Norðurljósið - 01.01.1986, Side 143

NORÐURIJÓSIÐ
143
Svo lagði hann af stað. En þótt faðirinn útskúfi barni sínu,
slær móðirin í síðustu lög af því hendi sinni, því enginn
kærleikur hér á jörðu er jafn þolgóður og þrautseigur sem
móðurástin. Það er margt til sem skilið getur mann og konu,
og svift barnið ást föður síns, en ekkert fær upprætt ást
sannrar móður á barni sínu. Auðvitað eru þær mæður til, er
með syndsámlegum lifnaði drepa þessa sterku eðlishvöt. En
hér eru það aðeins sannar mæður sem ég tala um, og þær
kasta aldrei barni sínu burt.
Móðirin skrifaði nú syni sínum og lagði að honum, að
verða fyrri til með að skrifa föður sínum, því að hann mundi
fyrirgefa honum. En drengurinn svaraði aftur: „Ég fer aldrei
heim fyrr en faðir minn biður mig að koma.“ Hún leitaðist þá
við af fremsta megni, að fá föðurinn til að skrifa honum, og
biðja hann um að hverfa heim, en hann svaraði: „Þess bið ég
hann aldrei.“ Loks veiktist móðirin af sorg og hugarangri, og
læknarnir fullyrtu að hún mundi ekki framar stíga á fætur.
Maður hennar sá nú dauða hennar nálgast, og bað hana að
segja sér hvort hún hefði enga sérstaka ósk, er hann gæti
uppfyllt áður en hún dæi. Móðirin horfði á hann um stund og
hann skildi vel augnaráð hennar. Síðan sagði hún: „Það er
aðeins eitt sem þú gætir gert fyrir mig — þú getur sent eftir
drengnum mínum. Það er hin eina ósk mín sem þú getur
uppfyllt. Viljir þú ekki auðsýna honum meðaumkun og
kærleika þegar ég er dáin, hver mundi þá gera það?“ Hann
svaraði: „Ég skal senda honum orð, að þú óskir að sjá hann.“
„Nei,“ svaraði hún. „Eins og þú veist, kemur hann ekki fyrir
mín orð. Eigi ég að fá að sjá hann, verður þú sjálfur að biðja
hann um að koma.“
Eftir nokkra umhugsun gekk faðirinn inn á skrifstofu sína,
og skrifaði syni sínum bréf og bað hann, í sínu eigin nafni, að
koma heim. Samstundis er hann hafði fengið bréf föður síns,
lagði hann af stað heimleiðis, til að sjá sína deyjandi móður.
Þegar hann opnaði dyrnar, sá hann móður sína aðfram
komna, og föður sinn sitjandi við sæng hennar. Faðirinn
heyrði dyrnar opnast og sá son sinn koma inn, en í stað þess
að ganga á móti honum, vék hann til hliðar án þess að heilsa
honum. Móðirin greip þá hönd drengsins. — Æ, hversu lengi