Skírnir - 01.08.1915, Blaðsíða 28

252
Vopnahlé.
Hlaut að gefa upp öll in teknu vígi.
Sömu forlög sigrutn okkar bíða
Sjálfs míns vilji er fis i þessum stormi,
Skynlaust, marklaust, ieikfang allra átta.
Eða, hvaða björg er í að græða
Kvala-sár, og senda okkur grædda
Samstundis í ný-afstaðnar píslir?
Miskunnsemin blinda verður bara að
Bölvun lengri. Slík er okkar reynsla«.
»Mig hefir líka gripið — eins og gengur —
Grunur, sem þó aldrei varð að hugsun,
Líkur þessu sem þú segir, faðir,
Svo mig rámar til þess hvað þú átt við.
Þegar okkar litlu þjóðar landvörn
Lofuð var — sem nú er títt — að sönnu
Státnin af því yflrgnæfði löngum
Athyglina á niðurstöðu hennar.
En, ef leit eg við á verksummerkin:
Val og rústir, greip mig stundum einhver
Hrollur um það, hefir ei stjórn vor unnið
Heimsku tóma, verið blind og ráðlaus?
Syndgað áfram, leitt yfir landið okkar
Loksins hingað sína eigin Kongó?
Þetta greip mig þrátt, en veit að landráð
Það er kallað, svo eg drap það niður.
Eg hef verið sjálfur einu sinni
Særður græddur, legið dauða-þjáður
Undir hönd sem hjúkraði í mig lifi.
Heilsu minni fagnaði eg aftur,
Leiddi hug frá hvað svo við mér tæki.
Hverft varð mér þó við það allra síðast,
Daginn sama sem þeir ný-framgenginn
Sendu mig á blóðvöll þennan aftur:
Sárum manni, eins og eg var áður,
O’ní bólið mitt var þegar liolað,
Hálf-dauðum af þjáning svo hann þagði—