Skírnir - 01.12.1906, Síða 53

Skirnir.
Þrjár spurningar.
341
Konungurinn varð mjög glaður við, er honum hafði
veizt svo auðvelt að gjöra óvin sinn að vini sínum; hann
fyrirgaf honum af heilum hug og lofaði honum þar á ofan
að skila eignum hans aftur. Kvaðst hann mundi senda
þjóna sína og lækni til hans.
Að því búnu kvaddi konungur særða manninn, gekk
síðan út á tröppuna og svipaðist um eftir einbúanum.
Ætlaði hann, áður en hann færi, enn þá í siðasta sinn
að biðja hann að svara spurningum sinum. Einbúinn
var úti í garðinum sínum, skreið þar á hnjánum og lagði
fræin í moldina.
Konungur gekk til hans og mælti: »1 síðasta sinn
bið eg þig, vitri maður, að svara spurningum mínum«.
»En þú hefir nú fengið svar«, sagði einbúinn;
hrumur og visinn sat hann á hækjum sinum og horfði
upp á konunginn, er stóð frammi fyrir honum.
»Hvernig hefl eg fengið svar?« spurði konungur.
»Hlustaðu nú á!« mælti einbúinn. »Hefðir þú ekki í
gær kent í brjósti um mig, vesælan mann; hefðir þú ekki
pælt upp reitina þá arna fyrir mig, heldur farið ein-
samall heim aftur, þá hefði þessi efldi fjandmaður þinn
ráðist á þig og þú hefðir mátt iðrast þess, að vera ekki
kyrr hjá mér. Þess vegna var það einmitt hin rétta
stund fyrir þig til að pæla upp reitina mína, og eg var
þér sá maðurinn, sem mest á reið, og mikilvægasta
verkefni þitt var að gjöra mér gott. Og síðar, þegar
maðurinn kom hlaupandi, var einmitt hin rétta stund
til að hjúkra honum, því hefðir þú ekki bundið um sár
hans, þá hefði hann dáið ósáttur við þig. Þess vegna
var hann þér sá maðurinn, sem mest kom þér við, og
það sem þú heflr honum gjört var það verkefnið, sem
mest á reið. Og taktu eftir því, að ekki er nema ein
stund, sem alt á ríður og gefa verður gaum að, en það
er hin líðandi stund, og hún er svo mikilsvarð-
andi fyrir þá sök, að vér ráðum yflr sjálfum oss að eins
það augnablikið, sem er að líða; en sá maðurinn, sem