Skírnir - 01.12.1915, Blaðsíða 11
Um Hallgrím Pjetursson.
347
(16) Steinþró míns hjarta úthöggvin sjest,
heilagur andi vann það hezt,
líndúk trúar jeg læt i tje,
minn lausnari,
ilmandi imyrsl iðrunin sje.
(17) Svo finn jeg hæga hvild i þjer,
h v í 1 d u Jesú i hrjósti mjer,
innsigli heilagur andi nú
með ást og trú
hjarta mitt, svo þar hvílist þú.
Það er háleikur og djarfleikur í þessum vessum, og orða-
iiltæki sem minna á Egil Skallagrímsson og skáldskap
hans. Skáldið gerir hjarta sitt að legstað, hvílu (gröf er
eiginlega ekki orð sem á vel við hjer, enda notar skáldið
ekki það orð, og var smekklega gert), þar sem KrisWir,
þ. e. trúin á hann, elskan til hans (»með ást og trú«),
skal búa. Með fegurri eða háleitari hugsun i snildarlegri
orðum og líkíngum var ekki hægt að enda sálminn —
og sálmana. Það er upphaf og endir — ástin og trúin,
og hvorttveggja afleiðíngin hjá hverjum trúuðum
manni af dauða Krists og friðþægingu og um leið g r u n d-
völlur og upphaf allrar sælu.
Orðin »líndúkur (trúar)« og »(ilmandi) smyrsl« eiga
við það sem stendur í 49. sálminum 4. v. og er það tekið
úr frásögninni um Jósep og Níkodemus, en »líndúkur« er
ekki nefndur í Matt., heldur í Markúsarguðspjalli, og
»Níkódemus og smyrslin« eru tekin úr Jóhannesarguð-
spjalli — og alt hjer sameinað.
Loks er svo síðasta vessið, og er óhætt að segja, að
það er ekki aðeins endir þessa sálms, heldur allra sálm-
anna:
Dýrð, vald, virðing og vegsemd hæst,
vizka, makt, speki og lofgjörð stærst
sje þjer, ó Jesú, herra hár
og heiður klár —
amen, amen, um eilif ár.