Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1976, Blaðsíða 145
MINNISGREINAR ÁRNA MAGNÚSSONAR
147
hefur ekki vopn í hendi, eins og helst á að vera; má þá vera að hann
hafi haldið á sérsmíðuðu vopni, sem síðan hafi týnst eins og öxin,
en þá hefur maðurinn haft það í vinstri hendi, sem ekki er eðlilegt.
Ekki er heldur sem best myndfræðilega að helst virðist andlitið vera
andlit Ólafs sjálfs eins og var á mannshöfðaða drekanum sem leysti
banamanninn af hólmi sem „undirliggjari“ og var nær einráður
eftir 1400 (sbr. áður á bls. 138). Ef til vill hefur þessi „undirliggjari"
sitt af hvorum, banamanninum og drekanum. (Um „undirliggjarana"
sjá Bernt C. Lange í Kulturhistorisk Leksikon XII, 568; fróðlegt er
einnig: Jan Svanberg, Gycklaren under S:t Olof og S:t Erik, Fra
Sankt Olav til Martin Luther, Oslo 1975, bls. 51 og áfr.).
Ólafslíkneski þetta hefur auglj óslega verið frá síðmiðöldum, minnir
talsvert á líkneskið Þjms. 10918, en mun þó vera eldra, frá um 1400
eða jafnvel eitthvað fyrr. Sennilega norðurþýskt að uppruna, t.d.
frá Liibeck, eins og svo margar svipaðar tréskurðarmyndir á Norður-
löndum á þessum tíma.
5. Skírnarfat í Ögri.
„Ogurs kirkia á skirnarfat af latune gamallt ad siá med stimpladre
roos á midiumm botnenumm. Þar fyrir utann er tvisett letur allt
j kring og er þetta grafed j ytra hringenn.
2- e ÍT:Ö6L*VS;í4£Í1T -Rb
Þesse ord standa upp aftur og aftur, sex sinnumm j sama hring.
J innra hringnumm er ökiennelegt letur, so sem þad siest hier
uppmálad.
Þesser 8 stafer eru þrisvarsinnum j hrijngnum hvað efter annad
so þar er eingenn munur á. J fiörda siiin eru og aller hiner somu
stafer nema þann seinasta vantar.