Norðurljósið - 01.01.1986, Blaðsíða 46

46
NORÐURIJÓSIÐ
jafnvel nágrannaklerkarnir sameinuðust í andstöðunni á
móti honum. Þrátt fyrir það stóð hann óttalaus við að
prédika móti drykkjuskap og nautaati, sem var algeng synd á
þeim dögum. En þetta vakti mikla andstöðu. Ungur klerkur
lýsti opinberlega andstöðu sinni við hann. Hann límdi til-
kynningu á kirkjuhurðina, þar sem hann klagaði herra
Fletcher fyrir uppreisn, flokkaskiptingu og að vera friðar-
spilli. Þessi maður gerði allt sem í hans valdi stóð til að koma
honum í erfiðleika við yfirvöldin. Honum var gert að mæta
fyrir rétti.
Ofsareiði óvina hans þekkti engin takmörk og kærum af
öllu mögulegu tagi var beint að honum, en hann bar engan
illan hug til þeirra. Hann sagði ekkert til að verja mál sitt, en
bað fyrir óvinum sínum og sýndi þeim ekki annað en kær-
leika. Þannig var þetta. Árum saman þoldi hann ofsókn en
ávallt í anda Krists.
Sumir af andstæðingum hans voru þó slíks eðlis, að hann
var leiddur til að aðvara hina seku um, að ef þeir ekki
iðruðust mundi Guð skyndilega „sníða þá af,“ öðrum til við-
vörunar. Hann segir frá eftirfarandi atviki.
„f kvöld jarðaði ég einn af heitustu andstæðingum þjón-
ustu minnar Hann var þrekinn, sterkur, ungur maður um
tuttugu og fjögurra ára. Það eru um það bil þrír mánuðir
síðan hann kom í kirkjugarðinn að jarðarför en neitaði að
koma inn í kirkjuna. Er greftrunin var afstaðin þá sneri ég
mér til hans og fann mildilega að við hann. Hið ákveðna svar
hans var, að hann hefði skuldbundið sig til að að koma aldrei
í kirkju meðan ég væri þar.
Þegar ég sá að ég kom engu til leiðar, yfirgaf ég hann og
sagði með óvenjulegum hita. „Ég er hreinn af blóði þínu,
héðan í frá kemur það yfir þitt eigið höfuð. Þú vilt ekki koma
í kirkju á þínum eigin fótum, búðu þig þá undir að koma á
herðum nágranna þinna.“ Frá þessum tíma tærðist hann upp
og mér til mikillar undrunar var hann jarðaður á þeim bletti,
þar sem umræddar samræður okkar fóru fram.