Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1982, Síða 156

PÁLSMESSA OG KYNDILMESSA
159
hann upp til Jerúsalem til að færa hann Drottni, — en svo er ritað í lögmáli
Drottins: „Allt karlkyns, er fyrst fæðist af móðurlífi, skal helgað Drottni,“
— og til að færa fórn eins og segir í lögmáli Drottins, „tvær turtildúfur eða
tvær ungar dúfur.“
Þá var í Jerúsalem maður, er Símeon hét. Hann var réttlátur og guðrækinn
og vænti huggunar Israels, og yfir honum var heilagur andi. Honum hafði
heilagur andi vitrað, að hann skyldi ekki dauðann sjá, fyrr en hann hefði séð
Krist Drottins. Hann kom að tillaðan andans í helgidóminn. Og er foreldr-
arnir færðu þangað sveininn Jesú til að fara með hann eftir venju lögmálsins,
tók Símeon hann í fangið, lofaði Guð og sagði:
Nú lætur þú, Drottinn, þjón þinn í friði fara,
eins og þú hefur heitið mér,
því að augu mín hafa séð hjálpræði þitt,
sem þú hefur fyrirbúið í augsýn allra lýða,
ljós til opinberunar heiðingjum
og til vegsemdar lýð þínum ísrael.
Faðir hans og móðir undruðust það, er sagt var um hann. En Símeon bless-
aði þau og sagði við Maríu móður hans: „Þessi sveinn er settur til falls og til
viðreisnar mörgum í ísrael og til tákns, sem móti verður mælt, og sjálf munt
þú sverði níst í sálu þinni. Þannig munu hugsanir margra hjartna verða aug-
ljósar.“
Og þar var Anna spákona Fanúelsdóttir af ætt Assers, kona háöldruð.
Hafði hún lifað sjö ár með manni sínum frá því hún var mær og síðan verið
ekkja fram á áttatíu og fjögra ára aldur. Hún vék eigi úr helgidóminum, en
þjónaði Guði nótt og dag með föstum og bænahaldi. Hún kom að á sömu
stundu og lofaði Guð. Og hún talaði um barnið við alla, sem væntu lausnar
Jerúsalem.
Og er þau höfðu lokið öllu eftir lögmáli Drottins, sneru þau aftur til Galí-
leu, til borgar sinnar Nasaret. En sveinninn óx og styrktist, fylltur visku, og
náð Guðs var yfir honum.“
Árið 690 skipaði Sergius páfi í Róm, að á hreinsunarhátiðinni skyldi vígja
öll þau kerti, sem ætluð væri til kirkjunnar á árinu. Því reið mönnum á að
vera búnir að borga ljóstolla sína í tæka tíð, svo að af þeim mætti gjöra heilög
kerti. Á þessum degi var á miðöldum einnig farin mikil skrúðganga innan
kirkju og utan og um kirkjugarð. Bar þá hver maður loganda kerti, bæði
klerkalið og söfnuður. Af öllu þessu fékk hátíðin nafnið missa candelarum,
sem þýðir kertamessa.52 Það orð sést nokkrum sinnum í íslenskum fornbréf-
um frá 15. og 16. öld og kemur einnig fyrir í Heilagra manna sögum.53 En