Skírnir - 01.12.1906, Qupperneq 89

Skírnir.
Kitftómar.
377
þótt ekki vœri annað en það, að sumir beia gæfu til að starfa
mikið í þarfir þjóðar sinnar, bótt lítið beri úr b/tum.
Ritið hefst með kvæði til skáldsins frá útgefandanum
sjálfum; bað er snoturt og eitikar hi/legt.
Þá ritar Jón Jónsson, sagufræðingur, um 80 ára æfiskeifr
G r ö n d a 1 s. Er sú grein mjög fróðleg og lipurlega skrifuð, og
ekki sízt sá hlutinn, er telja má sögulegs efnis. Urn /msa smá-
útúrdúra höf. muuu vera skiftar skoðanir; höfundurinn lofar t. d.
að maklegleikum áhuga B. G. á /msum fjaiskyldum greinum og
segir því næst: »Eu hins vegar mun það ekki ofsagt, að hin yngri
kynslóð viti naumast hvað sönn mentun er, í samanburði við eldri
kynslóðina«. Þetta murtdu sjálfsagt rnargir kalla »að eldast fyrir
tímann« og harma fyrir hönd sagnfræðingsins; en óhönduglegar
tekst þó. er höfundurinn 1/sir þvt', er Gröndal fyrst heyrði »vængja-
blak skáldgyðjunnar« — rétt eins og B. G. hafi þá alt í einu orðið-
að skáldi; það verður enginn skáld á þv/, að sitja »með Hómer í
hendinni og byssu um öxl«, þótt vorgola leiki um vangann; þessa
smekkleysu hefði höfundurinn áreiðanlega getað forðast með því að
reyna þetta sjálfur.
Það s/nir og einkennilega nægjusemi fyrir annara hönd, að
segja að lífið í efnalegu tilliti hafi »brosað við« B. G., er hann varð
kennari við lærða skólann.
En alt eru þetta smámunir og lítils virði í samanburði við
kosti greinarinnar.
— Magister Guðœ. Finnbogason skrifar nm skáldskap-
G r ö n d a 1 s. Það var töluvert vandaverk, því vandhitt mun und-
arlegra sambland af frosti og funa en kveðskapur Gröndals. Verkið
er mjög vel af henoi leyst og s/nir djúpau skilning á skáldinu.
Tilvitnanir í kvæðin sjálf virðast mér ekki sem heppilegastar; en
lengi má um það þrátta. Greinin er svo skyr og auðskilin hverjum
manni, að vafalaust má benda þeim á hana, er þykjast ekki »skilja«
Gröndal, þ. e. a. s. nenna því ekki.
— Því næst ritar prófessor Finnur Jónssou um forufræð-
ina og Gröndal. Eins og kunnugt er, hefir þá Finn og Gröu-
dal greint á 1 /msum efnum, og helzt til mikið virðist mér Finnur
hér leitast við að til tína smámuni, sem næstum ber það ofurliði,
er hann færir skáldinu til gildis.
En gegnum alla greinina skíu þó hin mesta virðing fyrir starfi
Gröndals við forn fræði, og enginn efi er á því, að prófessorinn
segir það eitt hér, er hann veit sannast.