Skírnir - 01.01.1893, Qupperneq 58

68
Rússland.
legu herBkipalægi við Libau handa Eystra-saltsflota sinum, og eru þeir
vel settir i Saltinu þegar það er fullgert, því höfnina við Libau leggur ekki
á vetrum, en það á sér stað með flestar hafnir Rússa við Eystra-salt;
hefir þeim stundum orðið það að meini, að herskip þeirra hafa orðið að
liggja blýföst, þar sem þau voru komin, fyrir ísa sakir. Þjóðverjum er
mjög illa við þessa nýju höfn í Libau, og hafa á orði, að auka svo Eystra-
saltsflota sinn, að þeir geti ráðið þar lögum og lofum, hvað sem Rússinn
kann að hafast að.
Um heimsókn rússneska flotans í Toulon er getið áður, við Frakk-
land. Snemma á árinu sótti rússneski ríkiserfinginn Þýzkalandskeisara
heim og þótti Þjóðverjum það vináttumerki frá hlið Rússa, en að öllum
líkindum hefir gleðin yfir heimsókn þessari minnkað eptir að rússneski
flotinn var kominn til Toulon.
Lítið heyrist um níhílista um þessar mundir, en þó munu þeir ekki
vera alveg af baki dottnir. Að minnsta kosti hvað Rússakeisari vera
mjög hræddur við þá og ávalt eru hafðar á mjög sterkar vörzlur, þegar
hann ferðast eitthvað. Snemma á árinu var glæpur framinn i Moskwa,
sem sumir kendu níhílistum. Borgarstjórinn þar Vasili Alexejeff var
myrtur og þótti það hið versta verk, því Alexejeff var mjög vel látinn
af allri alþýðu. Morðinginn náðist og segja sum blöð, að hann hafi ver-
ið vitskertur.
Rússar ganga hart að Pólverjum að kasta trú sinni, páfatrúnni, en
taka aptur rússnesk-gríska trú. Pólverjar verjast eptir föngum, en eru
mjög varnarlitlir og verða optast að láta undan síga fyrir ofureflinu, því
ef orðinu hallar er vis dauðahýðing cða hrakningur til Síberíu. Það má
telja með tíðindum, að veturinn 1892—93 urðu úti í einu 300 fangar,
sem voru á leiðinni til Síheriu; sýnir þetta meðal annars, hve heljan er
mikil sumstaðar í Síberíu, enda þekkja menn ekki meira frost en þar hefir
orðið vart við á einum stað, 87° R.; en áptur er suðurhluti Síberíu gott
land og frjóvBamt.
Enn má geta atburðar eins, sem lýsir mjög vel, hvernig ástatt er í
Rússlandi. Keisarinn var á ferð i Suður-Rússlandi á járnbrautarvagni.
Alt í einu var gefin bending til þess að vagninn skyldi nema staðar og
jafnframt heyrðist, skothríð mikil í fjarska. Keisarinn varð lafhræddur og
hélt að níhílistar væru á ferðinni, en þvi fór fjarri. Svo stóð á að bænd-
ur í grendinni þóttust ekki geta risið lengur undir ójöfnuði þeim, sem
þeim var sýndur, og hugkvæmdist að fá keisaranum bænarskjal, um að