Norðurljósið - 01.01.1986, Blaðsíða 41

NORÐURLJÓSIÐ
41
Efasemdir hans hurfu, tárin hans þornuðu og hann fór að
fagna í voninni um dýrð Guðs.
Afturhvarf hans var ekki imyndun heldur raunveruleiki.
Þetta náði ekki aðeins til tilfinninga heldur náði þetta til
hegðunar hans. Hann hafði fundið Frelsarann. Hann ákvað
að fylgja honum sem leiðtoga sínum. Þessi ákvörðun hans
var alveg óbreytanleg svo að frá þessari stundu er ekki vitað,
að hann hafi litið löngunaraugum til baka.
Fjölmargir eru til vitnis um það, að frá hans fyrstu kynnum
af sannleika fagnaðarerindisins hélt hann áfram að ganga
fram eins og samboðið er hinni háu köllun og „vaxa í náð-
inni“ og að prýða kenningu Guðs frelsara vors í öllum
greinum. Tít. 2:10.
Þar sem honum fannst hann ekki hafa nógan tíma að
deginum til hins mikla starfs, sem hann hafði með höndum,
þá var það ófrávíkjanleg regla hans að vaka tvær nætur í
viku, við lestur, hugleiðingu og bæn, til þess að komast dýpra
inn í samfélagið við föðurinn og soninn, sem var unun hans.
Venja hans var, að sofna ekki fyrr en hann gat ekki lengur
haldið sér vakandi og alltaf tók hann kerti og bók með sér í
rúmið.
3. kapituli
Líf hans í Kristi
Þegar Fletcher var fyrst vígður til prestþjónustu voru klerk-
amir á móti honum, svo að um tíma var hann sjaldan beðinn
að prédika. Djúpt snortinn af þörfum franskra fanga í Tun-
bridge, byrjaði hann að prédika hjá þeim en var skjótlega
bannað það af biskupinum í Lundúnum: Fáeinum mánuð-
um seinna dó biskupinn úr krabbameini í munni. Jón Wesley
leit á það sem réttlátt endurgjald fyrir að reyna að þagga
niður í spámanni Guðs.
Fylgjandi útdrættir úr bréfum Jóhannesar Fletchers,
skrifuðum á þeim tíma, eru verðir dýpstu hugleiðinga.
„Mér virðist það að ég sé gagnslaust slytti á jörðinni. Mig