Gangleri - 01.04.1870, Síða 41

41
bráð, en það blæddi upp aptur og aptur. Þeir, sem
rnisst hafa ástvini sína, fá bezt skilið harm barnsins.
Foreldrar hennar komu hlaupandi, og spurðu hvað uin
væri að vera, en tílfhildur litla gat ekki talað, og ekki
grátið, og hún benti þegjandi á hræ flugunnar.
Móðirin þreif í vænginn á hræinu, og kastaði því
inn í ofninn, o<r gneistaflug eldsins svelgdi það svo
hræðilega, að tílfhildur litla skalf og titraði af harmi,
og hún grjet fögrum saknaðartárum. B'aðirinn hóf upp
höfuð dóttur sinnar, lagði hana að vanga sjer, þerraði
tár hennar með ástarkossi og sagði: „Þegar þú ert orð-
in fullorðin og komin út í öfugstreymi heimsins, sem
fullur er af táli og töfraglaum, minnstu þá flugunnar,
og láttu ekki agn hinna viðsjálu unaðsemda glepja fyrir
þjer sjónir eður villa þig inn í helíjötra glötunarinnar.
Dæini flugunnar getur leiðbeint þjer til hinnar fullkomn-
ustu og ævarandi sælu“.
Það var eins og eitthvað alvarlegt og háleitt snerti
hjarta barnsins. Hún skildi að vísu ekki hvað faðirinn
meinti, heldur var það eitthvað í rödd föðursins, sem
endurhljómaði svo skýrt og ástúðlega í barmi hinnar
ungu meyjar, að henni aldrei gat fallið það úr minni.
Flið skygna föðurauga sá líka þessi áhrif, og faðirinn
gladdi sig ósegjanlega; hann sannfærðist um að hann
hefði sáð því góða sæði í hjarta barnsins sem með fram-
tíðinni mundi blómgast og bera ávexti. ímyndun föð-
ursins var líka rjett; tílfhildur gleymdi aldrei flugunni
meðan liún lifði, og hún gleymdi því aldrei að skoða
og nálgast skapara sinn gegnura jafnvel hin minnstu af
hans dásemdarverkum. Það var svo margt af dæmi
ilugunnar er tílfhildi varð að notuin; hún sá af því