Skírnir - 01.08.1913, Síða 38

230
Fjallið.
Fólkið á ströndinni hélt, að hann væri orðinn vitlaus.
En á hinn bóginn sýndist raörgum það undarlegt, að hann
d)ar af öllum öðrum að vexti og afli og hverskonar at-
gervi. En hann talaði fátt, — Steinkirkjan var ekki fall-
in ennþá.
Enn liðu tímar, og svo dó móðir hans. Sveinninn
syrgði hana mjög og plantaði skógarblóm á leiðinu henn-
ar. Svo hvarf hann tímunum saman og var meir í skóg-
inum en nokkru sinni áður.
Hátt og drungalega hóf sig brúnin á Dauðuskriðu
framan við myrkviðinn undir Svörtuloftum. Einu sinni veitti
sveinninn því eftirtekt, að sprungið hafði fyrir afarstórri
fillu í brúninni. A sínum tíma hlaut þarna að falla ógur-
leg skriða.
Sveinninn vakti með gætni máls á þessu við strand-
'búana. En þegar höfðinginn komst á snoðir um það,
þaggaði hann niður orðasveiminn og hótaði hverjum manni
Steinkirkju, er á þetta mintist. Menn beygðu sig í auð-
mýkt og hlýddu.
Börn höfðingjans voru nú vaxin að mestu. Ennþá
íóru þau til leynifunda við leikbróður sinn gamla, þegar
þau þorðu og gátu. En fundum þessum fækkaði nú mjög
eftir því sem tímar liðu.
Einu sinni þegar sveinninn kom upp á Dauðuskriðu, sá
hann, að sprungan hafði aukist stórkostlega og skriðan var
i þann veginn að falla. »Vinum mínum verð eg að reyna
Bjarga«, hugsaði hann með sér, »þeir kannske trúa, þó
aðrii- vilji ekki trúa«. Og niður fjallið þaut hann sem
-ör8kot og tilkynti fólkinu hástöfum háskann sem yfir vofði.
En nú gerðu menn ekki annað en æptu að honum og
gerðu sig líklega til að berja hann grjóti.
Svo náði hann fundi systkinanna.
Þau voru efablandin og treg til ferðar. En sveinninn
sárbændi þau um að fylgja sér þó ekki væri nema stutt-
an spöl. Og þau létu tilleiðast á endanum.
Upp á fjallið lögðu þau öll saman. Sveinninn leiddi
þau systkinin sitt við hvora hönd og hóf þau létt yfir