Skírnir - 01.08.1915, Blaðsíða 50

274
Um islenzka tímatalið.
Það er nú víst að germanskar þjóðir tóku margar upp
þennan sið — eftir Rómverjum, segja menn — en þær
eignuðu þá dagana s í n u m goðum. Hitt er óvíst hversu
s n e m m a sá siður barst á Norðurlönd, að gefa ö 11-
u m vikudögunum nöfn. Við vitum e k k i hvort þeir höfðu
nokkur nöfn eða engin í Noregi á landnámstíð, en það er
víst, að þá höfðu þeir hlotið skírnina á Bretlandseyjum.
Þau fornu dagaheitin haldast enn í öðrum málum (ensku,
norsku, dönsku o. fl.) og eru þessi:
Enska: Norska og Danska:
Sunnudagur Sunday Söndag
Mánadagur Monday • Mandag
Týsdagur Tuesday Tirsdag
Oðinsdagur Wednesday Onsdag
Þórsdagur Thursday Torsdag
Frjádagur Friday Fredag
Laugardagur Saturday Lö(ve)rdag.
En við vitum e n g a r sönnur á þvi, að öll þessi daga-
nöfn hafi borist hingað með landnámsmönnum, eða síðar á
öldum; það má vel vera að alþýða manna í Noregi hafl
ekki tekið þau fyr en e f t i r íslandsbygð, og þá gátu þau
orðið alsiða þar án þess að ganga í tízku hér; við vit-
um engar sönnur á því að Týsdagur, Oðinsdagur
eða Þórsdagur hafl verið a 1 g e n g heiti h é r á landi
þegar Jón biskup á Hólum Ogmundsson (1106—1121) bann-
aði þá hindurvitni að kenna dagana við heiðin goð1).
Þessi þrjú nöfn sjást ekki i íslenzkum sögum eða
lögum, en þau koma fyrir í N o r e g s konungasögum og
n o r s k u m fornlögum.
Elztu í s 1 e n z k u daganöfnin, sem við vitum, eru
þessi:
Sunnudagur, Drottinsdagur.
Annar dagur (viku), Mánadagur.
Þ r i ð j i d a g u r (v i k u).
Miðvikudagur.
‘) Aþ. 1914, bls. 121.