Eimreiðin - 01.01.1895, Síða 41

41
áhrif á það. í blóði dýrsins hefur þá safnazt fyrir eiturefni, sem deyfir
verkanir bakteriuvökvans. Þegar svo er komið — það verður ekki enn
sem komið er á skemmri tíma en þrem mánuðum — er dýrinu opnuð
æð, blóðvatnið (serum) skilið frá blóðtrcfjunum og blóðögnunum og þvi
síðan spýtt inn undir hörund sjúklinganna. I blóði sjúklingsins mætir eitur-
efni það, sem er i blóðvatni þessu, eiturefni því, sem stafar frá æxlun
og vexti barnaveikisbakteriunnar hjá sjúklingnum, og veikir það nú eitur-
verkanir þess, án þess að það sjálft gjöri neinn skaða. Að minnsta kosti
eru ekki áreiðanlegar sannanir fyrir þvi, að það hafi gjört neitt mein. Ef
sjúklingurinn er mjög langt leiddur, áður en byrjað er á innspýtingunum,
Prófessor Behring.
er litil von um að honum muni batna, en þvi fyrr sem til meðalsins
er tekið, þess betri eru horfurnar. Stundum er ein innspýting nægileg
til þess að frelsa sjúklinginn, en venjulega er það gjört einu sinni á dag.
Opt verða umskiptin snögg og bráður bati, og er sem barnið vakni úr
móki þvi, sem það hefur legið i, líf og fjör færist i það, því verður
ljettara um andardráttinn, sóttveikin minnkar og skánin innan i hálsinum
losast smámsaman og eyðist. Meðalið getur þannig stundum afstýrt þvi,
að opna þurfi barka barnsins, sem annars hefði ekki orðið hjá komizt.
Sje meðalinu spýtt inn undir hörund heilbrigðra barna, ver það þvi, að
þau fái veikina. Meðalinu er spýtt inn undir hörundið á baki eða siðu
bamsins. Pipan, sem notuð er, tekur 20 tenings centimetra (ávið dávænt
staup). Stungan sjálf veldur eigi miklum sárindum og brátt dreifist