Skírnir - 01.08.1915, Blaðsíða 26

250
Vopnahlé.
Áðan drapstu, drengur, góm á stærra
Drápræði sem þessu kom til leiðar:
Fólkið, eftir hálfrar aldar hugsun,
Hungurs-friður sinn við aukinn þrældóm
Gruna tók að léki um eitthvað öfugt.
Út það breiddist. Máttarstólpar valdsins
Fóru að titra af ótta, þeir sem eru í
öllum löndum sömu, verða að styðjast
Hver við annan. Þjóð í þjóða-stríði
Þrautum sínum gleymir heimafyrir.
Kúgararnir verndar-vættir landsins
Virðast henni, meðan æðið stendur.
Þjóðhrokinn er þörf og stundarfriður
Þeim sem völdin hafa í hverju landi,
Streitan við að steypa upp allan heiminn
Stolti sinna þjóðvenja og tungu,
Þó að hróf það hryndi strax í mola —
Heimsmenning er allra þjóða smíði,
Reist á háttum lífs í hverju landi,
Landa, sem að hvergi eru samtæk —
Svona er í mínu landi, lagsi.
Líklega sástu vott um þetta. heima?«
»Jú. En það er annað haft hjá okkur
Orðtak, slíkt er nefnt: að vernda frelsið.
Man eg þó, er þegnar vóru í herinn
Þúsundir af okkar múg i Falsborg,
Bæjarstjórinn sagði: Vel það væri,
Við fengjum um stærri mál að hugsa
Held’ren kjörin okkar eigin stéttar.
Ofriðurinn væri heima-blessun.
Svo var annað: aðall vor úr bænum
Innanvígis, fær sér skemtileyfi
Til að aka út að herbúðunum
Okkar, þegar bezt er hlé á slagnum.
Hrósa oss og hjartanlega spyrja,
Hvers við æskjum, alt í té það skuli