Skírnir - 01.08.1913, Page 71

Heimur versnandi fer.
263
frá iurtafæðunni, sem var eðlileg manninum, til kjöts og
blandaðrar fæðu.
Heilsufræðislegar ráðstafanir í menningarlöndunum og
barátta læknanna hafa hingað til einkum beinst gegn
slæmri meðferð ungbarna og næmum sjúkdómum.
Með því móti hefir líka tekist að frelsa mesta fjölda af
mannslífum, en þetta heíir hins vegar haft í för með sér
að mesti sægur, sem áður dó á fyrsta ári eða á barns-
aldri við fyrstu árásir næmra sjúkdóma, hefir komist á
legg, en það er einmitt sá fiokkur manna, sem er veikl-
aðastur og sem verður verst úti fyrir árásum alls konar
langvinnra sjúkdóma.
Þessu til skýringar má geta þess, að þó meðalæfin
hafi lengst, hefir langlífi orðið sjaldgæfara og manndauði
eftir fertugsaldur vaxið töluvert.
Þegar vér lítum aftur í tímann til forfeðra vorra sjá-
um vér að algengt var að veikluðu börnin dóu, sem nú
á dögum mundi verða við bjargað vegna góðrar meðferð-
ar og læknislistar. Sama sést hjá villiþjóðunum. Þegar
Darwin var að ferðast um Patagóniu, sá hann mæður
bera nýfædd börn alsnakin þó ísing væri úti, og regn-
droparnir frysu, svo húðina hélaði. Það er augljóst, að
ekkert veiklað barn hefði staðist þann kulda, þess vegna
komust að eins hraustu börnin upp. Hér erum við þá
komin að einni aðalorsökinni til hnignunarinnar í menn-
ingarlöndunum, sem einungis verður úr bætt með þvi að
finna ráð tii að herða og styrkja veiku kynslóðina, sem
nú er verið að nostra við að halda lífinu í, líkt og suð-
rænum jurtum í vermireitum, en sem áður var gefið á
gaddinn. Ef vér eigum að halda þessari veikluðu kyn-
slóð við, þá verðum vér að lækna veiklunina og koma í
veg fyrir margföldun allra veiklunarmerkja við erfðir
mann fram af manni, með kynbótaráðum og skynsamlegu
viti, því ella drýgjum vér sjálfsmorð á kynflokki vorum
með undanrenningarvorkunnsemi við lítilmagnann.