Skírnir - 01.08.1913, Qupperneq 34

226
Fjallið.
fátæki sagði leiksystkinum sínum frá ýmsu því, er hann
hafði séð uppi í fjallinu, og nú fór hann að tala um þyt-
inn í skóginum og undarlegu hljóðin, sem hann hafði
heyrt. I fyrstu urðu þau hrædd; en smámsaman varð
forvitnin yfirsterkari, og þau spurðu og spurðu og fengu
aldrei nóg að heyra. En þegar höfðinginn komst að þessu,
harðbannaði hann börnunum að eiga nokkur mök við fá-
tæka strákinn, og þau urðu hrædd og beygðu sig undir
föðurviljann, þó þeim félli það þungt. En svo lærðist
þeim að finna drenginn í laumi, þegar dimma fór á kvöld-
in. Allan daginn biðu þau kvöldsins með óþreyju og eftir-
væntingu, og þau urðu mögur og guggin, því móðir þeirra
fekk þau ekki tii að borða nema lítið eitt. Og í rökkur-
faðmi kvöldsins sagði drengurinn þeim frá ferðum sínum,
og hugur þeirra og ímyndunarafl komst í uppnám og sveif
um ýmsa óþekta heima, og augun urðu stór og glamp-
andi og full af þrá. — Einusinni rak svo langt, að börn-
in stálust til að fara með drengnum áleiðis upp í fjallið.
En þau vóru ekki komin nema upp á klettana rétt fyrir
ofan neðstu skriðurnar, þegar ráðsmaður höfðingjans náði
þeim og rak þau með harðri hendi öll saman niður á
ströndina. Svo vóru þau leidd fyrir höfðingjann; hann
sat í hásæti, þungur á svip, með stóran vönd í hendi, og
tók nú að refsa sökudólgunum. Refsingin var þögul og
hátíðleg, eins og vera bar; ekkert heyrðist nema þyturinn
af vendinum og kveinstafir barnanna, nema hvað höfð-
inginn sagði að loknu verki við fátæka drenginn, að ef
hann hætti ekki að hnýsast í leyndardóma fjallsins og
leiða með því hættu yfir ströndina, þá skyldi hann verða
lokaður inni í Steinkirkju; en það var gamall, kaldur og
koldimmur klefi, er notaður hafði verið sem dýflissa, þá
sjaldan er það bar við, að einhver ófriður lét á sér bæra
þarna á ströndinni. Með það slapp drengurinn heim og
bar harm sinn í hljóði. En ekki hætti hann að hugsa um
fjallið, og töfraþytur skógarins í fjarska dró hann nú
til sin með tvöföldu afli.
Móður hans hnykti við að sjá drenginn sinn illa út-