Skírnir - 01.08.1909, Page 36

228
Abraham Lincoln.
inni niðurstöðu. Þegar hann las eitthvað, sem honum þótti
mikið til koma, hripaði hann það niður á spæni eða smá-
fjalir, þangað til hann gat náð ser í pappír. Er hann fór
að læra reikning, sat hann með öskuskúffu foreldra sinna
á hnjánum og reiknaði dæmin á hana, og skóf þau svo
aftur út með tigilkníf föður síns. Frá blautu barnsbeini
rækti hann alt, sem hann lagði fyrir sig eða átti að gera,
með stakri alúð og samvizkusemi, og gat sér traust og
vinsældir hjá öllum mönnum, sem hann átti nokkur
mök við.
Framan af æfinni lagði Lincoln margt á gjörfa hönd.
Hann var timburmaður, formaður á árpramma, slátrari,
póstmeistari í litlu þorpi, landmælandi og liðsforingi í
skærum landa sinna við Indíána. En aldrei gafst honum
færi á að eiga vopnaviðskifti við þá, og sagðist honum
síðar svo frá, að hann hefði að vísu átt margar blóðugar
orustur við mývarginn, en aldrei átt kost á að sýnaskot-
fimi sína nema á blómlaukum á víðavangi.
Abraham var með hæstu mönnum á vöxt, 3 álnir
og 4 þumlungar, en slánalega vaxinn og útlimastór með
afbrigðum. Andlitsfallið var ófrítt og hörundið þegar í
æsku gulgrátt og skorpið. Hann var rammur að afli og
afbragðs glímumaður á ameríska vísu. Lítt barst hann á
í klæðaburði. Hversdagslega var hann í víðri ullarskyrtu
og nærskornum brókum, er skröltu upp á mjóalegg; á
höfði bar hann loðhúfu. Þótt hann væri heldur stirður í
öllum snúningum, var hann þó kurteis í framgöngu og
þýður í viðmóti. Yfirbragðið var öldurmannlegt og stilli-
legt, augun snör og blikandi, þegar hann ræddiívið menn,
en endranær draumhýr og víðsæ. Vel var hann málifar-
inn, fyndinn og gamansamur, slyngur og skjótur til and-
svara og sagði manna bezt skrítlur og kýmisögur. Hann
var snemma þunglyndur og hefir því verið fleygt, að
ástarvonbrigði hafi valdið því; hitt er víst, að hann hratt
því af sér með þreki sínu og karlmannslund. Hugsjón-
um sínum var hann trúr og beittist fyrir þær, en fargaði
þeim ekki til frálags og búdrýginda.