Norðurljósið - 01.01.1986, Blaðsíða 45

NORÐURI.JÓSIÐ
45
nafn og ákvað að herða á prestlegu valdi til að stöðva þetta
algerlega. Hann kom margsinnis þar sem þessar ósiðlegu
samkomur stóðu yfir. Með heilögu vandlæti hóf hann þar
stríð við Satan á þeim stöðum sem hann hafði lagt sérstak-
lega undir sig. Þessa syndara, sem leituðust við að fela sig
fyrir honum, elti hann út í hvert horn á sókn sinni með alls
konar aðferðum bæði opinberlega og í einrúmi, seint og
snemma, í tíma og ótíma, sárbiðjandi og aðvarandi þá að
flýja frá hinni komandi reiði.
Sumir höfðu þá afsökun fyrir að koma ekki til guðsþjón-
ustu á sunnudagsmorgnana, að þeir gætu ekki vaknað nógu
snemma til að fjölskyldurnar hefðu nógan tíma til þess að
búa sig. Hann sá við þessu líka. Hann tók sér bjöllu í hönd og
fór á hverjum sunnudegi mánuðum saman um kl. fimm að
morgni og hélt til fjarlægustu staða í sókn sinni og bauð
öllum íbúunum að koma til Guðs húss.
Jóhannes var fyrst og fremst prédikari réttlætisins en
einnig miskunnarinnar en þrátt fyrir vandlæti hans freistaðist
hann líka til að yfirgefa staðinn vegna þess að hann sá svo
lítinn ávöxt. Hann var í efa oftar en einu sinni út af því að
hann hefði ef til vill misskilið leiðbeiningu Guðs og væri
kominn út úr vilja hans. En eftir að fyrsta árið leið við litla
kirkjusókn og margt er gat dregið kjarkinn úr, þá prédikaði
hann næsta ár í kirkju sem var svo full að margir urðu að
standa fyrir utan hana, af því að þeir komust ekki inn.
Hann var ekki fyrr farinn að sjá árangur af starfi sínu en
Satan varð önnum kafinn og mörgum sinnum frelsaðist hann
(Fletcher) eins og með kraftaverki. Einu sinni voru það
kolanámumenn, sem hvorki óttuðust Guð né tóku tillit til
mannanna, er voru að egna naut nálægt stað þar sem hann
átti að prédika. Þeir höfðu komið sér saman um að draga
hann af hestinum og siga hundunum á hann. Þeir höfðu
drukkið mikið og voru tilbúnir í hvað sem var, en Guð tafði
Fletcher vegna dauða barns í sókninni. Á meðan losnaði
tarfurinn og kastaði niður tjaldinu og tvístraði þessum sam-
særismönnum.
En drukknir kolanámumenn voru ekki þeir einu sem of-
sóttu hann. Margir af aðalsmönnunum og dómurunum og