Skírnir - 01.08.1913, Page 39

Fjallið,
231
hraun og klungur. Rétt í sama bili sem þau stóðu á
brúninni á Dauðuskriðu, ruddist fillan fram með ógurleg-
um gný. Eftir skamma stund var hálf strandarbygðin,
höfðingjasetrið trausta og Steinkirkja horfin í hafið.
Systkinin stóðu og störðu á leikslokin nötrandi af
skelfingu. Þá kvað við alt í einu þyturinn í skóginum,
þungur, margraddaður, dularfullur og seiðandi.
»Þetta er vængjaþytur illra anda!« mæltu systkinin
bæði í einu; »það sögðu menn altaf niðri á ströndinni«.
»Nei«, anzaði sveinninn og tók bæði systkinin í faðm
sér, »það er andardráttur lífsins.«