Skírnir - 01.04.1909, Qupperneq 91

Erlend tiðindi.
1-7
Bretum lánast að klóra fljótt og vel yfir þá heimsvanvirðu sem
þeir unnu á Búum. Það hefir reyust svo, sem allir góðir menn
ófkuðu, að sú þjóð, sem lagt hefit' til suma hina ágætustu bjarg-
*vætti heimsmenningarinnar, ætti etin þá menn, sem vildu, að okk-
ur yrði bætt þetta bróðurinorð, því þar vorum við allir baugþiggj-
■endur.
Þetta eru hinar einu gleðifréttir þessara þriggja mánaða.
Geta skal þess, að Bretar verða að leggja á sig ærna gjöld til
fains mikla herkostnaðar og að nokkru leyti til ellistyrksins, sem
minst var á síðast, en kváðú niður enn sem fyr allar raddir um
tolla á nauðsynjavöru, eins kaffi, sykri og tei, en fjármálaráðgjafi
lagði til að þeir hækkuðu enn toll á vítti, svo hann verði nú fullar
2 kr. á Whiskypotti, eins hækkað á tóbaki að mun. Svo lagði hann til,
að leggja nýjan skatt á alla stærstu jarðeigendur í landinu og hús-
stæðaeigendur í bæjum og nokkur fleiri skattanymæli minni háttar.
Með þessu hygst stjórnin fá efni til að hafa hervarnir og flota
framvegis í því lagi, að Bretar geti haldið hafinu og skákað Þjóð-
verjum og öðrum bæði faeima og heiman.
Danmörk Þaðan eru litlar fréttir og heldur illar. Þar
faafa nú farið fram kosningar, sem getið var síðast að til stæðu og
stóðu þær, eins og þar var sagt, um víggirðingu Kaupmannahafnar,
hvort víggirða skyldi, eða að hve miklu leyti, en það mál er að
eins einn þátturinn úr þeim vandræðaherfjötri þjóðarinnar, því
máli, hvort hún skuli hafa landvarnir eða hversu þeim skuli þá
haga, og hefir það mál alt verið ein hin versta mara á þjóðinni
nú um 30 ár. Þetta mál hefir verið einkar vel lagað til p ilitískra
æsinga og stjórnarofbeldis, því þjóðin finnur að hún getur orðið í
verstu vargakjöftum áður en varir, en sárþráir að tryggja líf sitt
og frelsi.
Stefnurnar í málinu eru í rót sinni þær tvær, hvort ríkið eigi
að fá sér friðtryggingu stórveldanna og hafa svo að eins lögreglu-
lið á sjó og landi og þann útbúnað, sem það krefur, en engan her
né hervarnir, svo alls ekki só hugsað um að leggja til orustu.
Þessu fylgja jafnaðarmenn og í aðalatriðinu gjörbreytendur, en
hægrimenn og Neergaards liðar vilja geta lagt til orustu og hagað
vörnum sínum eftir því. Milli þeirra stendur J. C. Christensen
með sinn flokk og einhver miðlunar óheilitidi.