Skírnir - 01.08.1913, Qupperneq 86

:278
Ritfregnir.
Árið 1897 235 sullaveika sjúklinga.
— 1903 110 — —
— 1908 85 — —
— 1911 62 — —
Þó sjúklingarnir séu að sjálfsögðu miklu fleiri en þeir sem til
lækna hafa leitað, þá sýnist það vafalaust að veikin fer þverr-
andi. Þetta er að vísu gleðilegt, en ilt er þó til þess að vita,
að hirðuleysi einu er um það að kenna, að sullaveikinni er ekki
algjörlega útrýmt. Ef öll alþýða hefði vandlega farið eftir þeim
leiðbeiningum sem gefnar hafa verið hvað eftir anr.að, væri 1/klega
enginn sullaveikur maður í landinu, að minsta kosti væii veikin að
mestu horfin.
Eins og allir vita, sýkjast menn af hundum. Tala hunda
í landinu skiftir miklu, því sýkingarhættan fer að nokkru leyti
eftir hundafjöldanum. Eftir rannsóknum Erabbes 1863 kom 1
hundur á hverja 3—5 menn, en eftir skýrslum 1908—1909 hefir
hundum fækkað svo, að 1 hundur kemur á 12 menn. (í fjölfræð-
isorðabók Salomottsens er talið að 11 hundar komi á hvert manns-
barn í landinu!).
Hundalækning hefir verið lögboðin urn langan tíma og væri
fróðlegt að vita hver árangurinn hefir orðið. Krabbe fann að 28°/0
af hundum voru með sullaveikisormum. Síðan hefir þetta ekki
verið rattnsakað og engittn veit hve margir hundar eru
v e i k i r. Mór þykir grunsamt að lækningarnar hafi ekki að ntiklu
gagni orðið.
Utlendingar hafa skrifað fjölda bóka og ritgjörða um sullaveiki.
Fæstar eru svo áreiðanlegar sem skyldi, enda er sjúkd. ekki á hverju
strái ytra. Guðm. Magn. veit setiuilega meira af eigin reynd um
sullaveiki en nokkur attnar lækuir og ritgjörð hans bæði vekur án
efa athygli flestra lækna sem við sullaveiki fást og leiðréttir ýmsar
villukenningar. Því miður hefir hann orðið að sleppa eimt þýðing-
armiklu atriði: hvaði sóttkveikjur finnast í sullum, því hér hafa
engin tæki verið til slíkra ranusókna. Sennilega gætu þær t. d.
skýrt hitasóttina, sem er svo algeng eftir að sullurinn hefir verið
opniiður.
Það var nálega siðferðisleg skylda íslenzkra lækna, að gjöra
grein fyrir reynslu sinni ttm sullaveiki og sullaveikislækningar, úr
því þeir eru flestum betur settir i þessu efni. Próf. Guðm. Magn-
■ússon hefir í þetta sinn leyst þá af hólmi.
G. H.
Th. Krabbe: Niðjatal Þorvalds prests Böðvarssonar að
Holti undir Eyjafjölluin og Björns prests Jónssonar í Ból-
staðahlíð Reykjavík 1913.
Ættvisiu hefir löngum verið í mesta nppahaldi á landi hér.
Fróðir metin ætla jafnvel, að ættartölur séu eitt af því fyrsta, sem