Skírnir - 01.08.1913, Síða 35

Fjallið.
227
leikinn eftir refsinguna og bað hann með tárin í augun-
um að hætta þessum ferðum. Þá hljóp drengurinn upp um
hálsinn á henni og bað hana að segja þetta ekki; hann
gæti ekki lifað, ef hann fengi ekki að fullnægja þrá sinni.
Þá tók hún drenginn þegjandi í fang sér, eins og góð
móðir gerir æfinlega þegar hún skilur barnið sitt og veit,
að það á bágt. Og þá fann sveinninn, að hann var auð-
ugur og sæll mitt í fátæktinni. —
Svo hélt hann áfram að klífa fjallið. En hann héltr
því leyndu svo sem hann gat, því Steinkirkja var það
eina, sem hann hræddist. Seint gekk honum ferðin og
erfið var gangan alla hina löngu leið. En altaf varð hann
kunnugri og kunnugri, og loks tókst honum að komast
upp yfir skriðurnar tiu og öll tíu klettabeltin., alt þangað
upp þar sem skógarhjallinn tók við undir Svörtuloftum.
Lang-verst og lang-lengst var efsta skriðan; þar varð
hann að fara i ótal krókum, en upp komst hann samt, og
loksins blasti við rétt hjá honum undraskógurinn dular-
fulfi. Og sveinninn stóð hrifinn og starði á hann með
þögulli lotningu.
Og nú létu raddirnar til sín heyra inni í skóginum.
Alstaðar heyrði drengurinn mannamál — alstaðar heyrði
hann mál ótal lifandi manna, að honum fanst. Og mikil
skelfing vóru þær ólíkar—blíðmæli og feginsraddir, ásak-
anir, gráthljóð og kveinstafir, alveg sömu hljóðin sem
hann hafði heyrt í fjarlægð innan um skógarþytinn, meðan
hann var langt niðri í skriðum. Og lágur, þungur, þýður
ómur, þyturinn í skóginum, söng nú undir og fylti hjart-
að himneskum unaði; eins og ljúfsár stuna, eins og titr-
andi andvarp sælu og sorgar í einu leið þessi hljómur
gegnum skóginn með seiðmagni hins dulda upphafs, er
hann átti. Það var eins og lífið alt í heild drægi andann
og bærði eldheitan barminn við fætur hins unga sveins.
Hann hlustaði og horfði á myrkviðinn stutta stund.
En svo þaut hann inn i skóginn, þó hann væri þreyttur
og svangur. Fljótt varð vegurinn ógreiður og vafjurtirn-
ar flæktu8t um fæturna á drengnum, svo honum lá við
15*