Skírnir - 01.08.1913, Síða 15

Púkinn og fjósamaðurinn.
207
sem hann þá er staddur«. »Mig grunaði það. Þetta er
náttúrlega einhver flakkarinn og letiblóðið, einhver her-
jans mannleysa«. »Varið þér yður á honum, barnið gott«.
Þar með hafði Putois fengið sína lyndiseinkunn. Og
frá þessum degi smámagnast hann. Frænka gamla var
ekki í rónni. Hún ætlaði að fá hann í vinnu, hugsaði að
hann væri varla svo kauphár, og bað frúna að koma orð-
um til hans, en hann fanst þá ekki þegar til kom. Frænka
grunaði frúna um að vilja ekki unna sér að hafa hann
og fór nú sjálf á stúfana. Hún spurði heimilisfólk sitt,
ættingja, vini, nágranna, viðskiftamenn, hvort þeir þektu
ekki Putois. Einir tveir þóttust aldrei hafa heyrt hans
getið. Hinum fanst þeir kannast ósköp vel við hann. En
hver hann eiginlega væri — það gátu þeir ekki sagt. Loks
þóttist gamla konan hafa haft upp á honum sjálf á göt-
unni. Hann var um fimtugt, magur, lotinn í herðum, flæk-
ingslegur, í óhreinum vinnustakki. Hann gekk hart. Hún
kallaði á hann með nafni. Hann leit við og hvarf svo
sína leið.
Svo fór að versna. Það var stolið þremur melónum
úr garðinum hjá frænku og síðar þrem silfurskeiðum úr
borðskápnum hennar. Lögreglan fann ekki þjófinn, en
var sammála frænku um það, að hann væri enginn annar
en Putois. Blöðin komu með nákvæma lýsingu af peyjan-
um og Putois var nú á hvers manns vörum í bænum.
Gamla konan lét setja slagbrand fyrir svefnherbergisdyrn-
ar, og gat þó ekki sofið.
Putois náðist ekki, og þó gerðu allir sér far um að
hafa upp á honum, og margir þóttust hafa séð hann, sinn
á hverjum stað, samtímis, svo nú fékk hann orð á sig
fyrir að vera alstaðarnálægur. Því hræddari varð gamla
konan við hann. Svo bættist það ofan á, að eldabuskan
hennar fór að þykna undir belti, og þegar gamla konan
gekk á hana um faðernið, varðist hún allra frétta, vildi
engan tilnefna. »Það skyldi þó ekki vera Putois?« Þá
fór stúlkan að gráta, en svaraði engu, svo ekki þurfti
framar vitnanna við. Og nú fékk Putois orð á sig fyrir