Skírnir - 01.08.1915, Blaðsíða 22

246
Yopnahlé.
»Þær hafa dugað ykkur líkt og okkur
Okkar skáld. Þau sungu hálfan aldur
Frið á jörð, um samúð, sátt og kærleik
Svo sem kristnir menn. En tóku að belja
Hersöngvana, hver með sínu lagi
Hávært, strax og fvrsta skotið glumdi
Þar til sérlivert leirflag úti um löndin
Lika drundi. Giamlir vígabarðar
Sem að altaf einir höfðu blásið
Arg um styrjöld, þótt við aldarháttinn
Hjárómaðir, mistu næstum málið
Mærð þá undir — líklega af fegni.
Við höfum öldung einn í voru landi,
Æfilangt á ráðstefnum og þingum
Heflr fyrir fátæklinga hópinn,
Fyrirvinnur heimsins: verkalýðinn,
Krafist frelsis friðar. Háði og hatri
Höfðingjanna stóð hann löngum undir,
Jafn-trúr máli i velgengni og voða.
Vildi aftra þessu fólsku æði,
En það vórum við: hans skjólstæðingar,
Við, sem stukkumuppogreiddumhnefann
Organdi um: Þú ættir að þegja!
Það varð honum loksins nægur hnekkir,
Rænuhorfið raunabarn i elli
Reikar einn og sér um grafarbakkann.
Svo er mælt, að vantrú ný sé voldug,
Viðráð kirkju guðs í þínu landi
Hafi engan hemil nú á lýðnum,
Heiðindómur ykkar valdi þessu
Hefir þú, faðir, fyrir þeirri öldu
Fluzt, og kannske nauðugt þér, í stríðið?«
»Það er hvorki vantrú eða veiklun
Vorrar kirkju, sem mig leiddi hingað,
Kristni og heiðni kemur saman vel, um
Krossferð þessa, standa i sörau fylking.