Norðurljósið - 01.01.1986, Blaðsíða 20

20
NORÐURIJÓSIÐ
uppeldi þau áhrif, að það lagði eins konar traustan grundvöll
að lífi okkar allra. Ég get sagt fyrir hönd okkar systkinanna,
að þegar við horfum til baka, skynjum við hlutina í allt öðru
ljósi og með dýpri skilningi, en enginn okkar hefur nokkurn
tíma látið í ljós neina ósk um að hafa verið alinn upp öðruvísi
en við vorum.
Tæplega tólf ára byrjaði ég að aðstoða föður minn í vinn-
unni. Við unnum frá klukkan sex á morgnana til tíu á
kvöldin með þremur hléum, klukkutíma í miðdagsmat, en
hálftíma í morgunverð og kvöldverð. Þessar frímínútur not-
aði ég til að sökkva mér niður í bækur mínar, sérstaklega
latínu og grísku. Sannleikurinn var sá, að ungur tók ég á móti
Jesú Kristi sem frelsara mínum og snemma fól ég Drottni líf
mitt allt, ákveðinn í að verða annaðhvort trúboði kross Krists
úti í heiðingjalöndum, eða prédikari fagnaðarerindisins
heima fyrir. Samt sem áður var það sem ég lærði við sokka-
vélarnar ekki til einskis. Það að kunna að handfjatla verkfæri
og fylgjast með og gera við vélar, var kunnátta, sem kom sér
vel til notkunar fyrir mig úti á trúboðsakrinum.
Bænir föður míns snertu mig alltaf djúpt. Hann hafði
fyrir venju að krjúpa á kné, með okkur öll krjúpandi í kring
um sig. Þegar hann svo byrjaði að biðja, var það eins og hann
jysi úr hjarta sínu, það var svo fullt af þrá fyrir málefnum
Drottins. Með tárum bað hann fyrir heiðingjunum og með
sömu einlægni eins og hann bað fyrir öllum okkar per-
sónulegu þörfum. Við höfðum öli á tilfinningunni, að við
værum stödd í nærveru hins lifandi Frelsara og við lærðum á
þennan hátt að elska og þekkja hann sem okkar persónulega
heilaga vin. Þegar við svo risum á fætur eftir bænirnar,
minnist ég hvernig ég var vanur að horfa upp í andlit föður
míns, til þess að sjá hvernig það ljómaði. Mig langaði heitt til
að vera eins og hann í anda og ég vonaði samtímis að bænir
hans skyldu rætast, og ég mætti einnig vera með til að bera
fagnaðarerindið út í heiðingjalönd.
Annað atvik frá þessum tímum verð ég að minnast á,
vegna þeirra varanlegu áhrifa sem það hafði á mig. Haust
nokkurt varð fjölskylda okkar, eins og flestir aðrir af almúg-
anum, fyrir barðinu á uppskerubresti. Margir örvæntu og