Skírnir - 01.12.1906, Síða 52

340
Þrjár spurningar.
Skírnir.
hana vasaklútnum sínum og handklæði einbúans. En
blóðrásin varð ekki stemd og varð konungur nokkrum
sinnum að taka blóðvotar umbúðirnar af, þvo sárið og
binda um á ný.
Þegar loksins hætti að blæða, fékk særði maðurinn
rænuna aftur og kvartaði um þorsta. Konungur sótti
ferskt vatn og gaf honum að drekka.
Nú var sólin runnin til viðar og orðið kalt úti.
Konungur og einbúinn hjálpuðust að því að bera særða
manninn inn í kofann og lögðu hann í rúmið. Hann
lokaði nú augunum aftur og ró færðist yfir hann. En
konungurinn var þreyttur eftir langferðina og starfið;
hann hnipraði sig saman við þröskuldinn og steinsofnaði;
svona svaf hann í einum dúr hina stuttu sumarnótt.
Snemma morguns vaknaði hann og skildi lengi vel
ekkert i því, hvar hann væri og hver þessi undarlegi,
skeggjaði maður væri, sem lá þarna í rúminu og alt af
starði á hann með gljáandi augum.
»Fyrirgefðu mér«, sagði særði maðurinn veikri röddu,
er hann sá að konungur var vaknaður og horfði á hann.
»Eg þekki þig ekki og hef ekkert að fyrirgefa þér«,
sagði konungurinn.
»Þú þekkir mig ekki, en eg þekki þig. Eg er fjand-
maður þinn; eg hefi svarið að hefna mín á þér, af því
þú lézt taka bróður minn af lífi og gerðir eignir mínar
upptækar. Eg vissi, að þú fórst einn á fund einbúans og
þá réði eg af að drepa þig á heimleiðinni. En svo leið
dagur að kvöldi og þú komst ekki. Þá fór eg úr fylgsni
mínu til þess að njósna hvar þú værir og rakst eg þá á
fylgdarmenn þina. Þeir þektu mig og veittu mér áverka.
Eg slapp úr höndum þeirra. En þar sem mér blæddi
svo mjög, mundi eg hafa látið lífið, ef þú liefðir eigi
bundið um sár mitt. Eg ætlaði að drepa þig, en þú
hefir bjargað lífi mínu. Nú vil eg, ef eg lifi og það er
ekki óskapfelt, þjóna þér eins og hinn dyggasti þræll
og sama skulu og synir raínir gjöra. Fyrirgefðu mér«.