Skírnir - 01.08.1913, Qupperneq 93

Útlendar fréttir.
285
Þegar lokiS var viðureigninni við Montenegrómenn út af Skút-
arí, var stefnt til friðarfundar í Liindúnum. Komu þar fulltrúar
frá Tyrkjum og sambandsþjóðutium, en sendiherrar stórveldanna
áttu að miðla málum. Annar fulltrúafundur kom um sama leyti
saman í París, og var verkefni hans að útkljá allar fjármálaþrætur,
sem leiddu af stríðinu. Sambandsþjóðirnar höfðu gert þær krófur
til Tyrkja, að auk þeirra landa, sem þeir létu af hendi við þau,
skyldu þeir einnig greiða þeim herkostnað, er fyrir yrði komið á
þann hátt, að lönd þau, sem Tyrkir létu af hendi, yrðu undan-
þegin að mestu eða öllu leyti byrðum af ríkisskuldum þeim, sem
hvíldu á Tyrklandi. Þessu höfðu Tyrkir þverneitað, og aðrir töldu
það einnig ósanngjarna kröfu. Urn þetta mál, og fleiri fjármál og
skuldaskifti, átti Parísarfundurinn að fjalla. En á Lundúnafundin-
um gengu friðarsamningarnir í mesta þófi og þvælu, ekki vegna
Tyrkja nú, því þeir voru þegar fúsir á að aðhyllast þá friðarskil-
mála, sem stungið var upp á af stórveldunum, heldur var nú að
eins til fyrirstöðu það ósamkomulag, sem orðið var milli sigurveg-
aranna innbyrðis, og vildu Grikkir og Serbar fá því skipað um leið
og friöurinn væri gerður við Tyrki. Meðan svo væri ekki gert,
vildu þeir ógjarnan semja frið. Búlgarar voru hinsvegar fúsir á að
aðhyllast uppástuugur stórveldanna, eins og Tyrkir, og kom jafnvel
til orða, er hinir skoruöust undan að taka þeim uppástungum, sem
fyrir lágu, að Búlgarar semdu frið við Tyrki einir sér. Svo langt
var komið ófriðarhorfunum milli sambandsþjóöanna, að Búlgarar
gerðu ráð fyrir að Serbar mundu senda her inn í Búlgaríu, og
þóttust þeir illa við því búnir að taka móti, með því að aðalher
þeirra væri bundinn við tyrknesku vígstöðvarnar, þangað til friður
væri saminn við Tyrki. Utanríkisráðherra Breta, Edw. Grey, var
forseti friöarfundarins, og tók hann þar loks af skarið og sagði
fulltrúunum, að öllum málamiðlunum milli þeirra væri nú lokið og
vera þeirra í Lundúnum yrði til einskis framar, ef þeir gætu ekki
komið sér saman og skrifað undir friðargerð. 30. maí voru svo
friðarsamningar milli Tyrkja og sambandsþjóðanna undirskrifaðir í
Lundúnum, og urðu Jpeir hinir sömu, sem upp á hafði verið stung-
ið í byrjun fundarins:
Tyrkir láta af hendi við sambandsþjóðirnar alt land sitt á
meginlandi Norðurálfunnar vestan við línu, sem dregin sé frá Enos
við Grikklandshaf til Medía við Svartahaf, og svo Krítey. — Stór-
veldin skulu ákveða, hvað verða skuli um eyjarnar í Grikklandshafi
aðrar en Krítey. — Um fjármálaþrætuna milli málsaðila skal út-