Norðurljósið - 01.01.1986, Blaðsíða 25

NORÐURIJÓSIÐ
25
Trúboðinn snerti við honum og sagði blíðlega: „Vinur, Guð
hefir fyrir löngu heyrt bæn þína.“ Hann hafði tekið eftir, að
drengurinn var rólegri og það sást nú betur og betur, að hann
var kominn yfir það versta. Maðurinn leit nú upp og þegar
hann skildi, að Guð hafði gefið honum drenginn aftur, fól
hann andlitið í höndum sér og hrópaði. Guð veri lofaður,
Drottinn fyrirgef aumum syndara, sem hefir afneitað þér öll
þessi ár.“ Hann rétti höndina upp meðan hann bað um
fyrirgefningu.
Trúboðinn talaði nú við hann um kærleika Guðs, og um
það, að þó að við snúum okkur frá Guði og syndgum móti
honum, þá gleymir hann okkur ekki en gerir allt til að fá
okkur til að snúa við, svo að hann geti boðið okkur velkomin
aftur til lifandi trúar á Jesúm Krist. Þessi maður fékk að sjá
að syndir hans voru honum fyrirgefnar og ný gleði fyllti
hjarta hans.
Morguninn eftir var barið að dyrum hjá trúboðanum; það
var Merns. Honum var mjög þungt niðri fyrir og vinur hans
spurði strax eftir drengnum.
„Nei, það er ekki hann, það er konan mín. Hún fannst
dauðadrukkin í gærkvöldi og lögreglan hefir tekið hana.“
„Guð hefir bænheyrt okkur á dásamlegan hátt í sambandi
við drenginn þinn,“ sagði trúboðinn. „Nú skulum við biðja
fyrir konu þinni.“ Það gerðu þeir báðir og svarið kom skjótt
og óvænt.
í einsemd sinni hafði Marta Merns fengið þá röngu fregn
að sonur hennar væri dáinn og það nísti hjarta hennar. Þá
þrjá daga sem hún sat í varðhaldi, hafði hún nógan tíma til
þess að hugsa, þó að hún væri næstum vitstola af sorg. Þegar
hún var látin laus, fór hún beint heim. Á tröppunum mætti
hún manninum, sem sagði; „Hann sefur. Marta, Guð hefir
gefið okkur drenginn aftur. Hljóðlega gekk hún yfir að
rúmihu, horfði á litla friðsæla andlitið og sagði afar hrærð:
„Harald, ég skal nú hætta að drekka. Guð mun hjálpa mér.“
Fyrir hans náð og hjálp hélt hún orð sín. Það heimili sem
verið hafði víti á jörð gerðist nú hlýlegt og góður verustaður.
Mems kom oft á samkomur sem trúboðinn hélt og vitnaði