Norðurljósið - 01.01.1986, Blaðsíða 82

82
NORÐURI.JÓSIÐ
„Jæja, og setjum sem svo — hvaða skaða getur það gert að
fylgja þessum læk lítinn spöl, rétt til að sjá hvert hann fer?
Það mundi ekki vera verra en að fara veginn, ég mundi ekki
vera hissa að það leiði okkur nær kirkjunni, sem er hinum
megin við hæðina. Komdu.“
Svo lét Kalli sannfærast, og þeir fóru af stað og reyndu að
hugsa, að það gerði ekkert til en litu með undrun upp til
miklu klettanna sem gnæfðu yfir þá. Varaðu þig á fyrsta
vonda skrefinu.
Bræðumir fóru nú langa leið og gleymdu öllum fjarlægð-
um og tíma, þar til þeir gátu ekki lengur fylgt læknum, því að
farvegurinn var orðinn svo þröngur og vatnið rann milli
hárra kletta, svo að þeir gátu ekki séð það, þó að þeir heyrðu
niðinn í því. Hvað áttu þeir að gera? Karl vildi snúa aftur, en
Georg vildi ekki heyra það. Þeir voru nú orðnir of seinir í
skólann, sagði hann svo að þeir gætu nú alveg eins haldið
áfram og séð hvað þeir gætu komist.
„En mamma, hvað mun mamma segja?“ mælti hinn yngri.
„Ó,“ svaraði Georg, „Við getum sagt henni, hvernig þetta
var, að við héldum að lækurinn mundi leiða okkur beint og
ef við segjum henni að okkur þyki þetta leitt þá mun hún
fyrirgefa okkur.“
Gilið, sem þeir voru í, var yfirskyggt af trjám og sólar-
geislarnir lýstu það upp með dýrð. Sérhver grein sýndist
dansa af gleði.
En drengirnir voru ekki hamingjusamir, þeir fundu að þeir
höfðu breytt rangt og nú í staðinn fyrir að fara til baka, tóku
þeir nýtt og nýtt skref á vegi óhlýðninnar.
„Komdu, Karl, við skulum klifra hérna upp, sjáðu það er
mjög auðvelt og við þurfum ekki að vera hræddir við að
detta. Upp, drengur minn! Svona nú! Hver segir að við
getum ekki klifrað?“
Og þeir höfðu gleymt að þeir voru að brjóta boð móður
sinnar og brjóta boð Guðs að halda hvíldardaginn heilagan.
Já, þeir hugsuðu ekki um það nú, það er aðeins í fyrstu að við
finnum til óþæginda við að gera rangt. En við verðum brátt
vör við það og samviskan sofnar.
Drengirnir höfðu nú komist að hluta klettsins sem slútti