hann mun bafa sjeS sigurmark
á sókn manna sinna. þegar Austurríkismenn tóku aS losna af
stöSvum sínum mælti Moltke hershöfSingi þetta til hans: „hjer er
herra! eigi orrusta heldur herför unnin.“ Lengst stóSu fylkingar
Benedeks fyrir hjá Lipa og Chlumþorpi, og ljetu eigi undan síga
fyrr en ógurlegt raanntjón var fengiS af hvorumtveggju. Eptir þaS