Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 02.01.1886, Qupperneq 17

i7
Hafslœk miðjan; það er slœgjuland. Nú segirsagan bls. 213: „þor-
steinn stóð upp einn morgin við sól, ok gekk upp á borg; hann
sá hvar naut Steinars váru. Síðan gekk J>orsteinn út á mýrar til
þess er hann kom til nautanna. þ>ar stendr skógar-klettr við Hafs-
lœk, enn upp á klettinum svaf frándr“. forsteinn vakti þránd og
drap hann síðan, eftir að þeir höfðu talazt við. „Síðan bar þ>or-
steinn grjót at honum, ok huldi hræ hans“. þ>essi skógarklettr er
nú kallaðr þrándarleiði\ hann er rétt við Hafslœk sunnan megin,
á Stakksmýri (Breiðinni); þangað sést af borginni; ofan á klettin-
um er nú nokkur jarðvegr, enn hann er lítill um sig. þ>egar J>or-
steinn drap Grana, þá segir, bls. 211: „Nú var þat einn dag, at
jporsteinn hafði gengit upp á borg at sjá um; hann sá hvar naut
Steinars fóru, hann gekk út á mýrar. f>að var sið dags. Hann
sá, at nautin vóru þá komin langt út í hóla-sundit. þorsteinn rann
út á mýrarnar. Ok er Grani sá þat, þá rak hann nautin úvægilega
til þess er þau komu á stöðul. þorsteinn kom þá eftir, ok hittust
þeir Grani í garðshliðinu. forsteinn vá hann þar, þat heitir Girana-
hlið síðan, þat er á túngarðinum. þorsteinn hratt garðinum ofan
á Grana, ok huldi svá hræ hans“. þ>etta hólasund, sem hér er
talað um, er vist nálægt Sjónarhól, sem kallaðr er, og er það
skamt frá Hafslœk, þangað sést og af borginni, þar er og þ>ránd-
arleiði á móts við. Bœrinn Ánabrekka stendr vestan til við dálitla
hæð, austrendinn af henni heitir Fjóshólar; þvert yfir hæðina fyrir
austan bœinn sést votta fyrir þeim gamla túngarði, sem nú er
kallaðr Granagarðr, og er sem þúfnabarð; þar er og þúfa ein,
sunnan til í hæðinni, sem kölluð er Granaleiði, enn sagan segir, að
„Steinarr leiddi hann upp i holtunum“. Stöðlarnir hafa líklega verið
í Fjóshólunum, því „konur þær, er til stöðuls fóru, fundu Grana þar
hann lá“; nú nær túnið miklu lengra austreftir, svo Fjóshólarnir
eru nú í túninu1.
f>egar J>orsteinn reið til boðsins út á Álftanes, bls. 222—3, þá
riðu þeir út til Fors, og þar yfir Langá, og síðan sem leið lá til
Aurriða-ár. Enn fyrir utan ána vóru þeir Steinarr að verki, og
hlupu þegar til vopna sinna og runnu eftir þeim þ>orsteini; þeir
I>orsteinn riðu þá út af Langholti-, þar er hóll einn hár og úvíðr;
þeir f>orsteinn fóru upp á hólinn, enn hann mælti við Grím son
sinn, að hann skyldi fara í skóginn; hann var 10 vetra. þ>eir
Steinar sóttu að þeim þ>orsteini, og börðust þeir þar. f>ennan
fund sáu menn, er voru á engiteignum af öðrum bœjum, og fóru
1) Bg skal enn geta þess, að Egilstjörn heitir tjörn ein neðarlega í
Borgarlandi, skamt fyrir sunnan Hafslœk; það eru munnmæli, að hún
sé kend við Egil Skúlason, og að hann hafi haft þar leika á vetrum
á ísnum.
3