Skírnir - 01.08.1915, Blaðsíða 101

Alþýðukveðskapur. 32!>
þeim nógsamlega, sem ortu þær, þeim, sem gáfu oss slíka
gimsteina.
— Þegar s k á 1 d i n u leiðist tómleikinn í stofunni
sinni í skammdeginu, og þvi finst sá eldur dauður, er áður
hitaði þvi bezt á einverustundunum, andvarpar það og segir:
Loks á Byron engan yl,
ekki Njála heldur.
En þá koma þær léttfættar, laðandi og fanga huga hans:
TJpp úr gleymsku gægjast þá
gamlar rímnastökur.
Og skáldið finnur leiðindin hverfa. Þetta eru gamlir
kunningjar, sem eru á ferðinni. Og þótt þær séu ekki
allar efnismiklar þessar stökur, finnur þó skáldið sætan
höfga síga yfir sig með svo einkennilegri og unaðsbland-
inni ánægju:
Þær eru margar lærðar lítt,
leita skamt til fanga,
en þær klappa yndisþýtt
eins og börn á vanga.
Þannig kveður Þorsteinn Erlingsson. Hann hefir
fundið hvílíkt dýrmæti þær væru, alþýðustökunar, að
»þær klappa yndis þýtt, eins og börn á vanga«, þessvegna
ber oss að varðveita þær og forða þeim frá gleymsku.
Vér tókum þær að erfðum frá liðnum kynslóðum og vér
eigum að sjá um að þær glatist ekki, svo eftirkomendurnir
geti notið þeirra. Því er það skylda vor að raula þær
við börn og unglinga, svo þau læri þær líka, og kenna
þeim að meta dýrmæti þeirra.
Einar E. Sœmundsen.