Norðurljósið - 01.01.1986, Side 74

74
NORÐURIJÓSIÐ
hann gat mælt með fjórum drengjum í stöður og fyrir næstu
helgi höfðu þeir fengið atvinnu.
Einn af þessum gæfusömu umsækjendum var vinur okkar
Dick. Gleði hans yfir breytingunni og hið mikla þakklæti
hans til síns kæra kennara var takmarkalaus.
„Þér herra,“ sagði hann, „eruð hinn eini vinur, sem ég hefi
nokkurn tíma eignast á ævi minni.“
„Jæja, Dick,“ sagði herramaðurinn, „vertu iðinn, góður
drengur, vinn þú að verki húsbónda þíns eins og þú ættir það
sjálfur. Varaðu þig á því að fylgja vondum félögum eða
hinum eigin vondu venjum þínum, og mundu að ég er vinur
þinn ævilangt. Og Dick, ef þú vilt láta Biblíuna vera Ieið-
beinanda þinn mun Guð einnig vera vinur þinn.“
„Jæja, herra,“ sagði Dick og strauk í burtu tár. „í sannleika
sagt, þá held ég að það sé einkennilegt að Guð almáttugur
skuli hugsa um svo spilltan náunga eins og mig, en einhvern
veginn líkar mér ekki að tala mikið um þessa hluti, þér sjáið
herra að það gæti litið út eins og hræsni.“
Kennarinn las þá hin fögru orð Jesú, „Ég er ekki kominn
til þess að kalla réttláta, heldur syndara til iðrunar,“ og
minnti hann á lexíuna af glataða syninum, sem þeir höfðu
nýlega haft. Hann gaf honum mörg góð ráð um hvernig hann
ætti að haga sér í nýju stöðunni og svo skildu þeir.
Dick sýndi, að þessi gæska og þessi fræðsla hafði ekki
orðið til ónýtis fyrir hann. Hann uppfyllti allar skyldur sínar
sem sendisveinn svo vel, að húsbóndi hans var ánægður með
hann og bauðst til að hækka laun hans eftir fárra mánaða
reynslu.
Sunnudag einn dvaldi Dick lengur eftir að hinir drengirnir
voru farnir, þegar skólinn var úti. Hann langaði til að tala
einkamál við kennara sinn.
„Jæja, Dick,“ sagði sá síðarnefndi, „hvað er að? Þú lítur út
eins og þú sért í erfiðleikum.“
„Ó, herra, ég get aldrei dugað til þess að vera sendisveinn.“
„Nú hvers vegna ekki, Dick? Húsbóndi þinn sagði mér
fyrir aðeins fáum dögum, hvað þetta gengi vel hjá þér.“
„Ó, en húsbóndi minn veit ekki. Sannleikurinn er, herra,
að ég er svo lengi búinn að ganga vonda vegi, að þeir halda